1974

Το  1974 στάθηκε ένας μοιραίος χρόνος στη ζωή μου, καθώς και στη ζωή όλων των Κυπρίων. Ήμουνα 20 χρονών και είχα την καθαρότητα της καρδιάς και την αφέλεια  ενός παιδιού 14 χρονών. Τον Απρίλιο έχασα τον πατέρα μου, τον Ιούνιο βρήκα δουλειά, μετά από μία σειρά απορρίψεις και εξευτελισμούς, τον Ιούλιο έγινε το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή στη χώρα μου . Ο συγκλονισμός της ζωής μου, της καρδιάς μου ολόκληρου του σύμπαντος, ήταν για μένα κολοσσιαίος. Και δυστυχώς, όχι μόνο για μένα… Για όλους τους ανθρώπους που γνώριζα ή δεν γνώριζα και ζούσαν σε αυτό το νησί που λέγεται Κύπρος. Και δυστυχώς οι δικές μου οι εμπειρίες δεν ήταν οι χειρότερες, υπήρχαν πολύ μα πολύ χειρότερες….

Σκοπός μου δεν είναι να εκφράσω ένα μελόδραμα. Γιατί αυτό που ζήσαμε τότε δεν ήταν μελόδραμα, ήταν  δράμα. Ήταν μια φοβερή αρχαία τραγωδία χωρίς κάθαρση…

Ανακατεύοντας μέσα σε παλιά συρτάρια βρήκα τυχαία κάποια ποιήματα που έγραψα τότε, στην προσπάθειά μου να διοχετεύσω τον αλύτρωτο πόνο μου, σε κανάλια λύτρωσης. Τα ποιήματα αυτά δεν αξιώνουν αναγνώρισης για το επίπεδο ή την ποιότητά τους. Είναι απλά, αυθόρμητα και ανεπιτήδευτα ποιήματα μιας καρδιάς που είχε εκραγεί τότε, από πόνο, έκπληξη και αδικία.  Δεν προσπάθησα να τα αναβαθμίσω ή να τα επεξεργαστώ. Είναι βέβηλο να προσπαθεί κάποιος να αναβαθμίσει και  να επεξεργαστεί τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια.

Απλά ένοιωσα σήμερα την ανάγκη να τα καταθέσω γιατί βλέπω τους νέους, που ναι μεν έχουν ακούσει πολλά για τις τραγωδίες του 1974, αλλά τις έχουν κατατάξει στη σφαίρα του έπους και δεν κατανοούν ότι είναι μέρος της καθημερινότητάς τους και ότι οι «ήρωες» αυτού του έπους είναι ζωντανοί και κουβαλούν μέσα τους την ανάγκη για λύτρωση.

Καταθέτω λοιπόν και αφιερώνω τα νεανικά μου ποιήματα στους νέους της Κύπρου. Για την ανάμνηση της αλήθειας της νιότης μου.

Τα ποιήματα αυτά δεν έχουν τίτλους. Έχουν μόνο ημερομηνίες.