Η Ωραία Ελένη

Η Ελένη προχωρούσε

μέσα στο φως που ανάδυε το κορμί της.

Λαμπύριζαν τα χείλια της ,

λαμπύριζαν τ’ ακροδάχτυλά της

Φεγγοβολούσαν τα χυτά της τα μαλλιά,

απάστραπταν τα μάτια της.

Ήταν έφηβη.

Και ήταν η ώρα του υμεναίου της.

Προχώρησε

μες το φως που κυμάτιζε γύρω της

και γονάτισε μπρος τον βωμό της Θεάς.

Ξάφνου το άγαλμα της Θεάς κινήθηκε,

οι κολόνες σείστηκαν,

οι ιέρειες έσκυψαν και έκρυψαν τα πρόσωπά τους.

Η φωνή της Θεάς ακούστηκε

γεμάτη οργή:

«Πως τόλμησες Ελένη

να περιπατείς το Κάλλος το Αθάνατο

μέσα στους όχλους των θνητών;

Σου δόθηκε κάτι πέρα απ’ τ’ ανθρώπινο

και θα πληρώσεις και συ

και το ανθρώπινο γένος

με αίμα

γι’  αυτή την κατάχρηση!»

Η Θεά σώπασε.

Μα η Ελένη η παιδούλα δεν κατάλαβε…

Μόνο παντρεύτηκε τον Μενέλαο.

………………………………………………………

Η Ελένη προχωρούσε αργά.

Ένα νεφέλωμα την ακολουθούσε

πυκνό, παχύρρευστο, αρωματισμένο απ’ το κορμί της,

που ανάβλυζε το μύρο της Γυναίκας.

Το χέρι της απλώθηκε

και σταθερά άγγιξε τα πόδια του αγάλματος.

Η Θεά πετάχτηκε μες απ’ το μάρμαρο

και χαμογέλασε σκληρά.

«Ακολούθησε», πρόσταξε «τον Πάρη.

Ακολούθησέ τον στην Τροία.

Ακολούθησε τη βάρβαρη ομορφιά του

και τη νεανική ρώμη του.

Θα χορτάσει κάθε πόθο του κορμιού σου

μα θ’ αφήσει την ψυχή σου πεινασμένη

και την καρδιά σου στεγνή.

Ακολούθησέ τον γιατί οι Θεοί

θέλουν να παίξουν

με το ανθρώπινο γένος

και εσύ είσαι ο πεσσός στο παιχνίδι τους»

Η Ελένη απάντησε:

«Δε θα ακολουθήσω τον Πάρη από έρωτα

ούτε θα αφήσω το Μενέλαο από απέχθεια.

Αναγνωρίζω τα νήματα που με τυλίγουν

και ακολουθώ την προσταγή σου

ω Θεά της ομορφιάς.

Μες τους αιώνες η ψυχή μου

θα δονείται για δικαίωση

και η καρδιά μου θα αλυχτά

από πόνο……

Ακολουθώ το τίμημα του Κάλλους μου».

……………………………………………………………..

Μες το ποδοβολητό της μάχης

έξω από τα τείχη της Τροίας,

οι άντρες ξεψυχούσαν με το όραμα

της Ελένης στα μάτια τους

και τον πόθο του φιλιού της στα χείλη τους.

Οι γυναίκες μέσα στα μοιρολόγια τους

καταριόνταν αυτή

που ήταν το Κάλλος και έφερε τον Όλεθρο.

…………………………………………………………………

Το φως που κάλυπτε την παρουσία

της Ελένης ήταν πορφυρό.

Γεμάτο αίμα και πόθο και θάνατο.

Όμως η Ελένη ήταν ωραία!

Γεμάτη φλόγα και θέρμη και ήλιο.

Πλησίασε γι’ ακόμα μια φορά τη Θεά.

Γονάτισε και έτσι μίλησε:

« Ήρθα, Θεά της Ομορφιάς,

ξανά στα πόδια σου

γεμάτη αίματα και κατάρες

κατακριτέα αλλά αθάνατη.

Το πρόσωπό μου δεν ξέφτισε απ’ το Κάλλος

κι ας ταπεινώθηκε η ύπαρξή μου

απ’ τον οργισμένο πόθο του Μενέλαου

που με πήρε πίσω.

Τι άλλο θέλεις Θεά;

Πότε θα ξεπληρώσω το τίμημα»;

Η φωνή της Θεάς ακούστηκε απρόσωπη:

«Το τίμημα του Κάλλους

θ’ αντέξει μες τους αιώνες Ελένη.

Θα γεννά τον πόθο στους άνδρες

το μίσος στις γυναίκες

και εσύ θα είσαι το σύμβολο της προδοσίας.

Όμως όντας κόρη του Κάλλους

θα φεγγοβολάς

και κανείς, ποτέ

δε θα μπορέσει να σε αγνοήσει……

Είσαι λαμπάδα, Ελένη,

θα καίεις και καίεσαι,

όμως πάντα θα φωτίζεις».

Οι ήχοι άρχισαν να δονούνται

ανάμεσα στις κολόνες:

«Ελένη, Ελένη, Ελένη.

Λάμπουν οι ουρανοί

λάμπουν τα ύδατα

λάμπουν τα’ αστέρια

και το στερέωμα.

Λάμπεις Ελένη, λάμπεις απ’ το Κάλλος της Θεότητας

κι απ’ την πύρινη αύρα του πόθου.

Ίλεως, ίλεως, ίλεως………

Φως αστραποβόλο,

αιώνιο

που εγκυμονείς

πέρα απ’ το θάνατο

το Κάλλος το αθάνατο».

Η Ελένη σωριάστηκε στις πλάκες του ναού.

Έλαμπε πορφυρένια, μοναδική

και σιγά, σιγά η μορφή της

γέμισε γλυκύτητα.

Ήταν η πληρότητα της γυναίκας.

Δεν ήταν η Ελένη της Σπάρτης,

δεν ήταν η Ελένης της Τροίας.

Δεν ήταν η Ελένη του Μενέλαου,

δεν ήταν η Ελένη του Πάρη.

Δεν ήταν η Ελένη των Ελλήνων,

δεν ήταν η Ελένη των Τρώων.

Ήταν η Ελένη του Κάλλους.

Ήταν η Ελένη που φανέρωσε στη φύτρα των ανθρώπων

την ομορφιά του Ολύμπου.

Ήταν αυτή που έφερε το όραμα

της προσδοκίας του θείου.

Αυτό ήταν η δικαίωση.

 

---

14 Αυγούστου 2000

Η φωτογραφία λήφθηκε από το Wikipedia

---

 

Αν θέλετε να διαβάσετε το μύθο που σχετίζεται με το ποίημα μπορείτε να ακολουθήσετε τον πιο κάτω σύνδεσμο:

Ωραία Ελένη ο Μύθος