Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 7)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός.

Μελβούρνη – Αυστραλία – Δεκέμβριος 2019 – Απρίλιος 2020

Εκείνα τα Χριστούγεννα πέρασαν πολύ όμορφα για τη Ζήνα. Ίσως να ήταν τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής της. Όχι ίσως, σίγουρα. Ήταν ο πάγος που έσπασε με τον Αλέξη και άνοιγε τη προοπτική μιας νέας ζωής και ίσως ενός μεγάλου έρωτα. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό.

Η γριούλα που την υποδέχθηκε όταν έφτασε στο σπίτι του Jacob Papadopoulos, δεν την άφησε λεπτό. Της μιλούσε συνεχώς στα ελληνικά, στην κυπριακή διάλεκτο κατακρίβεια, και της κρατούσε το χέρι. Η Ζήνα σχεδόν δεν καταλάβαινε λέξη. Περίπου συμπέρανε ότι της μιλούσε για το χωριό της στη Κύπρο, Ριζοκάρπασο, το έλεγαν. Εκείνο που την συγκίνησε ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή της ένοιωσε την έννοια της οικογένειας. Την παρουσία κάποιας που θα μπορούσε να την αποκαλεί «γιαγιά». Αυτός ο κόσμος ήταν άγνωστος για την ίδια. Και ίσως βαθιά μέσα της να τον ποθούσε.

Όταν αργά το βράδυ σηκώθηκαν να φύγουν, μετά που κατανάλωσαν μια απίστευτη ποσότητα φαγητών και γλυκών, αφού το μεσημεριανό γεύμα κατέληξε σε δείπνο, όλοι αγκάλιασαν τη Ζήνα συγκινημένοι. Ήταν για αυτούς η νεράιδα του παραμυθιού, που με το μαγικό της ραβδί μετάτρεψε τα όνειρά τους σε πραγματικότητα.

Μέσα στο αυτοκίνητο, η Ζήνα ήταν σιωπηλή. Όταν μίλησε η φωνή της ήταν σπασμένη:

-Ξέρεις, Αλέξη, πάντοτε είχα μόνο ένα δικό μου άνθρωπο: τον πατέρα μου. Νόμιζα ότι αυτό ήταν αρκετό. Δεν χρειαζόμουν κανένα άλλο. Σήμερα όμως κατάλαβα ότι η ζωή μου ήταν απίστευτα περιορισμένη και ατελής. Εκείνη η γριούλα που μου μιλούσε, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με κοίταζε στα μάτια, κρατούσε το χέρι μου και ήθελε να μοιραστεί τις αναμνήσεις της μαζί μου. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Όμως κατανοούσα τι ήθελε να πει. Και αυτό είναι πολύτιμο. Κατά πάσα πιθανότητα αυτοί που το έχουν δεν ξέρουν να το εκτιμήσουν, όπως συμβαίνει με όλα όσα έχουμε στη ζωή.

-Έχεις δίκαιο. Εγώ μεγάλωσα σε παρόμοιο οικογενειακό περιβάλλον και ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι ήταν κάτι σημαντικό. Μέσα από τα δικά σου μάτια όμως, μπορώ για πρώτη φορά να το εκτιμήσω.

-Θα προσπαθήσω περισσότερο με την ελληνική γλώσσα. Πρέπει να διαβάσω εκείνες τις επιστολές. Πρέπει να βρω τις ρίζες μου!

-Μην ανησυχείς. Θα σε βοηθήσω και εγώ σ’ αυτό.

-Ευχαριστώ Αλέξη. Δέχομαι τη βοήθειά σου όσον αφορά τη μάθηση της γλώσσας. Αλλά τις επιστολές πρέπει να τις διαβάσω μόνη μου. Είχε δίκαιο ο πατέρας μου. Είναι οικογενειακή υπόθεση.

Όταν έφτασαν στο σπίτι της Ζήνας, κόντευε μεσάνυκτα. Η Ζήνα κάλεσε τον Αλέξη στο διαμέρισμά της και εκείνος έμεινε εκεί όλο το βράδυ. Ήταν η πρώτη τους βραδιά μαζί.

-Αυτά τα Χριστούγεννα ξεκινώ μια νέα ζωή, σκέφτηκε η Ζήνα. Όλα φαίνονται διαφορετικά. Θα είναι άραγε στη πραγματικότητα διαφορετικά ή η δύναμη της ρουτίνας θα τα κάνει ένα από τα ίδια; Ο χρόνος θα δείξει…

Πέρασαν έτσι μερικές μέρες και όλα φαίνονταν να κυλούν ομαλά. Ήταν και οι δύο τόσο ερωτευμένοι που δεν πρόσεχαν και ιδιαίτερα τι γινόταν γύρω τους. Πέρασαν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς μαζί, κυκλοφορώντας στο κέντρο της πόλης, παρακολουθώντας μαζί  με το πλήθος τα πυροτεχνήματα, που έμοιαζε να ξεφυτρώνουν από τις οροφές των ουρανοξυστών και να εκρήγνυνται ολόφωτα, γεμίζοντας με χρώματα το σκοτεινό ουρανό.

-Θα μπορούσαμε να τα δούμε και από το διαμέρισμά μου, είπε η Ζήνα, όμως αυτή η ανάμειξη με το πλήθος μου δίνει τόση χαρά! Αυτές οι κραυγές ενθουσιασμού, με κάνουν να τους αγαπώ όλους!

-Θεέ μου τι λέω! Πρόσθεσε. Αυτή που μιλά δεν είμαι εγώ. Είναι κάποια άλλη!

-Εσύ είσαι, της είπε ο Αλέξης. Εσύ, και είσαι ευτυχισμένη.

Και τη φίλησε.

Ναι, όντως η Ζήνα ήταν ευτυχισμένη. Ένιωθε πλήρης. Σάμπως και η καρδιά της δεν μπορούσε να χωρέσει άλλη χαρά.

-Ζήτω το 2020, φώναξε. Ένας αριθμός τόσο ομοιόμορφος και σταθερός. Τι να μας επιφυλάσσει, άραγε;

-Τα καλύτερα! Της απάντησε ο Αλέξης.

Ο Ιανουάριος πέρασε όλος σε αυτή την ονειρική κατάσταση. Η Ζήνα μελετούσε την ελληνική γλώσσα, ο Αλέξης δίδασκε την ελληνική γλώσσα σε ενήλικες και κανένα σύννεφο δεν φαινόταν στον ουρανό της ευτυχίας τους.

Μέχρι που σε κάποια στιγμή δεν μπόρεσαν να αγνοήσουν τις ειδήσεις που ξαπλώνονταν με ταχύτητα φωτός στην υφήλιο. Στην πόλη Ουχάν στη Κίνα, από το Δεκέμβριο του 2019, ξεκίνησε μια επιδημία, που ονομάστηκε Covid -19. Η επιδημία αυτή, κάλπαζε και, δυστυχώς, πολλά από τα κρούσματα πέθαιναν ή αρρώσταιναν πολύ βαριά. Ο φόβος μιας πανδημίας ήταν ορατός.

Η κυβέρνηση της Αυστραλίας είχε αρχίσει να παίρνει μέτρα, αρχικά με ταξιδιωτικούς περιορισμούς για τους ταξιδιώτες από τη Κίνα, αλλά σιγά -σιγά οι περιορισμοί αυξάνονταν για πολλές άλλες χώρες, όπως Ιταλία, Κορέα κλπ.

Μέχρι το τέλος Μαρτίου όλη η  υφήλιος βρισκόταν σε πανικό. Έβλεπαν στους δέκτες των τηλεοράσεων, την Ιταλία να μην μπορεί να διαχειριστεί τους ασθενείς και τους νεκρούς της. Δεν υπήρχαν αρκετοί αναπνευστήρες για όλους και έτσι οι γιατροί έπρεπε να παίρνουν την μακάβρια απόφαση σε ποιο να παρέχουν οξυγόνο και ποιο να αφήσουν να πεθάνει. Ένα δίλημμα που ήταν μπροστά τους καθημερινά.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, που άργησαν να πάρουν μέτρα, εκσκαφείς άνοιγαν ομαδικούς τάφους σε πάρκα και έθαβαν τους αμέτρητους νεκρούς, που πέθαιναν μόνοι, ανώνυμοι, χωρίς κηδεία. Το θέαμα ήταν φρικτό.

Ευτυχώς στην Αυστραλία η κατάσταση ήταν διαχειρίσιμη. Η κυβέρνηση είχε πάρει έγκαιρα περιοριστικά μέτρα και τα κρούσματα και οι νεκροί ήταν σε μικρότερους αριθμούς.

Ο Απρίλιος βρήκε όλη την υφήλιο σε καραντίνα. Οι άνθρωποι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, απαγορεύονταν οι επισκέψεις, οι συναθροίσεις, ακόμα και η παρουσία στην εργασία, όπου δεν ήταν απαραίτητο. Είχε εγκαινιαστεί παντού η τηλεργασία και οι μόνες επιχειρήσεις που λειτουργούσαν  ήταν τα καταστήματα τροφίμων και τα φαρμακεία. Ακόμα και οι διαγνώσεις από  γιατρό, γίνονταν με τηλεφωνική συνέντευξη. Για πρώτη φορά η ανθρωπότητα κλείστηκε σύσσωμη στα σπίτια της.

Το Πάσχα των καθολικών στις 12 Απριλίου του 2020, βρήκε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, νεκρές και άδειες. Όλοι βρίσκονταν σε καραντίνα. Συγκινητική ήταν η προσευχή που τραγούδησε ο τενόρος Αντρέα Μποτσέλι, στις 13 Απριλίου αρχικά στον άδειο καθεδρικό του Ντουόμο και στη συνέχεια στην άδεια πλατεία στο κέντρο του Μιλάνου. Του Μιλάνου, που πριν λίγες μέρες ήταν από τις πιο πολυσύχναστες πόλεις στο κόσμο. Μια προσευχή, που ήθελε να δώσει κουράγιο στην ανθρωπότητα, που είχε γονατίσει μπροστά στην πανδημία.

Το Πάσχα των Ορθοδόξων ήταν στις 19 Απριλίου. Μια από τα ίδια. Όπως έμαθε ο Αλέξης από τους δικούς του στην Κύπρο, όλοι βρίσκονταν σε καραντίνα. Κανείς δεν μπορούσε να επισκεφθεί κανένα. Όσοι ήταν οικογένεια και ζούσαν στο ίδιο σπίτι, μπορούσαν τουλάχιστον να γιορτάσουν μαζί. Όσοι ήταν μόνοι, θα έπρεπε να παραμείνουν μόνοι. Το τηλέφωνο ήταν η μοναδική επικοινωνία. Το μεγάλο Σάββατο το βράδυ, οι εκκλησίες λειτούργησαν άδειες από πιστούς. Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, οι άνθρωποι βγήκαν στα μπαλκόνια και τις βεράντες τους, με αναμμένα κεριά στα χέρια για να ευχηθούν ο ένας στον άλλο, «Χριστός Ανέστη», έστω και από μακριά.

Ο Αλέξης πρόλαβε, πριν απαγορευθεί η εντελώς η κυκλοφορία, να μετακομίσει  στο διαμέρισμα της Ζήνας. Έτσι τουλάχιστον θα μπορούσαν να είναι και οι δυο μαζί. Παρακολουθούσαν κατάπληκτοι αυτό που συνέβαινε. Μια ανθρωπότητα που μέχρι πριν λίγο έτρεχε να προφτάσει τον ίδιο τον εαυτό της, ξαφνικά σταμάτησε να κινείται. Μόνο η γη εξακολουθούσε να γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές έγιναν οι ήρωες της εποχής. Οι κυβερνήσεις συνεχώς εξάγγελλαν τρόπους ενίσχυσης των επιχειρήσεων που έπαψαν πλέον να λειτουργούν. Μέχρι πότε όμως;

Η ρήση «ουδέν κακό αμιγώς καλού» λειτούργησε και σε αυτή τη περίπτωση. Προς μεγάλη χαρά της Ζήνας αυτή η συρρίκνωση της ανθρώπινης δραστηριότητας, έφερε και ένα καλό: Μειώθηκαν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακος στην ατμόσφαιρα. Για πρώτη φορά!

Παρόλα αυτά, όπως όλοι άλλωστε,  προσπάθησαν να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και να την αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Αλέξης συνέχιζε τα μαθήματά του διαδικτυακά και η Ζήνα μελετούσε συνεχώς την ελληνική γλώσσα. Με τον Αλέξη δίπλα της να λύνει τις απορίες της, όλα ήταν πιο εύκολα. Ταξινομούσε συχνά τις επιστολές και τους τίτλους ιδιοκτησίας που της άφησε ο πατέρας της, προσπαθώντας να κατανοήσει, να σχηματίσει μια εικόνα για το παρελθόν της οικογένειάς της.

-Θα πρέπει να στείλεις τους τίτλους ιδιοκτησίας στο δικηγόρο σου, της είπε μια μέρα ο Αλέξης. Η διαδικασία, αυτή η ιδιοκτησία να περιέλθει στη κατοχή σου, δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας στη Κύπρο και την Αλεξάνδρεια. Σίγουρα θα πρέπει να συνεργαστεί και με ανάλογα γραφεία στη Κύπρο και στην Αλεξάνδρεια. Δώσε του οδηγίες να ξεκινήσει τώρα που όλα βρίσκονται σε τέλμα. Έτσι θα έχει περισσότερο χρόνο να ασχοληθεί μαζί τους.

Η Ζήνα συμφώνησε και αφού σάρωσε όλα τα έγγραφα, τα έστειλε ηλεκτρονικά στο δικηγόρο της με την οδηγία να ερευνήσει με ποιο τρόπο η περιουσία αυτή θα μπορούσε να έρθει στη κατοχή της. Θα έπρεπε για όσα ήταν γραμμένα στα Αραβικά να εξασφαλίσει μια πιστοποιημένη μετάφραση. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας της Κύπρου ήταν στα αγγλικά, γιατί τότε η Κύπρος ήταν αποικία των Βρετανών.

Ήξερε όμως ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε τώρα να διαβάσει τις επιστολές. Σίγουρα θα χρειαζόταν στοιχεία ταυτοποίησης και μέσα από αυτές, ίσως να μπορούσε να στοιχειοθετήσει το γεγονός ότι ήταν η μοναδική κληρονόμος.

Έτσι μια μέρα πήρε το θάρρος και άνοιξε την επιστολή που ο πατέρας της έγραψε στην ίδια. Ρωτώντας τον Αλέξη για να επιβεβαιώσει τη σημασία μερικών λέξεων και φράσεων, άρχισε να διαβάζει:

Αγαπημένη μου Ζήνα

Αν διαβάζεις αυτή την επιστολή σημαίνει ότι έχουν συμβεί δύο πράγματα. Πρώτο ότι εγώ έχω φύγει από τη ζωή και δεύτερο ότι έμαθες ελληνικά. Ελπίζω, αυτά να είναι τα δεδομένα και να μην έχεις δώσει τις επιστολές για μετάφραση.

-Πόσο με ξέρεις πατέρα, σκέφτηκε η Ζήνα. Αν δεν συναντούσα τον Αλέξη, σίγουρα αυτό θα έκανα.

Ποτέ δεν είχες την υπομονή ή τη διάθεση να ακούσεις για την ιστορία της οικογένειάς μας. Για να είμαι ειλικρινής ούτε και εγώ είχα ενδιαφερθεί ποτέ μου για το παρελθόν. Ο πυρετός της επιχείρησης που είχαμε στην Αλεξάνδρεια και ο αγώνας μου να δημιουργηθώ επαγγελματικά στην Αυστραλία, με απασχολούσαν πλήρως και δεν πίστευα ότι άξιζε καθόλου το παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια όμως, άρχισα να διαβάζω τα γράμματα που ήταν στο κουτί που μου είχε αφήσει ο πατέρας μου.

Κατάλαβα τότε ότι μέσα μου κουβαλούσα, τον παππού Δημήτριο, τη γιαγιά Ζηνοβία, μα πάνω απ’ όλα ήμουν εκτελεστής των παρακαταθηκών που άφησαν.

Η γιαγιά Ζηνοβία μερικά χρόνια, μετά το θάνατο του παππού Δημητρίου, είχε φύγει από την Αλεξάνδρεια και ζούσε στη Πάφο, στη Κύπρο. Από την αλληλογραφία μεταξύ της γιαγιάς και του πατέρα μου είναι φανερό ότι δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά, πριν από το θάνατό της.  Όταν θα διαβάσεις η ίδια τα γράμματα θα καταλάβεις ότι η Ζηνοβία είχε κάποιο μυστικό που ήθελε να το πει στο γιο της Ευάγγελο αλλά δεν πρόλαβε. Φαίνεται ότι είχε γράψει αυτό το μυστικό κάπου, αλλά ο πατέρας μου δεν το βρήκε ποτέ.

Θα μου πεις έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από τότε και αν δεν το βρήκε ο παππούς σου, εσύ πώς θα το βρεις; Το ίδιο θα έλεγα και εγώ αν ήμουν στην ηλικία σου. Όμως τα χρόνια που πέρασαν και οι εμπειρίες που έζησα, με έκαναν να καταλάβω ότι οι κύκλοι της ζωής δεν κλείνουν συνήθως μέσα στην ίδια γενεά, αλλά μπορεί να διατηρηθούν ημιτελείς για πολλές γενεές. Θεωρώ, Ζήνα μου, ότι εναπόκειται σε σένα να κλείσεις το κύκλο της ζωής της γιαγιάς  Ζηνοβίας. Μιας γυναίκας με ισχυρή προσωπικότητα και δύναμη θέλησης. Σε αυτό μοιάζετε πολύ!

Εγώ, Ζήνα μου, δεν επισκέφθηκα ποτέ ούτε τη Πάφο ούτε τη Κύπρο ούτε γνώρισα την γιαγιά Ζηνοβία. Διαβάζοντας τα γράμματα όμως, κατάλαβα ότι ήταν η πιο σπουδαία γυναίκα που επηρέασε τη ζωή μου. Είναι η σειρά σου να την ανακαλύψεις.

Εδώ θα ήθελα να σου πω και μερικά λόγια για τους γονείς μου. Ο πατέρας μου, ο Ευάγγελος ήταν ένας πολύ ωραίος άνδρας εμφανισιακά. Ήταν ψηλός, ξανθός, με αθλητικό σώμα και ασκούσε απαράμιλλη γοητεία στις γυναίκες. Στα νιάτα του υπήρξε καρδιοκατακτητής. Όταν παντρεύτηκε όμως τη μητέρα μου, στα 40 του χρόνια, έγινε υπόδειγμα συζύγου.

Η μητέρα μου, η Αντιγόνη, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, ήταν όμως αυτό που κάποιος θα αποκαλούσε «πολύ καλή γυναίκα, πολύ καλή σύζυγος και μητέρα». Μετά τις τόσες κατακτήσεις του, ο πατέρας μου, επέλεξε αυτή τη γυναίκα για σύζυγο, γιατί συγκέντρωνε όλες τις χάρες που θα του εξασφάλιζαν μια ήρεμη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή.

Δυστυχώς και οι δύο γονείς μου σκοτώθηκαν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1951 καθώς πήγαιναν από την Αλεξάνδρεια στο Κάιρο. Εγώ ήμουν τότε μόλις 20 χρονών και έπρεπε να αναλάβω εξ ολοκλήρου την οικογενειακή επιχείρηση. Αυτό δεν κράτησε για πολύ. Με την εθνικιστική επανάσταση του 1952 στην Αίγυπτο, σύντομα η επιχείρησή μας κρατικοποιήθηκε και εγώ έφυγα για την Αυστραλία.

Επειδή ξέρω την αγάπη που έχεις για τη δουλειά σου, δεν θα ήθελα να θεωρήσεις αυτό το καθήκον ότι θα σε αποσπάσει από το έργο σου. Εμπίπτει απόλυτα στο ρόλο του δημοσιογράφου να λύνει μυστήρια και πόσο μάλλον όταν αυτά τα μυστήρια συνθέτουν την ίδια τη ζωή του.

Στο κουτί με τα γράμματα υπάρχουν και οι τίτλοι ιδιοκτησίας. Αφορούν το σπίτι στη πόλη της Πάφου και κάποια μικρά τεμάχια γης στο χωριό Στατός από όπου καταγόταν η γιαγιά. Παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από τότε, θεωρώ ότι δεν μπορούν να χαθούν. Όσον αφορά τους τίτλους ιδιοκτησίας της Αλεξάνδρειας, δεν νομίζω ότι αξίζει το κόπο να ψάξεις. Εκτός από την επιχείρησή μας, που την εθνικοποίησε το Αιγυπτιακό Κράτος, τα υπόλοιπα τα πούλησα όταν έφυγα για την Αυστραλία. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια περιουσία στην Αλεξάνδρεια. Όμως εσύ θα κρίνεις πώς θα διαχειριστείς την κατάσταση εκεί.

Ανάμεσα στα αραβικά έγγραφα υπάρχουν και τα πιστοποιητικά γέννησης του πατέρα μου και εμένα καθώς και άλλα έγγραφα, που αποδεικνύουν ότι είμαστε οι μοναδικοί απόγονοι και κληρονόμοι των Δημητρίου και Ζηνοβίας Βασιλόπουλου. Πιστεύω ότι αυτά θα σε βοηθήσουν στην αναζήτησή σου. Είμαι βέβαιος ότι θα ξέρεις πώς να τα αξιοποιήσεις. Ο δικηγόρος μας, John Peterson, μπορεί σίγουρα να σε βοηθήσει με τις νομικές διαδικασίες.

Τελειώνοντας αγαπημένη μου Ζήνα, θα ήθελα να σου εξομολογηθώ ότι υπήρξες ότι πολυτιμότερο είχα στη ζωή μου, και αν άξιζε κάτι η πορεία μου σε αυτή τη γη, ήταν γιατί μπόρεσα να γεννήσω εσένα. Σκέψου το σοβαρά να αφήσεις και εσύ παιδιά πίσω σου, έστω και αν είσαι ταξιδιώτισσα της ζωής, σαν την μητέρα σου. Σκέψου το ακόμα να ψάξεις για τη μητέρα σου. Η μισή ύπαρξή σου προέρχεται από εκείνη.

Ξέρεις σίγουρα ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που σου μιλώ. Δεν ξέρω τι υπάρχει μετά θάνατο. Αλλά ότι και αν υπάρχει, εγώ θα είμαι στο πλάι σου, στην αιωνιότητα.

Σε αγάπησα και θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Ο πατέρας σου

Δημήτριος Ε. Βασιλόπουλος

Τα δάκρυα της Ζήνας έτρεχαν ασταμάτητα. Ούτε προσπάθησε να τα σταματήσει. Ήταν σαν να καθάριζαν τη ψυχή της. Ήταν σαν δώρο ευγνωμοσύνης στο πατέρα της. Αυτόν το πατέρα που της χάρισε τόσα και ακόμα της χαρίζει.

Είχε πάρει τη απόφασή της. Θα αφιέρωνε όσο χρόνο χρειαζόταν για να ολοκληρώσει την τελευταία επιθυμία του πατέρα της, που είχε γίνει πια και δικός της στόχος, αν όχι εμμονή.

Οι συνθήκες της ζωής τώρα με την πανδημία φαίνονταν ιδανικές, από τη μια να μάθει την ελληνική γλώσσα και από την άλλη να μελετήσει τρόπους προσέγγισης της αναζήτησής της.

Σηκώθηκε αποφασιστικά. Κοίταξε έξω από το μπαλκόνι της το ποταμό Γιάρρα που έρεε σιωπηλά και σταθερά. Αυτό το ποτάμι πάντοτε της έδινε δύναμη.

-Γιαγιά Ζηνοβία, έρχομαι. Και κανείς δεν θα μπορέσει να με σταματήσει!

 

 

Συναυλία Μποτσέλι

Φωτογραφία