Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 21)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός. Ο Λέλλος Δημητριάδης, ο Μουσταφά Ακιντζή, ο Γλαύκος Κωνσταντινίδης, η Αγνή Πετρίδου η Κάτια Ταουσιάνη και ο Μάνθος Μαυρομμάτης και οι συνεργάτιδες του κυρίου Ακιντζή είναι υπαρκτά πρόσωπα και οι ρόλοι που τους αποδίδονται στο κεφάλαιο, είναι οι πραγματικοί τους ρόλοι.

Κύπρος –  Καλοκαίρι 2021

Η Ζήνα δεν έχασε καιρό. Ζήτησε να της φέρουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ένα μικρό τραπέζι που χρησιμοποιούσε σαν γραφείο, έβαλε εκεί τον υπολογιστή της, το βιβλίο που της έδωσε η Αγνή, τη συνέντευξη που της έδωσε ο Γλαύκος και άρχισε να μελετά. Συγχρόνως συζητούσε με τον Αλέξη με ποιο τρόπο θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τον Μουσταφά Ακιντζή.

-Ρώτησα τον Γλαύκο Κωνσταντινίδη και την Αγνή κατά πόσο θα ήταν εύκολο να μου βρουν κάποιο τρόπο επικοινωνίας και μου είπαν ότι δεν είχαν οι ίδιοι κάποιο στοιχείο. Τι νομίζεις μπορούμε να κάνουμε.

-Έχω κάτι άλλο υπόψη μου. Πριν μερικά χρόνια, που είχα έρθει από τη Μελβούρνη και ήθελα υλικό για μια πολιτιστική εκδήλωση εκεί, επισκέφθηκα το Δήμο Λευκωσίας και συνάντησα την πολιτιστική λειτουργό, την κυρία Κάτια Ταουσιάνη. Ήταν μια πολύ ευγενική και πολύ μορφωμένη κυρία, που με εξυπηρέτησε άμεσα. Αυτή είναι που διοργάνωνε τις πολιτιστικές δραστηριότητες, όταν ήταν δήμαρχος ο Λέλλος Δημητριάδης και από ότι μου έλεγε έκαμναν πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Προωθούσαν συγχρόνως παραδοσιακά πολιτιστικά στοιχεία, επιμορφωτικές δραστηριότητες όπως το Ανοικτό Πανεπιστήμιο και ψηλού επιπέδου πνευματικές εκδηλώσεις με καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως το Μάριο Τόκα. Ο Μάριος Τόκας ήταν ένας Ελληνοκύπριος συνθέτης που μεγαλούργησε στην Ελλάδα. Τα έργα του είναι αριστουργήματα και έχουν παρουσιαστεί σε πολλές Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Δυστυχώς πέθανε νέος. Αυτό και πολλά άλλα αποτελούσαν την μεγάλη γκάμα των εκδηλώσεων που γίνονταν! Είχα εντυπωσιαστεί.

-Κουβεντιάζοντας τότε, μου είπε ότι ο σύζυγός της ήταν Πρόεδρος του Κυπριακού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου και είχε συχνά επαφές με το αντίστοιχο Τουρκοκυπριακό Επιμελητήριο. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, το όνομά του ήταν Μάνθος Μαυρομμάτης. Παρόλο που τώρα πια θα έχει αφυπηρετήσει, έχω το τηλέφωνό της και μπορεί να δοκιμάσω. Ίσως μέσω του συζύγου της να μπορέσει να μας βρει κάτι.

-Μπράβο Αλέξη! Είναι χρήσιμο να γνωρίζεις τέτοιους αξιόλογους ανθρώπους. Αν έχουμε χρόνο θα ήθελα να την συναντήσω. Φυσικά μόλις τελειώσουμε απ’ εδώ θα πρέπει να πάμε στη Πάφο, αλλά ίσως αργότερα. Ψάξε εσύ την κυρία Ταουσιάνη και εγώ θα συνεχίσω την μελέτη μου.

Δεν πέρασε περισσότερο από μισή ώρα και ο Αλέξης επέστεψε με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο στα χείλη του.

-Την βρήκα! Χάρηκε πολύ που με άκουσε. Αμέσως προθυμοποιήθηκε να ζητήσει από το σύζυγό της κάποιο στοιχείο επικοινωνίας που θα μου στείλει στο κινητό μου. Αν τα καταφέρουμε θα πρέπει να πάμε να δούμε αυτούς τους ανθρώπους. Φυσικά της εξήγησα ότι εγώ θα φύγω σύντομα και εσύ έχεις ταχθεί να βρεις το μυστικό της Ζηνοβίας, όμως θα τους έχουμε υπόψη μας.

-Ωραία. Μόλις έχουμε τα στοιχεία θα επικοινωνήσω με τον κύριο Ακιντζή και ελπίζω να με δεχθεί σύντομα. Λυπούμαι πραγματικά που δεν μπορώ να μιλήσω με το Λέλλο Δημητριάδη. Θα προσπαθήσω από το βιβλίο που μου έδωσε η Αγνή να εντοπίσω τα δικά του λόγια και το δικό του πνεύμα για την περίοδο που εξετάζω.

-Θα πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι το πρόβλημα στη Κύπρο εντοπίζεται σε μια σειρά πολλών γεγονότων, παρεμβάσεις από τρίτους που προωθούσαν τα δικά τους συμφέροντα, αλλά και φοβίες που η συλλογική μνήμη των ανθρώπων κουβαλά στο DNA της. Μην ξεχνάς ότι η Κύπρος ήταν για 300 χρόνια κάτω από την Οθωμανική κυριαρχία και οι κάτοικοί της έζησαν τρομερή καταπίεση, αυταρχισμό και πολιτική εξισλαμισμού. Έπειτα η εισβολή του 1974, ήταν ότι βιαιότερο και καταστροφικότερο έγινε ποτέ στη πατρίδα μας. Πολλοί από τους σύγχρονους Ελληνοκύπριους μπορεί να μην γνωρίζουν λεπτομέρειες για την περίοδο εκείνη, όμως η συλλογική μνήμη είναι εκεί και όσον αφορά το 1974, ακόμα αιμορραγεί.

-Από την άλλη, πολλοί από τους σύγχρονους Τουρκοκύπριους αισθάνονται ότι οι Ελληνοκύπριοι θέλουν να τους επιβληθούν και να τους εκμεταλλευτούν, όντας η πολυπληθέστερη κοινότητα του νησιού και αντιμετωπίζουν τις πράξεις τους με δυσπιστία και σκεπτικισμό. Βασίζονται κυρίως στα γεγονότα του 1963, με τα οποία αναγκάστηκαν να περιοριστούν σε μερικούς θύλακες σε διάφορα σημεία του νησιού. Φυσικά υπάρχει και η αντίστοιχη ερμηνεία της Ελληνοκυπριακής πλευράς γιατί συνέβη αυτό, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η παλαιότερα δεδηλωμένη επιθυμία των ελληνοκυπρίων για ένωση με την Ελλάδα είναι ακόμα μια αιτία που τους καθιστά επιφυλακτικούς. Κανείς, πάντως, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έγιναν βιαιότητες και ακρότητες και από τις δύο πλευρές, ούτε ότι υπάρχουν φανατικά, εθνικιστικά στοιχεία που θέλουν να τορπιλίσουν τις προσπάθειες για λύση. Όμως αν παραμείνουμε εκεί δεν θα υπάρξει ποτέ πρόοδος.

-Θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι η Τουρκία κατέχει το 37% περίπου του νησιού και αυτό δεν συμφέρει ούτε στους Ελληνοκύπριους, ούτε στους Τουρκοκύπριους, που κάθε μέρα που κινδυνεύουν να χάσουν την ταυτότητά τους. Η επιδίωξη κάθε Κύπριου θα πρέπει να είναι η επανένωση της πατρίδας του και ο οραματισμός ενός κοινού μέλλοντος, που να μπορεί να φέρει ευημερία και στις δύο κοινότητες. Έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από την εισβολή του 1974 και φαίνεται ότι η συλλογική μνήμη και των δύο πλευρών στέκεται μεταξύ τους και τους εμποδίζει να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο στα μάτια. Φυσικά ο μεγαλύτερος παίχτης είναι η Τουρκία και τα επεκτατικά της σχέδια, όμως εμείς οι Κύπριοι δεν έχουμε άλλο σύμμαχο από τους ίδιους τους εαυτούς μας και τη μεταξύ μας συναίνεση και συμπόρευση. Μια μικρή ποσότητα από  προζύμι μπορεί να αλλάξει τη σύσταση τεράστιας ποσότητας ζύμης. Έτσι πρέπει να ενεργήσουμε και εμείς αν θέλουμε να αλλάξουμε τη μοίρα της πατρίδας μας.

-Ευχαριστώ Αλέξη για αυτή την ανάλυση. Ξέρεις για μένα, σαν άτομο που δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες που γνωρίζετε εσείς, όλα αυτά μου φαίνονται περίπλοκα και δυσνόητα. Όμως ακούγοντάς τα, επιβεβαιώνω ότι η επικέντρωσή μου σε αυτούς τους δύο ανθρώπους, είναι πολύ σωστή. Σίγουρα και αυτοί θα είχαν τις αναστολές και τις πληγές που περιγράφεις, όμως για το καλό της πόλης και της πατρίδας τους, τις υπερπήδησαν.

-Σε αφήνω να μελετήσεις και πηγαίνω να κάμω μερικά τηλεφωνήματα. Α, περίμενε. Έχω μήνυμα από την Κάτια με τα στοιχεία επικοινωνίας του κυρίου Ακιντζή. Σου τα δίνω και τώρα πια η δουλειά είναι στο χέρι σου!

-Δώσε μου τα στοιχεία και ευχαρίστησε την Κάτια και τον Μάνθο.

Αμέσως η Ζήνα έγραψε στον κύριο Ακιντζή, εξηγώντας ποια είναι και τους λόγους που θα ήθελα να τον συναντήσει το συντομότερο, γιατί θα έπρεπε να φύγει για την Πάφο. Ύστερα συνέχισε με την μελέτη της.

Το βιβλίο που της έφερε η Αγνή και που εκδόθηκε το 2017,  έγραφε πολλές λεπτομέρειες για τις προσπάθειες που έγιναν για την ολοκλήρωση του αποχετευτικού συστήματος Λευκωσίας, αμέσως μετά την εισβολή του 1974, εξυπηρετώντας και τις δύο πλευρές της Λευκωσίας. Όμως εκείνη θα ήθελε να επικεντρωθεί στις σκέψεις και τα λόγια του ίδιου του κυρίου Λέλλου Δημητριάδη. Ήθελε να καταλάβει την ορμή του και την ευρύτητα του πνεύματός τους. Στην αρχή του βιβλίου είχε ένα χαιρετισμό από τον ίδιο, από τον οποίο επέλεξε να σημειώσει δύο χαρακτηριστικές παραγράφους:

…Η Λευκωσία υπέστη και αυτή μια ιδιαίτερα δύσκολη δοκιμασία. Ακρωτηριάστηκε οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, πολεοδομικά. Έως σήμερα παραμένει η μονή μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης, όμως η ιστορική αυτή πόλη δεν τήρησε μοιρολατρική στάση ούτε επέδειξε παθητική συμπεριφορά. Η δημοτική αρχή και οι δημότες της ανασκουμπώθηκαν και ρίχθηκαν σε αγώνα συντήρησης και ανοικοδόμησης της πόλης τους, με στόχο να ξαναδώσουν πνοή στον Δήμο τους για να συνεχίσει την περίλαμπρη ιστορία του και να ανακτήσει την αίγλη του. Γιατί πίστευαν πως, όσο δημιουργούμε, δεν χανόμαστε, όπως είπε και ο αείμνηστος Ανδρέας Χριστοφίδης, διευθυντής του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου…

…( Ο Δήμος) Οργάνωσε και σχεδίασε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Πόλης και στα δύο μέρη της μοιρασμένης, πολύπαθης πρωτεύουσας, έργα τα οποία ούτε η ίδια η Κυβέρνηση μπορούσε να επιτελέσει, αφού ο φραγμός ήταν η Πράσινη Γραμμή, ο επίσημα απροσπέλαστος χώρος επί πολλές δεκαετίες. Μόνο η τοπική αρχή μπόρεσε να πραγματοποιήσει αυτό το επίτευγμα χωρίς νομοσχέδια, πολιτικούς σχεδιασμούς, επίσημα έγγραφα και πρωτόκολλα, αλλά άγραφες συμφωνίες που ισχύουν και εφαρμόζονται έως σήμερα και κανένας Ελληνοκύπριος ή Τουρκοκύπριος ηγέτης τοπικής ή άλλης αρχής δεν θέλησε να σταματήσει…

Εκείνη την ώρα επέστρεψε ο Αλέξης και η Ζήνα τον ρώτησε:

-Γιατί η διαχωριστική γραμμή, λέγεται Πράσινη Γραμμή;

-Για ένα πολύ πεζό λόγο. Όταν αρχίσαν οι ταραχές στη Κύπρο μεταξύ των δύο κοινοτήτων το 1963, ο Άγγλος στρατηγός Γιανγκ χάραξε με πράσινο μολύβι στο χάρτη τη γραμμή που θα χώριζε τους Ελληνοκύπριους από τους Τουρκοκύπριους στη Λευκωσία, όταν έγινε κατάπαυση του πυρός. Μετά το 1974 ο όρος επεκτάθηκε σε όλη τη διαχωριστική γραμμή.

-Ενδιαφέρον. Μια γραμμή με πράσινο μολύβι, έμεινε να χαρακτηρίζει τη διαίρεση ενός νησιού!

-Πώς τα πας με τη μελέτη σου;

-Η συνέντευξη που έφερε ο Γλαύκος, και δόθηκε το 1997, είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με τον χαιρετισμό στο βιβλίο. Ο κ. Δημητριάδης αναφέρει μεταξύ άλλων:

… Μόλις το επέτρεψαν οι συνθήκες μετά το 1974, προσέγγισα την άλλη πλευρά της Πράσινης γραμμής. Το έργο ήταν δύσκολο, αλλά στα τέλη του 1977 είχα την πρώτη μου συνάντηση με τον Μουσταφά Ακιντζή, τον ομόλογό μου στην τουρκοκυπριακή διοίκηση της πόλης. Συναντηθήκαμε κατ’ ιδίαν στο σπίτι μου με τις συζύγους μας, αξιωματούχους του Βορρά και αξιωματικούς της δύναμης του ΟΗΕ στην Κύπρο.

-Και συνεχίζει παρακάτω:

Τα αποτελέσματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά. Πήραμε την ευλογία των αρχών και από τις δύο πλευρές και μπορέσαμε να ξεκινήσουμε δικοινοτικές συναντήσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, στις οποίες συμμετείχαν όχι μόνο πολιτικοί ηγέτες αλλά και τεχνικοί. Αυτοί συγκρότησαν την Ομάδα Ρυθμιστικού Σχεδίου Λευκωσίας και αντιμετώπισαν πλήθος προβλημάτων. Ένα από τα πρώτα από αυτά ήταν το αποχετευτικό σύστημα, το οποίο είχε σχεδόν ολοκληρωθεί πριν από την εισβολή του 1974. Χάρη στις προσπάθειες της ομάδας άρχισε να λειτουργεί τον Μάιο του 1980, εξυπηρετώντας και τις δύο πλευρές της Λευκωσίας, με το εργοστάσιο επεξεργασίας στην τουρκοκυπριακή πλευρά και το μεγαλύτερο μέρος του δικτύου στην ελληνοκυπριακή πλευρά… Το σχέδιο ολοκληρώθηκε από μέλη της ομάδας υπό την καθοδήγηση του ΟΗΕ και παραδόθηκε το 1987. Τώρα επικεντρωνόμαστε στις εργασίες συντήρησης της πόλης και στις δύο πλευρές της Πράσινης Γραμμής, για να αναζωογονήσουμε την καρδιά της Λευκωσίας και να διασφαλίσουμε ότι αυτή η περιοχή δεν θα υποβαθμιστεί λόγω της εγγύτητάς της με τη διαχωριστική γραμμή.

Ο ρόλος του ΟΗΕ ήταν συνεχής: χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν συναντήσεις και ο συντονισμός θα ήταν αδύνατος…

…Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό που πετύχαμε θα βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων της Κύπρου, αλλά νομίζω ότι οι γέφυρες που έχουμε χτίσει είναι απαραίτητες και συμβάλλουν σε μια συμφωνία για ολόκληρο το νησί. Μέχρι σήμερα συνεχίζω την πολιτική μου να εργάζομαι για τη δημιουργία μιας ενοποιημένης πατρίδας. Θα επιμείνω στην πολιτική μου για σεβασμό των ανθρώπων και δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα και την Τουρκία. Χρειαζόμαστε συλλογική προσπάθεια, μια προσπάθεια τόσο τεράστια όσο και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε…

-Πόσο ουσιαστικά είναι όντως τα λόγια του! Πόσο θα ήθελα να τον γνωρίσω!

Εκείνη τη στιγμή άκουσε ένα ήχο να βγαίνει από τον υπολογιστή της. Ήταν ένα μήνυμα από την συνεργάτιδα του κυρίου Μουσταφά Ακιντζή, Dr Meltem Onurkan Samani. Η πρότασή της είχε γίνει αποδεκτή και θα την συναντούσε σε δύο μέρες στο γραφείο του, στην κατεχόμενη  Λευκωσία. Απλά της ζητούσε να του στείλει τις ερωτήσεις προηγουμένως για να είναι έτοιμος.

Η Ζήνα ενθουσιάστηκε. Δεν περίμενε τόσο σύντομη ανταπόκριση. Κάθισε αμέσως,  έγραψε τις ερωτήσεις και τις προώθησε στη Dr Meltem Onurkan Samani.

Στο δρόμο για το οδόφραγμα στο Λήδρα Πάλας, όπου θα την παραλάβαινε η  συνεργάτιδα του κυρίου Ακιντζή, η Ζήνα ένοιωθε μια αγωνία. Ο άνθρωπος που θα συναντούσε αντιπροσώπευε αυτό, που στο δικό της σύμπαν, είναι ο ήρωας. Θυμήθηκε μια παράγραφο από το βιβλίο που της είχε φέρει η Αγνή:

…Μέσα από άοκνες και συνεχείς προσπάθειες, ο Δήμαρχος  κατέληξε στην απόφαση να έλθει σε επαφή με την αντίστοιχη «τοπική αρχή» των Τουρκοκυπρίων. Έκρινε ότι το έργο αφορούσε εξίσου και την άλλη πλευρά και η υλοποίησή του και ήταν προς το δικό της συμφέρον. Ο Δήμαρχος Λευκωσίας των Τουρκοκυπρίων ήταν ο Μουσταφά Ακιντζή, άνθρωπος με όραμα και πνευματικότητα, σύνεση και ρεαλιστικές τοποθετήσεις σε όλο αυτό το σημαντικό θέμα. Έτσι επετεύχθη το πρώτο βήμα και το πιο ουσιαστικό: οι δύο άνδρες κατάφεραν να επαναφέρουν – μετά από τρία χρόνια και με τεράστιες δυσκολίες – στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το Αποχετευτικό Σχέδιο. Ακολούθησαν δε και άλλα έργα ευημερίας των δύο κοινοτήτων. Η συνεννόηση καρποφορούσε, γιατί οι δύο εκπρόσωποι των δήμων πίστεψαν στο έργο, αλλά και στον κοινό σκοπό των προσπαθειών που κατέβαλλαν, προκειμένου η πόλη τους να αναζωογονηθεί και να λειτουργήσει τουλάχιστον στο τομέα της δημόσιας υγείας.

Με αυτά τα λόγια χαρακτηριζόταν ο Μουσταφά Ακιντζή, σε ένα βιβλίο που αφορούσε το Λέλλο Δημητριάδη και το έργο του. Τέτοιοι άνθρωποι με έμφαση στην υπέρβαση που έκαναν για το κοινό καλό, θα έπρεπε να προβάλλονται,  κατά την γνώμη της, από τους δέκτες των τηλεοράσεων του κόσμου, αντί καλλίγραμμες αειθαλείς κυρίες και γοητευτικοί άνδρες, που έχουν να μιλήσουν μόνο για τον εαυτό τους.

Η Dr Meltem Onurkan Samani ήταν μια ευχάριστη Κύπρια, τονίζω τον όρο Κυπρία γιατί εμφανισιακά οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δεν διαφέρουν, με χαμόγελο, που έκαμε την Ζήνα να νοιώσει αμέσως άνετα. Μαζί της ήταν και μια άλλη συνεργάτιδα, η Εύη. Την οδήγησαν σε μια περιοχή έξω από τα τείχη της Λευκωσίας, με όμορφες κατοικίες της δεκαετίας του 1960, που θύμιζε τις περιοχές Άγιος Ανδρέας και Άγιος Δομέτιος στην ελληνοκυπριακή πλευρά.

-Ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται, σκέφτηκε. Και όμως τους χωρίζει μία «Πράσινη Γραμμή», εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα.

Ύστερα θυμήθηκε ότι ο πατέρας του Αλέξη της είχε πει, ότι πριν τις 23 Απριλίου 2003 που άνοιξε τα οδοφράγματα, μετά από μια δυναμική κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων, για να πάει κάποιος από την ελληνοκυπριακή πλευρά στη τουρκοκυπριακή πλευρά, έπρεπε να ταξιδέψει με αεροπλάνο στο εξωτερικό, να πάει στην Τουρκία και μετά να έρθει στα κατεχόμενα. Ήταν πιο εύκολο δηλαδή κάποιος να πάει στην Αυστραλία από την Κύπρο, παρά να διασχίσει 50 μέτρα στη Λευκωσία!

Το γραφείο του κυρίου Ακιντζή βρισκόταν στο ισόγειο ενός διώροφου κτηρίου με κήπο, στην περιοχή αυτή. Τίποτα το εξεζητημένο δηλαδή. Τους υποδέχθηκε η γραμματέας του και στην συνέχεια οδηγήθηκαν στο γραφείο του κυρίου Ακιντζή.

Ένας κύριος με ευγενικά χαρακτηριστικά, που εξέπεμπε ηρεμία και απλότητα, πλησίασε τη Ζήνα και την χαιρέτισε με μια θερμή χειραψία. Αφού πέρασαν οι πρώτες φιλοφρονήσεις, ο κύριος Ακιντζή, πρότεινε στη Ζήνα  να την κεράσει κυπριακό καφέ. Μια χαμογελαστή νεαρή κοπέλα έφερε τον καφέ. Τον ήπιαν συζητώντας ευχάριστα και στη συνέχεια ο κ. Ακιντζή απάντησε τις ερωτήσεις της Ζήνας. Ήταν φανερό πως η επιστροφή σε εκείνα τα χρόνια, που μαζί με τον Λέλλο Δημητριάδη αγωνίζονταν για να έχει η πόλη τους ένα κοινό μέλλον,  ήταν για τον ίδιο μια ευχάριστη ανάμνηση.

 

 

Φωτογραφία: Γελοιογραφία της εποχής για το αποχετευτικό σύστημα από το βιβλίο ” Ο Δήμος Λευκωσίας επί Δημαρχίας Λέλλου Δημητριάδη 1971 -2001″

Λέλλος Δημητριάδης – περισσότερες πληροφορίες

‎