Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 26)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός.

Κύπρος –  Καλοκαίρι 2021 (Πάφος)

Το μεσημέρι η Ζήνα και ο Αλέξης πήγαν να γευματίσουν στο παραθαλάσσιο εστιατόριο που την πήρε την πρώτη μέρα που ήρθε ο κύριος Νεοφύτου και είχε εκείνη την τραυματική συνάντηση με τον κύριο Νικολάου. Η Ζήνα έλπιζε να μην συναντήσουν ξανά κανένα από τους δυο και ο Αλέξης ήταν έτοιμος να ξεκινήσει καυγά με τον κύριο Νικολάου, αν τον έβλεπαν μπροστά τους. Ευτυχώς δεν είδαν κανένα.

Το φαγητό ήταν εξαιρετικό και παράλληλα η θέα της θάλασσας και η ανεμελιά των τουριστών, που έτρωγαν στα διπλανά τραπέζια, τους χαλάρωσε κάπως από την ανάγνωση του μυστικού της Ζηνοβίας.

-Ξέρεις, κατά βάθος το μυστικό αυτό φέρνει μαζί του ένα βάρος συναισθημάτων και πρέπει να αφήνεις λίγο χώρο και λίγο χρόνο στον εαυτό σου για να το διαχειριστεί.

-Έχεις δίκαιο, απάντησε ο Αλέξης. Θα συνεχίσουμε την ανάγνωση το απόγευμα. Νομίζω τώρα γνωρίζουμε το κύριο κορμό του μυστικού. Παραμένει να μάθουμε πώς η Ζηνοβία κατέληξε να παντρευτεί το Δημήτριο.

-Τι έγινε με τον κύριο Νικολάου και την αποζημίωση που θα πληρώσει για την καταπάτηση που έκανε;

-Ο δικηγόρος που του το αναθέσαμε είναι σκληρός διαπραγματευτής. Φαίνεται ότι τον έχει στριμώξει άγρια και θα τον αναγκάσει να πληρώσει ένα αρκετά μεγάλο ποσό. Του έχω πει ότι η αμοιβή του θα είναι το 10% των χρημάτων που θα καταβάλει ο κύριος Νικολάου και το έχει πάρει πολύ ζεστά. Σκέφτομαι παράλληλα, να αφήσω πληρεξούσιο στον πατέρα σου για να αναλάβει την πώληση του μέρους του κτήματος που δεν θα αξιοποιήσω εγώ, γιατί με αυτά τα χρήματα θα πληρώσω την αποκατάσταση του σπιτιού της Ζηνοβίας.

-Πολύ καλή ιδέα! Ο πατέρας μου θα το αναλάβει σαν να ήταν δικό του. Με τις διασυνδέσεις που έχει θα βρει τον καταλληλότερο αγοραστή.

-Φτάνει να μην είναι ο κύριος Νικολάου!

-Σίγουρα όχι! Αρκετά πήρε αυτός από μόνος του!

-Τι θα γίνει με το γάμο; Έκανες κάποιες ενέργειες;

-Ναι έχω ζητήσει από τον πατέρα μου να επικοινωνήσει με το Δήμο Λευκωσίας για να μάθουμε το διαδικαστικό μέρος. Θα πρέπει φυσικά να επικοινωνήσουμε με την πρεσβεία της Αυστραλίας στη Λευκωσία για την εξασφάλιση των απαραίτητων εγγράφων και μόλις επιστρέψουμε πίσω να προχωρήσουμε με την αίτηση γάμου.

-Μου φαίνεται σαν παραμύθι! Εγώ να παντρεύομαι!

-Μην σε πιάσουν οι αμφιβολίες και πάλι!

-Όχι, όχι, μην ανησυχείς. Τώρα που το δέχτηκα, όλο και περισσότερο μου αρέσει η ιδέα. Προς το παρόν είμαι συγκεντρωμένη στο σπίτι που ανέθεσα στην Ελένη να σχεδιάσει. Από ότι ξέρω βρίσκεται στο τελικό στάδιο και όταν πάμε στη Λευκωσία θα δώσουμε τις τελικές παρατηρήσεις μας.

-Φαίνεται ότι όλα έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά και τώρα απομένει να αποφασίσουμε πού θα ζήσουμε. Στην Κύπρο ή στην Αυστραλία;

-Έχω κάτι στο μυαλό μου για αυτό το θέμα, αλλά άστο. Θα το μελετήσουμε αργότερα, όταν ξεκαθαρίσουν όλα τα προηγούμενα. Εσύ τι προτιμάς;

-Νομίζω ότι προτιμώ να ζήσουμε εδώ. Αλλά έχεις δίκαιο. Καλύτερα να περιμένουμε για λίγο. Ακόμα δεν έχουμε ολοκληρώσει το μυστικό της Ζηνοβίας! Πόσα μοναδικά μας επιφύλαξε αυτό το ταξίδι! Φαίνεται ότι θα είναι μια σημαντική καμπή στη ζωή μας, στην οποία ανατρέπονται όλες τις προηγούμενες αποφάσεις και ανοίγονται καινούργιες προοπτικές, που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί προηγουμένως.

-Έχεις δίκαιο. Οι δικές μου προηγούμενες πεποιθήσεις έχουν γίνει θρύψαλα και για πρώτη φορά διαπίστωσα ότι δεν υπάρχουν παγιωμένες απόψεις. Όλα αλλάζουν ανάλογα με τα δεδομένα που παρουσιάζονται.

-Ο αρχαίος προσωκρατικός φιλόσοφος Ηράκλειτος έλεγε για αυτό: «τα πάντα ρει και ουδέν μένει». Δηλαδή όλα κινούνται και αλλάζουν. Επίσης είναι αυτός που είπε «κανείς δεν μπορεί να μπει δυο φορές στο ίδιο ποτάμι», δηλαδή το νερό στο ποτάμι δεν είναι ποτέ το ίδιο γιατί συνεχώς τροφοδοτείται από καινούργιο. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η ζωή.

-Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά και κάποια στιγμή θα τα μελετήσω. Αλλά τώρα ας πάμε πίσω γιατί θέλω να διαβάσουμε τη συνέχεια του μυστικού.

-Έχεις δίκαιο. Να πληρώσω και φύγαμε.

Όταν επέστρεψαν στο ξενοδοχείο τους, κάθισαν αναπαυτικά στις πολυθρόνες του μπαλκονιού τους και ο Αλέξης άρχισε να διαβάζει τη συνέχεια του μυστικού της Ζηνοβίας:

Όταν ήρθε η  τελευταία μέρα, όλα έμοιαζαν με γιορτή. Εμείς οι εργάτες ήμασταν ευτυχισμένοι γιατί η δουλειά μας είχε τελειώσει και θα πληρωνόμασταν, οι δεν αφέντες ήταν ικανοποιημένοι που επιτέλους τα χωράφια τους θερίστηκαν και φέτος και θα είχαν να τρων όλο το χρόνο.  Η τελευταία πράξη του θερισμού περιελάβανε το εξής δρώμενο:

Οι θεριστές άφησαν ένα κομμάτι στο κέντρο του χωραφιού αθέριστο και αφού σήκωσαν στα χέρια τους τον αφέντη, τον έβαλαν να καθίσει σε αυτό το σημείο, λέγοντας του διάφορα τραγούδια μέχρι αυτός να τους υποσχεθεί ένα πλουσιοπάροχο δείπνο, κάτι σαν αποχαιρετιστήριο γεύμα. Ο αφέντης το υποσχέθηκε φυσικά, εφόσον αυτό ήταν η καθορισμένη παράδοση.

Έτσι το βράδυ πήγαμε όλοι στο σπίτι του αφέντη και φάγαμε μαζί με την οικογένειά του. Το γεύμα ήταν πλουσιοπάροχο, με όρνιθες βραστές, ψητά στο φούρνο και ότι φανταστείς. Έφεραν και ένα βιολιστή που έπαιζε μουσική και όλοι χόρεψαν. Ο αφέντης χόρεψε το χορό του δρεπανιού. Κρατούσε ένα δρεπάνι στο χέρι του και μιμείτο τις κινήσεις του θερισμού, ενώ συγχρόνως το γύριζε πάνω από το κεφάλι του στο ρυθμό της μουσικής. Ήταν τόσο λεβέντης και τόσο όμορφος. Εγώ τον θαύμαζα σιωπηλά, περήφανη για τον άνδρα που αγαπούσα. Όλες τον κοίταζαν ξελιγωμένες. Αλλά ήταν ο δικός μου αυτός ο θεός Απόλλωνας, που επισκέφθηκε τη γη.

Αργά το βράδυ επιστρέψαμε στο χωράφι με τις ελιές και εγώ γλίστρησα και πάλι κρυφά στην μικρή καλύβα που είχε γίνει η φωλιά της αγάπης μας για ένα μήνα. Ήρθε και εκείνος αργότερα. Όλο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Μιλούσαμε για το μέλλον μας και κοιτάζοντας τα μάτια του, έβλεπα την ειλικρίνεια και την αγάπη του για μένα. Δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία ότι θα ερχόταν να με ζητήσει από την μητέρα μου. Ένοιωσα ασφάλεια και βεβαιότητα εκείνη τη νύχτα.

Την άλλη μέρα, πριν  ξεκινήσουμε για το γυρισμό, ο αφέντης ήρθε και μας πλήρωσε. Οι γυναίκες πήραμε τα μισά από όσα πήραν οι άνδρες. Όμως για πρώτη φορά είχα τόσα χρήματα! Ήμουν περήφανη για τον εαυτό μου. Με το συναίσθημα ευφορίας που γέμισε η καρδιά μου το προηγούμενο βράδυ, ένοιωθα ανάλαφρη και χαρούμενη. Η Ευρυδίκη με κοίταζε παραξενεμένη.

-Δεν μπορώ να καταλάβω, μου έλεγε, πώς όλοι εμείς μυρίζουμε σαν κοπριά και εσύ έχεις ένα καθαρό πρόσωπο του λάμπει!

-Πλενόμουν συχνά, της απάντησα αόριστα. Και έτσι που είμαι τυλιγμένη στα μαύρα δεν με πιάνει ο ήλιος για να μαυρίσω.

Όταν φτάσαμε στη Χώρα ξαναπεράσαμε από τον σκαρπάρη (υποδηματοποιό) για  να βάλει σόλες στις ποδίνες ( μπότες) μας ώστε να αντέξουν στη μακριά διαδρομή πίσω στο χωριό. Επέστρεψα και στον κυρ. Κώστα τα οφειλόμενα που είχε πληρώσει στον πηγαιμό μας για μένα.

Ύστερα επισκεφθήκαμε το παζάρι και αγόρασα και εγώ ένα μαντήλι, ίδιο με της Ευρυδίκης.

-Όταν αρραβωνιαστώ και πάω στα πεθερικά μου, σκέφτηκα, να έχω κάτι να φορέσω, να μην είμαι σαν γριά.

Τώρα ο δρόμος της επιστροφής μου φαινόταν μακρύς και ανυπομονούσα να επιστρέψω στο χωριό μου και να περιμένω τον αφέντη να έρθει να με ζητήσει. Όπως περπατούσαμε μια μέρα με την Ευρυδίκη και κουβεντιάζαμε, δεν ξέρω πώς, της εκμυστηρεύθηκα τι είχε συμβεί με τον αφέντη.

Τα μάτια της γέμισαν τρόμο.

-Τι έκαμες ανόητη, μου είπε, προσπαθώντας να μην φωνάξει για να ακούσουν οι άλλοι. Φυσικά και δεν θα έρθει να σε ζητήσει. Αυτός ήδη θα σ’ έχει ξεχάσει. Η μάνα σου θα σε σκοτώσει και θα σκοτώσει και εμάς που δεν σε προσέχαμε.

-Όχι, όχι θα έρθει. Είμαι βέβαιη. Πραγματικά με αγαπά ο αφέντης. Πίστεψέ με Ευρυδίκη, κοντά του γνώρισα την αγάπη, την τρυφερότητα και την στοργή. Δεν ήταν ψέματα όλα αυτά. Ήταν αλήθεια!

Η Ευρυδίκη όμως δεν πειθόταν και εκεί που όλα μέσα μου ήταν ονειρικά και ο κόσμος γύρω μου έμοιαζε αγγελικά πλασμένος, άρχισαν σιγά – σιγά να δημιουργούνται ρωγμές και η ευτυχία μου να μαραίνεται και να φυλλοροεί. Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου πόσο εύθραυστος είναι ο κόσμος της χαράς και πόσο εύκολο είναι να αλλάξουν τα συναισθήματα του ανθρώπου, όταν μια φαρμακερή φράση ηχήσει στα αφτιά του και ταράξει την αρμονία της ψυχής του. Ήταν ένα σκληρό μάθημα για μένα που ο απόηχός του με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή.

Έτσι σιγά – σιγά έχασα την ορμή μου και γέμισα αμφιβολίες κατά πόσο η μητέρα μου θα δεχόταν την ιστορία αγάπης που θα της έλεγα. Μέχρι να φτάσουμε στο χωριό η χαρά είχε χαθεί από το πρόσωπό μου και καθρέφτιζα μόνο την μελαγχολία και την ανησυχία.

Με την άφιξή μου στο σπίτι έδωσα στην μητέρα μου όλα τα χρήματα που κέρδισα. Της έδειξα και το μαντήλι που αγόρασα και δέχθηκα την παρατήρηση ότι ξόδεψα τα λεφτά μου αλόγιστα.

Ένα βράδυ που καθόμασταν και οι δυο μόνες μας, πήρα το θάρρος να της μιλήσω για το γεγονός ότι ο αφέντης με αγάπησε και θα έρθει να με ζητήσει σε γάμο. Δεν μπήκα σε καμιά λεπτομέρεια γιατί αλίμονό μου. Η αντίδρασή της ήταν γεμάτη δυσπιστία και απαξίωση. Δεν είπε όμως πολλά.

Εγώ περίμενα με αγωνία. Είχαν ήδη περάσει δύο εβδομάδες από την επιστροφή μας και ο αφέντης δεν φαινόταν. Άραγε να έχασε το δρόμο σκεφτόμουν, άραγε να αρρώστησε; Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι με εγκατέλειψε, άσχετα με τα σχόλια των γύρω μου. Εγώ είχα δει στα μάτια του την αλήθεια. Αυτοί δεν ήξεραν.

Δεν έφτανε το γεγονός ότι  η κατάσταση ήταν αρκετά περίπλοκη ήδη, κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος. Το κατάλαβε και η μητέρα μου από τις ζαλάδες και τους εμετούς που έκανα. Κατά ένα ακατανόητο λόγο σε μένα, δεν είπε, για ακόμα μια φορά, πολλά. Μόνο σηκώθηκε το πρωί και μου είπε να φορέσω το φόρεμα που μου είχε ράψει η θεία Ελπινίκη και το μαντήλι που είχα αγοράσει από τη Χώρα. Θα πηγαίναμε στο Κτήμα.

Στην διαδρομή μου έκανε σαφές ότι θα παντρευόμουν τον φίλο του θείου Ονούφριου, Δημήτριο και αν αυτός δεν με έπαιρνε θα βρίσκαμε μια γριά που ήξερε και θα μου έριχνε το παιδί. Καθαρές κουβέντες. Εγώ δεν μπορούσαν να γεννήσω κανένα μπάσταρδο.

Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να κλαίω και δεν μπορούσα να σταματήσω. Την διαβεβαίωνα ότι ο αφέντης θα ερχόταν, ότι δεν ήταν ψεύτης και ότι προτιμούσα να σκοτωθώ παρά να κάνω αυτά που η ίδια είχε αποφασίσει. Όμως με άρπαξε από τα μαλλιά και με τράβηξε για να προχωρήσω. Ένοιωθα καταδικασμένη σε θάνατο. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τον πόνο της ψυχής μου!

Όταν φτάσαμε στο σπίτι του θείου Ονούφριου, για καλή μου τύχη, η θεία Ελπινίκη έλειπε στο χωριό της. Δεν άντεχα άλλο εξευτελισμό! Με άφησαν μόνη μου για λίγο και μίλησαν οι δυο τους. Όταν τελείωσαν, ο θείος Ονούφριος μου ανακοίνωσε:

-Για καλή σου τύχη ο Δημήτριος είναι ακόμα στη Πάφο. Θα του μιλήσω απόψε και θα του πω ότι αποφάσισες να τον πάρεις. Αν σε θέλει ακόμα δηλαδή. Και δεν πρέπει να του πεις ότι είσαι έγκυος. Σε καμιά περίπτωση. Με ένα σύντομο γάμο μπορούμε να τον ξεγελάσουμε.

Άρχισα να κλαίω με αναφιλητά. Δεν μπορούσαν καν να μιλήσω. Όμως κανείς δεν μου έδωσε σημασία.

Ο θείος έφυγε και καμιά ώρα μετά γύρισε με τον Δημήτριο αυτή τη φορά. Παρά την ευθυτενή κορμοστασιά του και τα ευρωπαϊκά ρούχα του, σε τίποτε δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον άνθρωπο που εγώ αγαπούσα. Μόλις με αντίκρυσε όμως είδα στα μάτια του ότι κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα δικά μου μάτια ήταν κατακόκκινα από το κλάμα και είμαι σίγουρη ότι στο πρόσωπό μου ήταν ζωγραφισμένη η απελπισία. Ζήτησε τότε ο Δημήτριος να μας αφήσουν μόνους. Η μάνα μου δεν ήθελε με τίποτε, αλλά ο Δημήτριος ήταν ανένδοτος και έτσι ο θείος Ονούφριος την έβγαλε έξω από το δωμάτιο.

-Πες μου σε παρακαλώ, γιατί κλαις; Δεν θα σε πάρω με το ζόρι, μου είπε. Μόνο με τη δική σου θέληση θα γίνεις γυναίκα μου.

Εγώ δεν απαντούσα και εξακολουθούσα να κλαίω. Όμως η φωνή του ήταν ήρεμη και αυτό με έκανε να αισθανθώ κάποια ασφάλεια. Πήρε τότε το χέρι μου στο δικό του και με ρώτησε ξανά:

-Πες μου τι σου συμβαίνει. Μην φοβάσαι. Θα σε βοηθήσω να κάνεις αυτό που θέλεις.

Τότε ανάμεσα σε αναφιλητά και τρέμοντας ολόκληρη του είπα όλη την ιστορία με τον αφέντη, καθώς και το γεγονός ότι ήμουν έγκυος. Κατά βάθος έλπιζα ότι δεν θα ήθελα να με παντρευτεί, αν ήξερε.

-Πιστεύεις ότι θα έρθει να σε ζητήσει; Με ρώτησε.

-Ναι, αφού με αγαπά, του απάντησα. Το ξέρω ότι με αγαπά.

-Σε πιστεύω, μου είπε. Όμως μπορεί να μην ήρθε για χίλιους άλλους λόγους, που εσύ ποτέ να μην μάθεις. Όπως μου λες, θέλουν να σε κάνουν να ρίξεις το παιδί. Πώς θα το αντιμετωπίσεις αυτό; Εμένα δεν με πειράζει πως είσαι έγκυος. Πάντα θα ήθελα να έχω ένα παιδί και δεν ξέρω στην ηλικία μου αν θα μπορέσω να κάνω. Έχω τεράστια περιουσία και θέλω να έχω ένα απόγονο να την αφήσω. Αν πάλι κάνουμε και μαζί παιδιά, η περιουσία μου φτάνει για όλους.

Σταμάτησα να κλαίω και έμεινα να τον κοιτάζω. Αυτό δεν το περίμενα. Και συνέχισε ο Δημήτριος:

-Πίστεψέ με. Δεν θέλω να με παντρευτείς με το ζόρι. Αν ήξερα ότι θα έρθει ο αγαπημένος σου θα σε προστάτευα μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να τον πάρεις. Αλλά πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που τον είδες για τελευταία φορά;

-Κοντεύει μήνας, απάντησα. Κάναμε σχεδόν μια εβδομάδα να έρθουμε με τα πόδια και έχει σχεδόν τρεις εβδομάδες που είμαστε στη Πάφο.

-Έχει αργήσει πολύ, Ζηνοβία μου. Με το άλογό του θα μπορούσε να έρθει σε τρεις μέρες το πολύ. Αλλά και αν ακόμα δεν πάρεις εμένα, αλλά και αν ακόμα έρθει, εσύ θα έχεις χάσεις το παιδί. Δεν θα σε αφήσουν να το κρατήσεις. Και αυτό θα είναι πολύ κακό για σένα και την υγεία σου. Μπορεί να πεθάνεις!

-Δεν με νοιάζει αν πεθάνω, απάντησα πεισμωμένη.

-Αν πεθάνεις, σίγουρα δεν θα τον ξαναδείς. Αλλά εκείνο που ίσως δεν σκέφτηκες ποτέ, είναι ότι η μόνη ζωντανή απόδειξη του έρωτα που έζησες, είναι αυτό το παιδί. Γιατί να μην του δώσεις μια ευκαιρία να ζήσει;

Εδώ τα έχασα εντελώς. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Ο Δημήτριος μου έδινε μια διέξοδο στο πρόβλημά μου. Αλλά αυτή η διέξοδος είχε σαν προϋπόθεση να απαρνηθώ την αγάπη μου.

-Πώς τον λένε αυτό τον αφέντη; Με ρώτησε.

-Το όνομά του είναι Βαγγέλης του απάντησα.

-Τότε αυτό το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου θα το ονομάσουμε Ευάγγελο αν είναι αγόρι και Ευαγγελία αν είναι κορίτσι. Αν θελήσεις βέβαια να με παντρευτείς.

-Και αν έρθει; Τον ρώτησα. Δεν θα είμαι εγώ αυτή που τον απαρνήθηκε;

Συνέχισε να μου μιλά τρυφερά κρατώντας το χέρι μου και με επιχειρήματα μου άνοιξε ένα παράθυρο για να δω κατάματα την σκληρή πραγματικότητα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήξερα μόνο τι ήθελα, δεν είχα υπολογίσει καθόλου τα φρικτά δεδομένα της μοίρας μου. Στο τέλος μου είπε:

-Θα σε αφήσω μέχρι αύριο να αποφασίσεις. Αν θα με παντρευτείς θέλω να είναι με τη θέλησή σου. Δυστυχώς δεν μπορώ να περιμένω περισσότερο γιατί έχω καθυστερήσει πολύ και πρέπει να επιστρέψω στην Αλεξάνδρεια. Εξ άλλου, σύντομα θα φανεί και η δική σου κοιλιά. Δεν πρέπει να δώσουμε ευκαιρία στην κοινωνία να χύσει το φαρμάκι της. Είσαι πολύ αθώα για να της επιτρέψουμε να σε μολύνει.

Φεύγοντας είπε στη μητέρα και το θείο μου:

-Θα αποφασίσει μόνη της αν θέλει να με παντρευτεί. Σας παρακαλώ μην την πιέσετε. Δεν πρέπει να κλαίει στη κατάστασή της.

Μόλις εκείνος έφυγε η μητέρα μου με κοίταξε άγρια και με ρώτησε:

-Του είπες πως είσαι έγκυος;

-Ναι, του το είπα και δεν τον πειράζει. Θέλει μόνο να αποφασίσω εγώ τι θέλω να κάνω.

-Αν σε θέλει έτσι που είσαι, θα τον πάρεις! Μου είπε επιτακτικά.

Εγώ δεν μίλησα άλλο. Κάθισα σε μια γωνιά μόνη μου και όλη τη νύχτα σκεφτόμουν. Δεν μπορούσα να πάρω μια απόφαση. Το δίλημμα που είχα μπροστά μου, μου έσκιζε την καρδιά στα δυο. Με τίποτε δεν ήθελα να απαρνηθώ τον Βαγγέλη, αλλά από την άλλη ο Δημήτριος μου έδινε μια διέξοδο. Και φαινόταν πολύ καλός άνθρωπος. Κάθε λίγο και λιγάκι άγγιζα την κοιλιά μου. Ήξερα πως ότι και να γινόταν, το παιδί που είχα μέσα μου ήταν η απόδειξη της μεγάλης αγάπης που έζησα. Και ο μόνος τρόπος να ζήσει το παιδί, ήταν να παντρευτώ τον Δημήτριο.

Την άλλη μέρα απάντησα “ναι” στον Δημήτριο και σε μερικές μέρες παντρευτήκαμε στο Κτήμα. Αμέσως φύγαμε για την Αλεξάνδρεια. Και εγώ έκλαιγα ασταμάτητα. Από τους χίλιους λόγους που είχα να κλαίω, ένας ήταν ο πιο σημαντικός: αν ήμουνα εγώ αυτή που τελικά πρόδωσε την αγάπη μας. Αν θα ερχόταν ο Βαγγέλης στο τέλος και εγώ θα είχα φύγει.

Τα υπόλοιπα τα ξέρεις, γιε μου. Το μόνο που δεν ξέρεις είναι ότι αυτή η ιστορία δεν τελείωσε εδώ.

Σε αυτό το σημείο ο Αλέξης σταμάτησε να διαβάζει και γύρισε να κοιτάξει την Ζήνα. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της ακατάπαυστα.

-Είσαι καλά; Τη ρώτησε.

-Πώς να είμαι καλά Αλέξη! Αυτή η μοίρα των γυναικών να πληρώνουν τον έρωτα με αυτό τον φρικτό τίμημα, ενώ οι άνδρες μένουν στο απυρόβλητο, με τρελαίνει. Και ειδικά εκείνη την εποχή, το δίλημμα της Ζηνοβίας ήταν μια διπλή καταδίκη. Ότι και αν αποφάσιζε, έπρεπε να θυσιαστεί. Άσχετα αν ο Δημήτριος ήταν πολύ καλός άνθρωπος και έζησε ευτυχισμένη μαζί του. Δεν ήταν η αληθινή επιλογή της. Ήταν η λιγότερο σκληρή καταδίκη που είχε ενώπιό της.

-Κατά βάθος έτσι είναι η ζωή των ανθρώπων. Άσχετα αν σε αυτή τη περίπτωση και ειδικότερα εκείνη την εποχή, η μοίρα θυματοποιούσε περισσότερο τις γυναίκες. Όμως όλοι πολύ συχνά έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο μη επιθυμητών επιλογών και διαλέγουμε τη λιγότερο επώδυνη. Δεν είναι έτσι;

-Άστο καλύτερα. Ας σταματήσουμε εδώ για σήμερα. Η Ζηνοβία μπορεί να συνεχίσει την αφήγησή της αύριο. Δεν αντέχω άλλο πόνο. Αν ήξερες πόσο έχω ταυτιστεί μαζί της! Και θυμήσου: Ήταν μόλις δεκαπέντε ετών.  

-Ναι, ήταν ένα κοριτσάκι που έπρεπε να επιλέξει την πορεία ολόκληρης της ζωής της μέσα σε μια νύχτα και κάτω από αφόρητη πίεση. Όμως ας περιμένουμε να δούμε τι έγινε παρακάτω. Η μοίρα παίζει παράξενα παιχνίδια.

 

 

Ηράκλειτος

Φωτογραφία:

Ο χορός του δρεπανιού