Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 23)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός. Ο Μουσταφά Ακιντζή, είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Κύπρος –  Καλοκαίρι 2021 (Πάφος)

Ο Αλέξης ξύπνησε το πρωί και είδε ότι η Ζήνα δεν κοιμόταν στο πλάι του.

-Θα πήγε για κολύμπι σκέφτηκε.

Αμέσως ήρθαν στο νου του τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας. Είχαν φύγει από τη Λευκωσία νωρίς το πρωί. Όταν ολοκλήρωσε η Ζήνα την συνέντευξή της με τον Μουσταφά Ακιντζή, τίποτα πια δεν την κρατούσε εκεί.

-Είμαι πολύ ευχαριστημένη από την συνάντησή μου με τον κύριο Ακιντζή, του είπε. Στάθηκε πολύ γενναιόδωρος μαζί μου. Πήρα τις πληροφορίες που ήθελα. Τώρα θα πρέπει να γυρίσουμε στη Πάφο. Το δημοσιογραφικό κομμάτι τελείωσε, είναι ώρα να επικεντρωθώ ξανά στο μυστικό της Ζηνοβίας.

-Τι έχεις υπόψη σου; Την ρώτησε.

-Δεν ξέρω. Όταν βρίσκομαι εκεί, η ενέργεια γύρω μου δρα διαφορετικά. Ξέρω πως κάπου βρίσκεται το κείμενο που έγραψε η Ζηνοβία. Και θα το βρω!

Η αποφασιστικότητά της είχε εντυπωσιάσει τον Αλέξη.

-Έτσι θα πρέπει να ενεργούσε και η Ζηνοβία, σκέφτηκε. Έβαζε στόχους και τους πετύχαινε. Είχε πίστη, όχι αναστολές.

Το πρόβλημα μεταξύ τους δημιουργήθηκε μέσα στο αυτοκίνητο καθοδόν προς την Πάφο. Ο ίδιος ένοιωθε ότι ήταν καιρός να κάνουν αυτή τη συζήτηση και έτσι βρήκε αφορμή από το ευχάριστο κλίμα που επικρατούσε και την ανάλαφρη διάθεση της Ζήνας.

-Ξέρεις, της είπε, εγώ σε δέκα μέρες θα πρέπει να φύγω. Αν θέλεις μπορώ να προσπαθήσω να το αναβάλω για ακόμα δεκαπέντε μέρες. Θα επικοινωνήσω με τον συνάδελφό μου που με αντικαθιστά και θα τον παρακαλέσω να αναλάβει για ακόμα λίγο τις ομάδες μου.

-Αυτό θα ήταν καλό νοουμένου ότι θα έχω βρει την άκρη σε δεκαπέντε μέρες. Αλλά κανείς δεν ξέρει πόσο θα πάρει. Μπορώ να συνεχίσω και μόνη μου. Ήσουν μαζί μου στις δύσκολες στιγμές, νομίζω μπορείς να επιστρέψεις, δεν είναι σωστό να εκμεταλλευτείς τον συνάδελφό σου.

-Ξέρεις, έχω και κάτι άλλο υπόψη μου. Τώρα που βρισκόμαστε εδώ και είναι οι γονείς και η οικογένειά μου κοντά θα μπορούσαμε να παντρευτούμε. Δεν έχουμε και πολλά χρόνια μπροστά μας για να κάνουμε οικογένεια. Είμαστε και οι δύο πάνω από 40 χρονών. Δεν χρειάζονται πολλά, πολλά. Ένας απλός γάμος, πολιτικός κατά προτίμηση, για να ισχύει και στην Αυστραλία. Τι λες;

Αμέσως την είδε ότι αναστατώθηκε. Ήξερε ότι οι αντιλήψεις της για το γάμο ήταν αρνητικές, αλλά ο ίδιος δεν θα ενέδιδε. Ήταν άνθρωπος κατά βάση παραδοσιακός και δεν του άρεσαν οι μοντέρνες οικογένειες, χωρίς θεσμικές βάσεις. Ήθελε τα παιδιά, που ήλπιζε να κάνει, να φέρουν το όνομά του και να αναγνωρίζουν τον παππού και την γιαγιά τους. Εκείνη απάντησε με ένα γενικό:

-Δεν είναι ώρα τώρα για τέτοιες συζητήσεις, προσπαθώντας να το σταματήσει εδώ.

Ο ίδιος όμως συνέχισε:

-Και όμως, τώρα είναι η ώρα. Είμαστε σχεδόν εδώ και δυο χρόνια μαζί. Νομίζω ταιριάζουμε και είμαστε ευτυχισμένοι ο ένας με τον άλλο. Βρισκόμαστε στη Κύπρο, που είναι η μόνη χώρα στο κόσμο που έχουμε κάποιους συγγενείς και θα μπορούσαμε να μοιραστούμε αυτές τις στιγμές μαζί τους. Ο γάμος είναι κατά βάση μια μεγάλη υπόσχεση για κοινή ζωή και ένα κοινό δικαίωμα στην ευτυχία. Αξίζει να έχουμε κοντά μας ανθρώπους δικούς μας, για να είναι μάρτυρες σε αυτή μας την δέσμευση.

-Από την άλλη ξέρεις ότι είμαι παραδοσιακός. Δεν μου αρέσουν οι χαλαρές οικογένειες που τώρα είναι μαζί και αύριο τα διαλύουν όλα. Πρέπει, Ζήνα, να αποφασίσεις αν θέλεις να είμαστε για πάντα μαζί ή τώρα περνούμε καλά και έχει ο Θεός.

Ήταν φανερό ότι συγχύστηκε. Καταλάβαινε ότι μέσα της πάλευαν οι παλιές αρχές της, οι ιδέες που είχε μια ζωή για το γάμο και την δέσμευση και αυτή ήταν μια  καινούργια προοπτική, που η ίδια κάποτε χλεύαζε. Εκείνος όμως δεν είχε διάθεση να κάνει πίσω. Θα το πάλευε ως το τέλος.

-Θυμάσαι, της είπε, τότε που πήγαμε στο Χριστουγεννιάτικο πάρτι που έκανε ο κύριος Jacob Papadopoulos και ένοιωσες για πρώτη φορά την αίσθηση της οικογένειας, πόσο σου άρεσε; Ήθελες τότε να ζήσεις και εσύ μια τέτοια ζωή. Ο μόνος τρόπος για να τη ζήσεις, Ζήνα, εσύ και τα παιδιά σου, είναι να κάμεις οικογένεια. Και αυτό είναι που προσπαθώ να σου προσφέρω τώρα. Δεν πρέπει να τρομάζεις.

-Καταλαβαίνω πλήρως, Αλέξη. Μην νομίζεις ότι δεν εκτιμώ αυτά που μου λες ή ότι δεν θυμάμαι τα αισθήματά μου εκείνη την μέρα. Όμως φαίνεται στο DNA που μεταφέρω μέσα μου υπάρχει κάτι, ας πούμε τσιγγάνικο, που όλο θέλει να φεύγει. Αν εξαιρέσουμε τη Ζηνοβία που παντρεύτηκε σε πολύ μικρή ηλικία, οι άλλοι όλοι παντρεύτηκαν σε μεγάλη ηλικία. Οι δικοί μου γονείς μάλιστα δεν παντρεύτηκαν καθόλου. Η μητέρα μου το έσκασε μπροστά στην ευθύνη να μεγαλώσει ένα παιδί.

-Δεν θα ήθελες να το αλλάξεις αυτό; Μπροστά σου ανοίγεται μια καινούργια προοπτική χωρίς πολλά προβλήματα. Ο παππούς σου και ο πατέρας σου είχαν έντονα οικονομικά προβλήματα και δεν μπόρεσαν να κάμουν οικογένεια νωρίς. Φυσικά και για μας δεν το λες «νωρίς». Είμαστε στη δική τους ηλικία, όταν αποφάσισαν να αποκτήσουν παιδιά. Όμως, επαναλαμβάνω: Δεν έχουμε κανένα εμπόδιο για να προχωρήσουμε. Δεν έχουμε κανένα οικονομικό, αλλά ούτε και άλλο πρόβλημα. Έχουμε μια υπέροχη σχέση και νομίζω νοιάζεσαι για μένα, όσο νοιάζομαι εγώ για σένα. Τι σε τρομάζει;

-Μακάρι να ήξερα. Απλά μου ήρθε πολύ απότομα. Και αυτές οι τυπικές τελετές με τρομάζουν. Μεταφέρω το τσιγγάνικο της μητέρας μου στα γονίδιά μου, είναι η πιθανότερη εξήγηση.

-Δεν σου μιλώ για μια τυπική τελετή με πολλούς καλεσμένους και παραδοσιακή αμφίεση νύφης και γαμπρού. Ούτως ή άλλως οι περιορισμοί εξαιτίας της πανδημίας δεν επιτρέπουν ένα ανοικτό γάμο. Μιλώ για μια απλή τελετή σε ένα δημαρχείο με τους γονείς και τα αδέλφια μου. Τίποτε περισσότερο. Όσο για τα τσιγγάνικα γονίδια της μητέρας σου, μπορείς να τα αγνοήσεις. Δεν σε καθορίζουν. Ποιος ξέρει πώς μεγάλωσε εκείνη; Εσύ όμως μεγάλωσες μέσα σε απλόχερη αγάπη από τον πατέρα σου. Δες τον εαυτό σου τώρα! Αφιερώνεις τόσο χρόνο και τόση ενέργεια για να βρεις ένα οικογενειακό μυστικό. Η οικογένεια έχει μεγάλη σημασία για σένα, όσο και αν δεν θέλεις να το παραδεχθείς.

-Δεν διαφωνώ με τίποτε από όσα λες. Απλά δεν είμαι έτοιμη. Θα πρέπει να μου δώσεις λίγο χρόνο.

-Δεν υπάρχει χρόνος, Ζήνα. Εγώ πρέπει να φύγω σε δέκα μέρες. Και αν δέχεσαι να παντρευτούμε, θα ζητήσω να καθυστερήσω για ακόμα δύο εβδομάδες.

-Εντάξει. Θα σου απαντήσω αύριο.

Η συζήτηση έληξε εκεί, όμως είχε δημιουργηθεί μια ψυχρότητα μεταξύ τους. Ο ίδιος είχε εκνευριστεί με την επιμονή της Ζήνας να αρνείται να δεσμευτεί για μη ουσιαστικούς λόγους και η Ζήνα, που δεν ήταν συνηθισμένη να ενδίδει σε εκβιασμούς, είχε πεισμώσει.

Η σημερινή μέρα, όμως, με το δωμάτιο να φωτίζεται από τον πρωινό ήλιο έκανε τον Αλέξη αισιόδοξο ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Η Ζήνα θα σταματούσε τα πείσματα. Δεν ήταν δα και καμιά παράλογη! Απλά της ζητούσε να κάνει κάτι πέρα από τις πεποιθήσεις μιας ζωής και ήθελε λίγο χρόνο. Μπαίνοντας στο μπάνιο για να ετοιμαστεί είδε κρεμασμένο στο ντους το μαγιό που φόρεσε η Ζήνα το προηγούμενο βράδυ, όταν πήγε να κολυμπήσει.

-Θα έβαλε άλλο σήμερα, σκέφτηκε.

Όταν τελείωσε την τουαλέτα του και βγήκε από το μπάνιο, παρατήρησε ότι η Ζήνα δεν είχε ακόμα επιστρέψει. Αυτό τον παραξένεψε. Συνήθως επέστρεφε από το κολύμπι της αυτή την ώρα. Τότε πρόσεξε ότι δεν είχε πάρει μαζί της το κινητό της τηλέφωνο, αλλά αυτό ήταν συνηθισμένο. Δεν το χρειαζόταν στη παραλία. Εκείνο που τον ξένισε ήταν όταν παρατήρησε ότι έλειπαν τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και διαπίστωσε ότι πραγματικά το αυτοκίνητο δεν ήταν σταθμευμένο εκεί που το είχαν αφήσει το προηγούμενο βράδυ.

-Ίσως να ήθελε να μείνει μόνη για να σκεφτεί, συλλογίστηκε. Όμως γιατί δεν πήρε το κινητό της τηλέφωνο; Δεν ήθελε καμιά επικοινωνία μαζί μου;

Είχε αρχίσει να ανησυχεί και να αναρωτιέται αν την πίεσε πολύ την προηγούμενη μέρα. Ήξερε, ότι παρά τον δυναμισμό της, ήταν ευαίσθητη και εύθραυστη κατά βάθος. Για αυτό την αγαπούσε. Ενώ ήταν ένα ηφαίστειο που έβγαζε φωτιά και λάβα, το χάδι της ψυχής της ήταν τρυφερό και απαλό σαν πέταλο τριαντάφυλλου. Θα  γινόταν μια εξαίρετη μητέρα. Χαμογέλασε με την σκέψη ότι σίγουρα δεν θα επέτρεπε στα παιδιά της να την εκμεταλλεύονται όπως εκείνη εκμεταλλευόταν τον πατέρα της!

-Όμως που να είναι; Διερωτήθηκε ξανά. Άργησε πολύ!

Σκέφτηκε να κατεβεί μόνος του για πρόγευμα, σε λίγο θα έκλεινε η τραπεζαρία, όμως είπε να περιμένει ακόμα λίγο. Δεν ήθελε να δώσει το μήνυμα ότι ήταν θυμωμένος μαζί της. Αντίθετα θα ήθελε η κατάσταση να εξομαλυνθεί.

Κοίταξε το ρολόι του και η ώρα ήταν 9.45 π.μ. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει για την τραπεζαρία, όταν η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε η Ζήνα. Φαινόταν αλαφιασμένη, τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και κάτι κρατούσε στα χέρια της. Η φράση «Πού χάθηκες;» πάγωσε στα χείλη του όταν είδε ότι το δεξί της πόδι ήταν γεμάτο αίματα.

Τρομαγμένος έτρεξε κοντά της.

-Τι έπαθες; Την ρώτησε γεμάτος αγωνία. Έλα κάθισε να δω το πόδι σου. Πού κτύπησες;

-Μην ανησυχείς, Αλέξη, του απάντησε. Δεν είναι τίποτε. Δες τι βρήκα!

Και θριαμβευτικά σήκωσε ένα σκονισμένο κουτί που κρατούσε στα χέρια της.

-Τι είναι αυτό; Τη ρώτησε. Πού το βρήκες;

-Το βρήκα στο σπίτι της Ζηνοβίας. Εδώ θα πρέπει να είναι το μυστικό. Είναι όμως κλειδωμένο και δεν μπορώ να το ανοίξω.

-Τι εννοείς το βρήκες στο σπίτι της Ζηνοβίας; Εκεί δεν υπάρχει τίποτε. Μόνο ερείπια.

Τότε η Ζήνα άρχισε να του διηγείται τι συνέβηκε το πρωί.

-Ήμουν αναστατωμένη από το χθεσινή μας συζήτηση και όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Σηκώθηκα πολύ πρωί, πριν ακόμα χαράξει και αποφάσισα να πάω στο σπίτι της Ζηνοβίας να δω την ανατολή του ήλιου. Πίστευα ότι αυτό θα με βοηθήσει να καθαρίσω τις σκέψεις μου και να καταλάβω τι θέλω. Νόμιζα ότι θα επέστρεφα μέχρι να ξυπνήσεις για αυτό δεν σου άφησα σημείωση.

-Περίμενε! Της είπε ο Αλέξης. Πρέπει πρώτα να φροντίσουμε το πόδι σου πριν πάθεις καμιά μόλυνση.

Πήρε αμέσως τηλέφωνο την υποδοχή και ζήτησε να τους φέρουν πρόγευμα, επιδέσμους και αντισηπτικό για να περιποιηθούν ένα τραύμα. Μέχρι η Ζήνα να πάει στο μπάνιο να καθαριστεί και να αλλάξει τα ρούχα της που ήταν σκονισμένα, όλα όσα παρήγγειλε ο Αλέξης ήταν στο δωμάτιό τους.

Αφού της περιποιήθηκε το πόδι και θεώρησε ότι το τραύμα κοντά στον αστράγαλο δεν ήταν πολύ  σοβαρό, κάθισαν στο μπαλκόνι για να πάρουν το πρόγευμά τους.

-Τώρα μπορείς να μου πεις τι έγινε, της είπε

-Όπως σου είπα ήμουν πολύ αναστατωμένη και ήθελα να βρεθώ στο σπίτι της Ζηνοβίας. Ένοιωθα πως εκείνος ο χώρος θα με βοηθούσε. Ξέρω φαίνεται ανόητο, αλλά όλους αυτούς τους μήνες που ασχολούμαι αποκλειστικά σχεδόν με αυτό το θέμα, έχω αρχίσει να αισθάνομαι τη παρουσία της Ζηνοβίας δίπλα μου, σαν να είναι ζωντανή.

-Έφτασα λοιπόν εκεί την ώρα που χάραζε το φως. Δεν μπορείς να δεις την ανατολή τόσο καθαρά όσο βλέπεις τη δύση, έτσι σκέφτηκα να ανεβώ σε εκείνο το χαμηλό τοίχο που παρέμεινε εκεί, ίσως μπορέσω να δω καλύτερα. Θυμάσαι ότι κοντά στο τοίχο, παραμένουν ακόμα κάποιες από τις παλιές πλάκες που ήταν καλυμμένο το πάτωμα του σπιτιού. Πάτησα με δύναμη λοιπόν σε μια πλάκα για να πάρω ώθηση και να ανεβώ στο τοίχο. Δεν τα κατάφερα με την πρώτη και ξαναδοκίμασα, κτυπώντας πιο δυνατά το πόδι μου αυτή τη φορά.

-Τότε η πλάκα υποχώρησε και το πόδι μου βρέθηκε σε μια τρύπα. Έχασα την ισορροπία μου και έπεσα κάτω. Για αυτό τα αίματα και τα χώματα στα ρούχα μου. Κατάλαβα αμέσως ότι εκεί ήταν μια κρύπτη. Μια κρύπτη, που για ένα μυστηριώδη λόγο δεν αποκαλύφθηκε για εκατό χρόνια!

-Γονάτισα και άρχισα να αφαιρώ τα κομμάτια της μαρμάρινης πλάκας. Είδα από κάτω ότι υπήρχε ένα κενό και μέσα αυτό το κουτί που έφερα. Δεν μπορείς να φανταστείς την συγκίνησή μου όταν το πήρα στα χέρια μου. Έτρεμα ολόκληρη. Ούτε που κατάλαβα ότι αιμορραγούσα. Μόνο όταν είδα την δική σου τρομάρα πρόσεξα το αίμα στο πόδι μου.

-Καλά, γιατί δεν πήρες το τηλέφωνό σου; Θα μπορούσες να μου τηλεφωνήσεις και εγώ θα ερχόμουν αμέσως.

-Το ξέχασα. Ήμουν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις μου που δεν θυμήθηκα το τηλέφωνό μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς το κουτί είναι κλειδωμένο και δεν μπορούσα να το ανοίξω.

-Γιατί ευτυχώς;

-Γιατί έτσι έμεινε σφραγισμένο καλά και ελπίζω να μην καταστράφηκε το περιεχόμενό του, τόσα χρόνια μέσα στη γη. Ξέρεις, Αλέξη, η κρύπτη αυτή ήταν σκονισμένη μεν, αλλά επενδυμένη με μάρμαρο. Η Ζηνοβία είχε φροντίσει να φυλάξει καλά το μυστικό της.

-Όλα τώρα έχουν μια λογική. Εμείς ψάχναμε το μυστικό της Ζηνοβίας εδώ και εκεί αλλά δεν σκεφτήκαμε ότι εφόσον πέθανε από ατύχημα και ξαφνικά, δεν θα είχε προλάβει να το δώσει πουθενά. Θα έπρεπε να βρισκόταν στο σπίτι της.

-Πώς να φανταστεί κανείς ότι μέσα σε εκείνα τα ερείπια μπορεί να κρυβόταν ένα μυστικό! Ξέρεις, θυμούμαι μια παράγραφο από το γράμμα που μου άφησε ο πατέρας μου και το διάβασα μετά το θάνατό του. Είναι προφητική. Έλεγε λοιπόν ο πατέρας μου:

Θα μου πεις έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από τότε και αν δεν το βρήκε ο παππούς σου, εσύ πώς θα το βρεις; Το ίδιο θα έλεγα και εγώ αν ήμουν στην ηλικία σου. Όμως τα χρόνια που πέρασαν και οι εμπειρίες που έζησα, με έκαναν να καταλάβω ότι οι κύκλοι της ζωής δεν κλείνουν συνήθως μέσα στην ίδια γενεά, αλλά μπορεί να διατηρηθούν ημιτελείς για πολλές γενεές. Θεωρώ, Ζήνα μου, ότι εναπόκειται σε σένα να κλείσεις το κύκλο της ζωής της γιαγιάς  Ζηνοβίας. Μιας γυναίκας με ισχυρή προσωπικότητα και δύναμη θέλησης. Σε αυτό μοιάζετε πολύ!

-Έχεις δίκαιο. Είναι απίστευτο! Τώρα τι θέλεις να κάνουμε; Να ανοίξουμε το κουτί με κανένα αιχμηρό αντικείμενο;

-Όχι, δεν θέλω να το σπάσουμε. Έψαξα μέσα στη κρύπτη αλλά δεν βρήκα το κλειδί. Ίσως πρέπει να ξαναδοκιμάσουμε. Σε περίπτωση που και πάλι δεν θα το βρούμε, θα πρέπει να πάμε σε κάποιο κλειδαρά να το ανοίξει για μας. Μόλις τελειώσουμε το πρόγευμά μας, να ξεκινήσουμε. Αγωνιώ να δω τι βρίσκεται μέσα.

-Σίγουρα και εγώ αγωνιώ. Όμως θα ήθελα να σου πω ακόμα κάτι. Κατακρίβεια θα ήθελα να σου απολογηθώ που σε πίεζα τόσο πολύ χθες να αποφασίσεις για τον γάμο. Μπορείς να έχεις όσο χρόνο θέλεις. Περιμέναμε και οι δυο τόσα χρόνια. Ας περιμένουμε ακόμα λίγο καιρό. Δεν χάθηκε ο κόσμος.

-Όχι, Αλέξη. Έχω πάρει την απόφασή μου. Δεν θέλω τίποτε περισσότερο στο κόσμο από το να σε παντρευτώ, τώρα. Και εννοώ το τώρα. Ίσως να είναι η επίδραση της Ζηνοβίας, ίσως γιατί έχεις απόλυτο δίκαιο. Είναι σπουδαίο οι άνθρωποι να έχουν οικογένεια. Και εγώ πλέον δεν έχω καμιά οικογένεια εκτός από εσένα. Και είμαι πολύ τυχερή για αυτό.

-Αγάπη μου, φώναξε ενθουσιασμένος και πετάχτηκε πάνω από το τραπέζι και τη φίλησε.

-Σιγά, Αλέξη! Θα αναποδογυρίσεις το τραπέζι, του φώναξε γελώντας.

-Θα κάνουμε και πολλά παιδιά, θα δεις!

-Αμφίβολο στην ηλικία που είμαστε, αλλά θα προσπαθήσουμε. Τα γονίδια της Ζηνοβίας πρέπει να διατηρηθούν!

Μόλις σηκώθηκαν από το τραπέζι η Ζήνα έβρεξε μια πετσέτα και καθάρισε το κουτί. Φάνηκαν τότε τα πανέμορφα νερά του ξύλου.

-Πρέπει να είναι ελιά, της είπε ο Αλέξης. Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο κουτί. Αν δεν κάνω λάθος η κλειδαριά είναι ασημένια. Δεν είμαι βέβαιος φυσικά, αλλά βλέπεις δεν έχει σκουριάσει. Έχει μόνο μαυρίσει.

Πήραν το κουτί και ξεκίνησαν να περάσουν πρώτα από το σπίτι της Ζηνοβίας και μετά για την πόλη της Πάφου. Τους είχαν προτείνει από το ξενοδοχείο ένα κλειδαρά για να πάνε, σε περίπτωση που δεν εύρισκαν το κλειδί στη κρύπτη.

-Πριν πάμε στον κλειδαρά, θα περάσουμε από το νοσοκομείο να δουν το πόδι σου. Πρόσεξα ότι κουτσαίνεις.

-Όχι, όχι. Θέλω να πάω στον κλειδαρά πρώτα, αν δεν βρούμε το κλειδί στην κρύπτη.

-Ξέχασέ το. Θα πάμε πρώτα στο νοσοκομείο. Μου υποσχέθηκες ότι θα με παντρευτείς και δεν θα με γελάσεις προφασιζόμενη ότι κτύπησες το πόδι σου και δεν μπορείς να σταθείς!

-Καλά, καλά. Εγώ για αυτό δεν ήθελα να παντρευτώ. Για να μην έχω κανένα άλλο να αποφασίζει για μένα!

Γελώντας και οι δύο ευτυχισμένοι ξεκίνησαν για το σπίτι της Ζηνοβίας αρχικά και στη συνέχεια για την πόλη της Πάφου. Ένα νέο κεφάλαιο είχε ανοίξει στη ζωή τους.