Όλη η άνοιξη σε ένα παραμύθι

Ήταν άνοιξη. Πρωϊνό. Στο μυστικό κήπο, τα λουλούδια είχαν σηκώσει τα κεφαλάκια τους για να υποδεχτούν τον ήλιο. Σταγόνες δροσιάς κρέμονταν από τα πέταλά τους και αυτά απλόχερα άφηναν το άρωμά τους να διαχέεται στο χώρο.

Μια πεταλούδα με κίτρινα φτερά, μπλε και κόκκινες βούλες, πετούσε χαρούμενα από το ένα λουλούδι στο άλλο, τα φιλούσε και  τους έκανε καμώματα, ανοιγοκλείνοντας με νάζι τα φτερά της. Όπως καθόταν σε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, πίνοντας το άρωμά του, μια μέλισσα έφτασε και άρχισε να ρουφά το νέκταρ.

-Καλημέρα της είπε η πεταλουδίτσα. Με λένε Ίριδα, εσένα πώς σε λένε;

Η μέλισσα την κοίταξε παραξενεμένη. Είχε δουλειά, δεν είχε ώρα για κουβέντες. Θεώρησε όμως πως ήταν ευγενικό να απαντήσει:

-Είμαι η μέλισσα νούμερο 18 της απάντησε. Δουλεύω για την κυψέλη μου και δεν μπορώ να καθίσω για πολύ.

-Μείνε για λίγο να γνωριστούμε, της είπε η Ίριδα. Δες τι όμορφη μέρα είναι!

-Έχω δουλειά απάντησε η μέλισσα, νούμερο 18. Είμαι εργάτρια στη κυψέλη κοντά στο δάσος και με έχουν στείλει να βρω πού έχει αρκετά λουλούδια για να μαζέψουμε γύρη και νέκταρ για τη φωλιά μας. Έχουμε να θρέψουμε τη βασίλισσά μας και τα αυγά που γέννησε σήμερα. Κάθε μέρα γεννά 1500 αυγά. Καταλαβαίνεις λοιπόν δουλειά που έχω.

-Ω, ω, είπε η πεταλουδίτσα. Δεν θέλω να σε καθυστερήσω. Θα σε ακολουθώ και θα μιλούμε, καθώς θα τρυγούμε μαζί, γύρη και νέκταρ από τα λουλούδια. Πες μου για σένα σε παρακαλώ!

Η μέλισσα κάπως κολακεύτηκε που η πεταλουδίτσα, με το όνομα Ίριδα,  ήθελε να μάθει για αυτή. Άρχισαν λοιπόν να πετούν παρέα και να μοιράζονται τη γύρη των λουλουδιών.

-Εμείς οι μέλισσες, ζούμε σε ομάδες. Είμαστε πολύ οργανωμένες. Έχουμε τη βασίλισσά μας, αυτή που γεννά τα αυγά που σου έλεγα, έχουμε τους κηφήνες, που είναι ας πούμε οι άνδρες του σπιτιού μας και οι υπόλοιπες είμαστε εμείς, οι εργάτριες. Κάνουμε όλες τις δουλειές και προστατεύουμε και τη κυψέλη μας από όποιο ήθελε να μας κάμει κακό.

-Οι κηφήνες, οι άνδρες του σπιτιού σας, τί κάνουν; Δεν σας προστατεύουν από τους εχθρούς;

-Α, όχι, αυτοί μόνο μια δουλειά ξέρουν να κάνουν. Να γονιμοποιούν τη βασίλισσα για να μπορεί να γεννήσει αυγά. Μετά πεθαίνουν. Ο ρόλος τους τελειώνει εδώ. Δεν έχουν καν κεντρί για να πολεμήσουν. Δεν ξέρουν ούτε να συλλέγουν το νέκταρ. Εμείς τους τρέφουμε, όσο καιρό ζουν.

-Ποιες είναι οι δουλειές που κάνετε, εκτός φυσικά να μαζεύετε από τα λουλούδια το νέκταρ και τη γύρη;

-Φροντίζουμε τον γόνο, δηλαδή τα αυγά, καθαρίζουμε τη κυψέλη, κτίζουμε κελιά για να αναπτυχθούν μέσα οι νέες μέλισσες, υπηρετούμε τη βασίλισσα, αποθηκεύουμε το μέλι, που είναι η τροφή μας και όπως σου είπα, είμαστε και οι φρουροί της κυψέλης. Παράλληλα τρέφουμε τους κηφήνες και ετοιμάζουμε το βασιλικό πολτό για την βασίλισσα μας. Αυτός είναι μια πολύ δυνατή τροφή, που διασφαλίζει την ευρωστία της βασίλισσας και της κυψέλης μας. Φυσικά συμβάλουμε και στη διατήρηση ενός υγιούς οικοσυστήματος στο πλανήτη, με την επικονίαση των φυτών. Μεταφέρουμε με τα πόδια μας τη γύρη, από το ένα φυτό στο άλλο και έτσι αυτά γονιμοποιούνται και πολλαπλασιάζονται. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι άνθρωποι με τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούν, μας σκοτώνουν και κινδυνεύουν να καταστρέψουν την ίδια τη ζωή στη Γη.

-Και εμείς συμβάλουμε στην διατήρηση του οικοσυστήματος, είπε με περηφάνια η πεταλουδίτσα, που την έλεγαν Ίριδα. Και εμείς μεταφέρουμε με τα πόδια μας τη γύρη από το ένα φυτό στο άλλο.

Η μέλισσα, με τον αριθμό 18, την κοίταξε κάπως υποτιμητικά. Ύστερα ρώτησε;

-Εσείς από ότι ξέρω, δεν ζείτε σε οργανωμένες κοινωνίες. Επιτελείτε κάποιο σκοπό;

Η πεταλουδίτσα προσβλήθηκε κάπως,  αλλά απάντησε με τον ίδιο χαρούμενο τόνο:

-Η ζωή μας αρχίζει όταν η μητέρα μας γεννήσει τα αυγά της πάνω σε ένα φύλλο. Από αυτά τα αυγά θα γεννηθούν οι κάμπιες, που αφού ωριμάσουν θα φτιάξουν ένα κουκούλι γύρω από το σώμα τους και θα κλειστούν μέσα. Θα μεταμορφωθούν έτσι σε χρυσαλλίδες. Όταν έρθει η ώρα, θα τρυπήσουν το κουκούλι  και θα πετάξουν στο κόσμο σαν πεταλούδες. Μπορεί να μην ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, όμως δες με πόση ομορφιά στολίζουμε το κόσμο! Έπειτα η εξέλιξη της ζωής μας είναι ένα θαύμα της φύσης. Δεν νομίζεις;

-Δεν ξέρω. Εμείς πιστεύουμε στην οργάνωση και στο σκοπό της ζωής μας. Δεν έχουμε προσωπικές απόψεις, δεν πετούμε άσκοπα. Έχουμε στόχους.

-Δεν διαφωνώ, είπε η πεταλουδίτσα που την έλεγαν Ίριδα. Όμως δεν αισθάνθηκες ποτές σου την ανάγκη να πετάξεις ανέμελα, να παίξεις με τα λουλούδια, να κυνηγήσεις μια ηλιαχτίδα;

-Όχι. Όλα αυτά δεν έχουν νόημα για μένα. Η ζωή μου είναι οργανωμένη και στρατευμένη. Άσε με τώρα γιατί θα πρέπει να κάμω κάποιους υπολογισμούς.

-Τι εννοείς; Ρώτησε η πεταλουδίτσα.

-Δεν ήρθα εδώ μόνο για να τρυγήσω νέκταρ και γύρη. Ήρθα για να υπολογίσω πόσες μέλισσες χρειάζεται να έρθουν για να πάρουμε όλο το νέκταρ και τη γύρη που υπάρχουν σε αυτό το κήπο.

Ξαφνικά η μέλισσα με τον αριθμό 18 άρχισε να χορεύει. Εκτελούσε ένα παράξενο χορό. Η πεταλουδίτσα έμεινε να την κοιτάζει έκπληκτη.

-Μην παραξενεύεσαι, της είπε το τριαντάφυλλο, που μίλησε για πρώτη φορά. Ειδοποιεί την κυψέλη της να στείλουν ακόμα 10 μέλισσες για να τρυγήσουν όλα τα λουλούδια αυτού του κήπου.

-Και πώς το κάνει αυτό; Ρώτησε η πεταλουδίτσα.

-Ακόμα ένα θαύμα της φύσης, απάντησε το τριαντάφυλλο. Κανείς δεν ξέρει πώς. Όμως συμβαίνει συνεχώς. Όπως το ίδιο θαύμα της φύσης είναι που εσύ, από κάμπια, μεταμορφώνεσαι σε μια τόσο πανέμορφη πεταλούδα.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και ακόμα δέκα μέλισσες έφθασαν στον κήπο και άρχισαν να τρυγούν τα λουλούδια. Όταν τελείωσαν ξεκίνησαν όλες για τη κυψέλη τους.

Η μέλισσα με τον αριθμό 18, κοντοστάθηκε για λίγο και μίλησε στην πεταλούδα που την έλεγαν Ίριδα:

-Είδες πώς λειτουργούμε εμείς; Όλες μαζί για την κοινωνία και τη κυψέλη μας. Άντε γειά σου! Ίσως σε ξαναδώ.

-Γεια, απάντησε η πεταλουδίτσα.

Προβληματίστηκε για λίγο. Ήταν άραγε η δική της ζωή άδεια περιεχομένου. Το τριαντάφυλλο που κατάλαβε τη σκέψη της, μίλησε σοφά και της είπε:

-Μην προβληματίζεσαι πεταλουδίτσα. Έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος. Όλοι έχουν τον ρόλο τους σε αυτή τη ζωή. Ο δικός σου ρόλος, εκτός του ότι βοηθάς στη επικονίαση των φυτών, ομορφαίνεις τη πλάση. Νομίζεις αυτό είναι λίγο; Τώρα ζούμε σε αυτό τον ωραίο κήπο και νομίζουμε ότι παντού υπάρχει ομορφιά. Δεν είναι έτσι όμως. Υπάρχουν πόλεμοι, υπάρχουν ασθένειες, υπάρχει ασκήμια, υπάρχει πόνος. Και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα. Εσύ, με το ανάλαφρο πέταγμα σου και την λαμπρότητα της μορφής σου, μπορείς να φωτίσεις μια δυστυχισμένη ύπαρξη. Έστω και για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που πετάς μπροστά της.

-Η μέλισσα έχει άλλο ρόλο. Και τον επιτελεί τέλεια, χάρη στη πειθαρχία της και την οργανωμένη ζωή της. Όμως ποιος ξέρει; Ίσως, κάποιες στιγμές, να ζηλεύει την ανεμελιά και τη γοητεία σου.

Η πεταλουδίτσα που την έλεγαν Ίριδα, αφού ευχαρίστησε το τριαντάφυλλο, άρχισε να πετά παρέα με μια λευκή πεταλουδίτσα. Έκαναν πτήσεις από το ένα λουλούδι στο άλλο και ρουφούσαν το νέκταρ τους. Ένα γατάκι τις κοίταζε μαγεμένο και άπλωνε το ποδαράκι του να τις πιάσει. Μα αυτές του ξέφευγαν με ταχύτητα. Τα λουλούδια, που παρακολουθούσαν την σκηνή, γελούσαν. Οι ηλιαχτίδες προσπαθούσαν και αυτές να λάβουν μέρος σε αυτό το κυνηγητό, φωτίζοντας τα πανέμορφα φτερά των πεταλούδων, που έλαμπαν.

Αυτά συνέβαιναν στο μικρό μυστικό  κήπο, αυτή την άνοιξη. Όμως τα λουλούδια είχαν ανθίσει και εκεί που γινόταν πόλεμος. Ξεπρόβαλαν κάτω από τα ερείπια και πίσω από τα πολυβόλα. Οι ακτίδες του ήλιου έλουζαν με την ίδια χάρη τα λουλούδια και την καταστροφή. Οι πεταλούδες πετούσαν παιχνιδιάρικα μπροστά από τους στρατιώτες.

Η άνοιξη ανθίζει παντού.

 

Σχετική ανάρτηση είναι και η ακόλουθη:

Άνοιξη

Βιβλιογραφία:

Μέλισσα

Πεταλούδα