Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 20)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός. Ο Λέλλος Δημητριάδης, ο Μουσταφά Ακιντζή, ο Γλαύκος Κωνσταντινίδης και η Αγνή Πετρίδου είναι υπαρκτά πρόσωπα και οι ρόλοι που τους αποδίδονται στο κεφάλαιο, είναι οι πραγματικοί τους ρόλοι.

Κύπρος –  Καλοκαίρι 2021

Την άλλη μέρα η Ζήνα ξύπνησε κεφάτη, έκανε το κολύμπι της, πήραν μαζί με τον Αλέξη το πρόγευμά τους και άρχισαν να κάνουν σχέδια για την ημέρα.

-Νομίζω θα πρέπει να επικοινωνήσουμε άμεσα με την Βίκυ, είπε η Ζήνα. Δεν θα ήθελα να το καθυστερήσουμε άλλο. Εξ άλλου εδώ που τα λέμε είναι η τελευταία μου ελπίδα να βρω το μυστικό της Ζηνοβίας. Αν δεν ξέρει και αυτή κάτι, δεν μπορώ να φανταστώ πια τι να σκεφτώ!

-Ναι συμφωνώ, θα της τηλεφωνήσουμε και αν μπορεί, θα πάμε να την επισκεφθούμε σήμερα κιόλας. Θα πρέπει να μπορούμε να αποκλείσουμε και αυτή τη πιθανότητα για να προχωρήσουμε πάρα κάτω.

-Πού πάρα κάτω θα προχωρήσουμε, Αλέξη; Δε μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε!

-Ποτέ δεν ξέρεις, πάντα υπάρχουν απρόσμενες πιθανότητες σε απίθανα μέρη. Προς το παρόν τηλεφώνησε στη Βίκυ; Θέλεις να της μιλήσω εγώ;

-Όχι, θα μιλήσω απευθείας. Αν δεν καταλαβαίνει τα ελληνικά μου, θα σου τη δώσω.

Πήρε τον αριθμό της Βίκυς και περίμενε λίγο μέχρι να απαντήσει. Χρειάστηκε αρκετή ώρα για να καταλάβει τι της έλεγε η Ζήνα και τους πρότεινε να πάνε στο σπίτι της στη Λεμεσό, μετά της πέντε το απόγευμα που θα σχολνούσε από τη δουλειά. Τους έδωσε τη διεύθυνσή της και είπε ότι θα τους περιμένει.

Στις πέντε το απόγευμα ακριβώς βρέθηκαν έξω από το διαμέρισμα της Βίκυς στη Λεμεσό. Βρισκόταν σε μια πολυκατοικία απέναντι από τη θάλασσα και σίγουρα η θέα θα ήταν φανταστική.

Η Βίκυ ήταν μια πρόσχαρη κοπέλα στην ηλικία της Ζήνας. Με δύο αγόρια όμως, μεταξύ 8 – 10 να μπλέκονται στα πόδια της και να κοιτάζουν με απορία τους δύο ξένους, η Ζήνα κατάλαβε ότι αυτή είχε από χρόνια κάνει οικογένεια. Τους πέρασε στο σαλόνι, που όντως είχε μια φανταστική θέα στη θάλασσα. Θύμισε στην Ζήνα το δικό της διαμέρισμα στη Μελβούρνη που έβλεπε στον ποταμό Γιάρρα.

Αφού πέρασαν οι πρώτες τυπικότητες, η Ζήνα με τη βοήθεια του Αλέξη αναγκάστηκε να εξηγήσει ξανά στη Βίκυ το λόγο της επίσκεψής τους. Εκείνη τους κοίταζε μαγεμένη. Ήταν φανερό ότι η ιστορία τους της φάνηκε πολύ ρομαντική και σαν βγαλμένη από παραμύθι. Όταν τελείωσαν απάντησε με κάποια αμηχανία.

-Τι να σας πω, δεν ξέρω τίποτα από αυτά που με ρωτάτε. Εμένα η προγιαγιά μου δεν ήταν η Ευρυδίκη, αλλά η Ευθυμία. Είμαι μια γενιά νεότερη από εσάς, είπε στη Ζήνα. Η μητέρα μου, ήταν εγγονή της Ευθυμίας. Η γιαγιά μου, η κόρη της Ευθυμίας έφυγε από το χωριό και ήρθε στη Λεμεσό, αφού πούλησε ότι είχε και δεν είχε στο χωριό. Πηγαίναμε που και που στο Στατό, αλλά δεν είχαμε κάτι δικό μας. Κανείς δεν μου είπε ποτέ ότι υπήρχε κάποιο έγγραφο που θα έπρεπε να φυλάξουμε. Η γιαγιά μου, που την έλεγαν και εκείνη Ευρυδίκη – τώρα που το λέτε – κάτι μου ανάφερε όταν ήμουν μικρή για μια Ζηνοβία που έδωσε το σπίτι στη δική της γιαγιά, αλλά δεν θυμάμαι κάτι άλλο.

-Ναι έχετε δίκαιο ότι είστε από νεότερη γενιά. Στη δική μας οικογένεια παντρεύονταν όλοι σε μεγάλη ηλικία. Μήπως η γιαγιά σας, η Ευρυδίκη, ζει; Η μητέρα σας;

-Η μητέρα μου δυστυχώς έχει πεθάνει. Η γιαγιά μου ζει αλλά είναι πολύ ηλικιωμένη και βρίσκεται σε γηροκομείο. Λόγω της πανδημίας κανείς δεν μπορεί να την επισκεφθεί, για λόγους ασφαλείας. Αλλά εκτός του γεγονότος ότι πάσχει από άνοια και είναι αδύνατο να συνεννοηθείς μαζί της, δεν έχει οποιαδήποτε υπάρχοντα. Όσα από τα πράγματά της δεν έχουν πωληθεί, έχουν πεταχτεί. Δεν είχε εξάλλου κάτι αξιόλογο στη κατοχή της. Λυπούμαι πραγματικά, αλλά δεν ξέρω πώς να σας βοηθήσω.

-Δεν πειράζει, σας ευχαριστούμε που μας δεχθήκατε. Και χαιρόμαστε επίσης που σας γνωρίσαμε. Η προ-προγιαγιά σας Ευρυδίκη, ήταν η καλύτερη φίλη της προγιαγιάς μου Ζηνοβίας.

-Και εγώ χάρηκα που σας γνώρισα. Να έρθετε όποτε θέλετε ξανά. Το σπίτι μου είναι ανοιχτό για σας.

Φεύγοντας η Ζήνα της άφησε τον αριθμό του τηλεφώνου της, σε περίπτωση που θυμηθεί κάτι.

-Θα μιλήσω και με την αδελφή του και με τις ξαδέλφες μου. Αν κάποια θυμάται έστω και μια πληροφορία θα επικοινωνήσω μαζί σας. Αλλά φοβάμαι πως είναι σχεδόν αδύνατο. Έχουν περάσει εκατό χρόνια!

Μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο η Ζήνα ξέσπασε σε λυγμούς. Ο Αλέξης δεν το περίμενε και ξαφνιάστηκε.

-Έλα μην απογοητεύεσαι, της είπε. Κάτι θα σκεφτούμε.

-Πώς να μην απογοητεύομαι Αλέξη! Ήταν η τελευταία μου ελπίδα! Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Και θέλω τόσο πολύ να βρω το μυστικό της Ζηνοβίας! Για τον πατέρα μου, για τον παππού Ευάγγελο, μα προπάντων για την ίδια την Ζηνοβία που ήθελε να το μοιραστεί. Δεν ήθελε να το πάρει μαζί της! Νοιώθω πως είναι ο ρόλος της ζωής μου να βρω αυτό το μυστικό!

-Αν είναι ο ρόλος της ζωής σου να το βρεις, θα το βρεις. Όμως τώρα προτείνω κάτι άλλο. Νομίζω εξαντλήσαμε αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε στη Πάφο. Αυτή τη στιγμή δεν βλέπω πού θα μπορούσαμε να αποταθούμε. Ξεμείναμε από ιδέες. Εισηγούμαι αύριο να φύγουμε για τη Λευκωσία. Εκεί έχουμε πολλά να κάνουμε. Θα πρέπει να βρούμε δικηγόρο, θα πρέπει να συνεννοηθείς με την Ελένη, τι είδους σπίτι θέλεις να κτίσεις και μην ξεχνάς, η Λευκωσία έχει άλλες προοπτικές. Δεν είναι η πόλη της χαλάρωσης. Είναι η πόλη της δράσης. Εσύ το είχες πει αυτό. Θα μπορούσες να βρεις ένα δημοσιογραφικό θέμα να ασχοληθείς. Σκούριασες εδώ και ενάμιση χρόνο.

-Έχεις δίκαιο. Δεν ωφελεί να ψάχνω για το μυστικό, ενώ βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Εξ άλλου κάτι μπορεί να βρει η Βίκυ και να μας πάρει τηλέφωνο. Ας περιμένουμε. Όσο για το δημοσιογραφικό θέμα, κάτι έχω στο μυαλό μου! Άσε να πάμε και θα σου μιλήσω για αυτό. Θα δω τι προοπτικές παρουσιάζονται και θα ενεργήσω ανάλογα. Σε ευχαριστώ!

-Δεν είναι του χαρακτήρα μου να απελπίζομαι αλλά για περισσότερο από ένα χρόνο ασχολούμαι με αυτό το θέμα και μου έχει γίνει εμμονή. Θα πρέπει να αποστασιοποιηθώ λίγο και να το ξαναδώ με καθαρή ματιά. Πίσω στο ξενοδοχείο λοιπόν. Αύριο φεύγουμε για Λευκωσία.

Ήταν για μια εβδομάδα τώρα στη Λευκωσία ο Αλέξης και η Ζήνα και δεν προλάβαιναν να διευθετούν συναντήσεις και παίρνουν αποφάσεις. Η Ζήνα κατακρίβεια έπαιρνε τις αποφάσεις, αλλά ο Αλέξης δίπλα της ήταν πολύ υποστηρικτικός. Και όταν η Ζήνα μπερδευόταν με τους συναισθηματισμούς της, η δική του φωνή ήταν στα πλαίσια της λογικής και καθάριζε το τοπίο.

Αποφάσισαν ότι ο φίλος της Ελένης, ο δικηγόρος, κύριος Ευγενίου, ήταν αρκετά αξιόπιστος για να διαχειριστεί την υπόθεση με τον κύριο Νικολάου. Η έρευνα των τοπογράφων απέδειξε ότι υπήρχε σοβαρή παραβίαση συνόρων και η απαίτηση για αποζημιώσεις θα ήταν ανάλογη. Η Ζήνα του το ανέθεσε εξ ολοκλήρου, μη θέλοντας η ίδια να ξανασυναντήσει τον κύριο Νικολάου.

Τούτες τις μέρες που γύριζε την Κύπρο και έβλεπε τα χωριά και τις πόλεις, εκείνο που την εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το ανακαινισμένο σπίτι που είχε δει στο χωριό Στατός. Από τη στιγμή που το είχε αντικρύσει είχε αποφασίσει ότι κάτι τέτοιο θα ζητούσε από την Ελένη να κάνει με το σπίτι της Ζηνοβίας. Τα παραδοσιακά σπίτια φαίνονται σαν να φυτρώνουν μέσα από το τοπίο, διατηρώντας τα χρώματα της γης, του βουνού και του κάμπου. Ήθελε, η Ζήνα, το σπίτι της στη Κύπρο να είναι τέτοιο. Σαν να το γέννησε η γη.

Το μίλησαν πολύ με την Ελένη. Παρόλο που το περιτριγύριζαν μοντέρνες επαύλεις, λόγω της μεγάλης έκτασης που το περιέβαλε, θα μπορούσαν με την ανέγερση ενός φράκτη και την φύτευση δένδρων να το απομονώσουν, Εξ άλλου η Ζήνα είχε αποφασίσει ότι ένα μέρος του κτήματος  θα πουλιόταν και από τα χρήματα που θα έπαιρνε θα χρηματοδοτούσε την ανέγερση της δικής της κατοικίας.

Η Ελένη είχε αποτυπώσει το αρχικό σχέδιο του σπιτιού και τα δωμάτια που υπήρχαν. Το μελέτησαν πολύ και αποφάσισαν να προσθέσουν ακόμα μερικά δωμάτια για να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σήμερα. Ο εξοπλισμός και οι ανέσεις φυσικά του θα ήταν σύμφωνα  με σύγχρονα πρότυπα, όμως η κατοικία θα διατηρούσε τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Αν τα κατάφερναν θα αποκαθιστούσαν και το παλιό πηγάδι, το οποίο με μια σύγχρονη τουρμπίνα θα μπορούσε να ικανοποιεί τις ανάγκες του κήπου για νερό.

Αφού τα διευθέτησε όλα αυτά αποφάσισε να αφιερωθεί στο δημοσιογραφικό θέμα που την ενδιέφερε. Ήθελε να συλλέξει πληροφορίες για τα δύο άτομα που, όπως είχε ενημερωθεί λίγες μέρες προηγουμένως, ενήργησαν πολύ λίγα χρόνια μετά την εισβολή του 1974 για τη συνεργασία μεταξύ των δύο κοινοτήτων: Τον Λέλλο Δημητριάδη και τον Μουσταφά Ακιντζή. Συζητώντας το θέμα με τον Αλέξη, του είπε γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι τράβηξαν την προσοχή της:

-Αν ανοίξεις οποιοδήποτε βιβλίο της ιστορίας οποιασδήποτε χώρας, οι βασικές πληροφορίες που θα βρεις είναι για τους πολέμους που έχει κάνει ή έχει υποστεί αυτή η χώρα. Ήρωες είναι αυτοί που σκοτώθηκαν στο πόλεμο ή αυτοί που σκότωσαν σε ένα πόλεμο. Πολύ λίγα λόγια θα βρεις για τις ειρηνικές πράξεις και τους δρόμους επικοινωνίας που άνοιξαν κάποιοι από τους κατοίκους αυτών των χωρών. Αυτό πάντοτε με προβλημάτιζε και σε όποια χώρα και να πήγαινα, προσπαθούσα να εντοπίσω τέτοιο υλικό. Πόσο μάλλον στη Κύπρο, που με τον ένα ή άλλο τρόπο είναι η πατρίδα μου. Μου μίλησε για αυτούς τους δύο ανθρώπους η Ελένη και από εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να τους γνωρίσω.

-Εξ όσων γνωρίζω ο Λέλλος είναι πολύ άρρωστος και δεν θα μπορέσεις να τον δεις, αλλά τον Μουσταφά Ακιντζή, θεωρώ ότι θα μπορούσες. Απλά θα πρέπει να βρούμε στοιχεία επικοινωνίας για να ζητήσεις μια συνάντηση μαζί του. Για το Λέλλο, έχουμε κάποιους φίλους που ήταν στενοί συνεργάτες τους και ίσως έχουν κάποιο υλικό που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο.

-Πώς θα μπορούσα να δω αυτούς τους φίλους σας;

-Θα πω στο πατέρα μου να τους καλέσει ένα βράδυ στο σπίτι του και να τους ενημερώσει και για το λόγο της πρόσκλησης. Έτσι αν έχουν κάποιο υλικό θα το φέρουν μαζί τους, για να μην χάνουμε χρόνο. Είναι η Αγνή Πετρίδου και ο Γλαύκος Κωνσταντινίδης. Η Αγνή είναι αρχιτέκτονας και ο Γλαύκος πολεοδόμος.

-Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί;

-Ήταν πολύ στενοί συνεργάτες του στο Master Plan. Το Ενιαίο Ρυθμιστικό Σχέδιο για την ανάπτυξη της Λευκωσίας δηλαδή, που περιλάμβανε και τις δύο πλευρές της μοιρασμένης πόλης. Εκτελούσαν το όραμα των δύο, Λέλλου Δημητριάδη και Μουσταφά Ακιντζή, σαν τεχνοκράτες, στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Είναι πολύ ευχάριστοι άνθρωποι. Θα σου αρέσουν.

-Σύντομα όμως γιατί θα πρέπει να φύγουμε για τη Πάφο.

-Σκέφτηκες κάτι άλλο για το μυστικό της Ζηνοβίας και βιάζεσαι να πας στη Πάφο;

-Όχι, αλλά η πηγή οποιασδήποτε πληροφορίας είναι εκεί. Θα τελειώσω με την έρευνά μου και θα φύγουμε.

Το επόμενο βράδυ, μαζεύτηκαν και πάλι κάτω από τις λεμονιές στην αυλή των γονιών του Αλέξη. Η Ζήνα συνάντησε για πρώτη φορά την  Αγνή Πετρίδου και τον Γλαυκό Κωνσταντινίδη, που ήταν από τους πρώτους συνεργάτες του Λέλλου Δημητριάδη, στα χρόνια της λειτουργίας και δημιουργίας του Master Plan, περίπου στα 1987 και μέχρι την αποχώρησή του δημάρχου από το Δήμο Λευκωσίας, το 2001. Και οι δύο υπήρξαν διαδοχικά, συντονιστές της τεχνικής ομάδας της ελληνοκυπριακής πλευράς και μαζί με τους Τουρκοκύπριους συναδέλφους τους προωθούσαν αντίστοιχα έργα και στις δύο πλευρές της Λευκωσίας.

Ο Γλαύκος Κωνσταντινίδης εξακολουθεί ακόμα να εργάζεται για την προώθηση δικοινοτικών δράσεων, σαν μέλος της Δικοινοτικής Τεχνικής Επιτροπής για την Πολιτιστική Κληρονομιά. Η Επιτροπή αυτή δραστηριοποιείται και στις δύο κοινότητες με στόχο την αποκατάσταση μνημείων, εκκλησιών κλπ. που αφέθηκαν στη φθορά του χρόνου, λόγω της εισβολής της Τουρκίας του 1974 και του διαχωρισμού των ανθρώπων σε δύο τμήματα  μιας μοιρασμένης πατρίδας. Από την πλευρά του έδωσε στη Ζήνα μια παλιά συνέντευξη που δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1997, σε διεθνές περιοδικό και από τους δύο δημάρχους. Μίλησε όμως και για την εμπειρία του σε δικοινοτικά θέματα.

-Οι δικοινοτικές δραστηριότητες απαιτούν από τους συμμετέχοντες επικοινωνιακές δεξιότητες. Είναι απαραίτητο να μάθεις  να συνεργάζεσαι, να ανακαλύπτεις, να ακούς, να εκτιμάς, να εξετάζεις  και να μοιράζεσαι ιδέες και λύσεις με επαγγελματίες με διαφορετικές εμπειρίες και απόψεις Δεν είναι ασυνήθιστο να αρχίσεις να εργάζεσαι σε ένα θέμα σχεδιασμού, με ένα σύνολο ιδεών που βασίζονται στον δικό σου «μικρόκοσμο», για να ανακαλύψεις ότι οι συνάδελφοι από την άλλη κοινότητα έχουν ένα μάλλον διαφορετικό σύνολο ιδεών. Πρέπει να σταματήσεις και να ακούσεις σοβαρά την άλλη άποψη, να την συζητήσεις σε βάθος και  ανάλογα να προσαρμοστείς  ή να επηρεάσεις, καταλήγοντας ποια θα είναι τα βήματα που θα ακολουθηθούν.

-Το μήνυμα είναι ότι οι επαγγελματικές δεξιότητες είναι εξίσου σημαντικές με τις δεξιότητες επικοινωνίας και την ικανότητα κατανόησης της άλλης άποψης. Όλα μαζί συμβάλουν στην δημιουργία ενός πολύτιμου πόρου για την κοινωνία και την πόλη*.

Η Ζήνα άκουσε με προσοχή αυτά που είπε ο Γλαύκος και κατέγραψε στην μνήμη της τη φράση κλειδί: «Να μάθεις να ακούς». Άραγε πόσα κακά θα προλαβαίνονταν αν οι άνθρωποι μάθαιναν ν΄ ακούν τον άλλο, αντί να ακούν μόνο ότι λένε οι ίδιοι, διερωτήθηκε.

Η Αγνή Πετρίδου, της έφερε ένα βιβλίο που γράφτηκε από το φιλόλογο Ανδρέα Χατζηθωμά το 2017, με τίτλο: Ο Δήμος Λευκωσίας επί Δημαρχίας Λέλλου Δημητριάδη 1971 – 2001.

-Εδώ θα βρεις όλα τα έργα που προώθησε ο Λέλλος στη Λευκωσία και πολύτιμο φωτογραφικό υλικό, της είπε. Ευελπιστώ πως μέσα από τις σελίδες του θα μπορέσεις να καταλάβεις την αγάπη του για τη πόλη της Λευκωσίας και το όραμα του για την ενοποίηση της Κύπρου. Αλήθεια γιατί ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για όλα αυτά;

-Εγώ είμαι Αυστραλή δημοσιογράφος που πάντοτε με ενδιέφερε το περιβάλλον και η ειρήνη. Γράφω για αυτά τα θέματα και προβάλλω πράξεις γενναίων ανθρώπων που προώθησαν την ειρήνη και προστάτευσαν το περιβάλλον. Στην Κύπρο ήρθα για διαφορετικό λόγο. Όταν πέθανε ο πατέρας μου το 2019, μου άφησε ένα κουτί με γράμματα με την ιστορία της οικογένειάς μου. Τα γράμματα αυτά με οδήγησαν στην Κύπρο, ψάχνοντας να βρω ένα μυστικό εκατό χρόνων.

-Κατά την παρουσία μου εδώ όμως, έμαθα για το πρόβλημα της Κύπρου. Η οικογένεια του Αλέξη, όπως γνωρίζετε, είναι πρόσφυγες από το Μαραθόβουνο. Οι ιστορίες που μου διηγήθηκαν, τα συρματοπλέγματα που είδα στη πράσινη γραμμή στη Λευκωσία, και το πρόβλημα που υπάρχει εδώ και σχεδόν 50 χρόνια, έγειραν μέσα μου ένα ερώτημα: Δε υπήρξε ποτέ κανείς που να πετύχει κάτι ουσιαστικό και μετρήσιμο για το καλό αυτού του τόπου; Και τότε έμαθα για τους δύο αυτούς ανθρώπους που συνεργάστηκαν τόσο σύντομα μετά την εισβολή. Τότε που υπήρχε τόσο μίσος και καχυποψία!

-Προτίθεμαι να γράψω ένα βιβλίο για ανθρώπους από όλο το κόσμο που ξεπέρασαν τα εμπόδια, δούλεψαν και δημιούργησαν μέσα από αντίξοες συνθήκες εχθρότητας. Συχνά η ιστορία αυτούς τους ξεχνά. Έτσι είπα να μιλήσω εκ μέρους τους.

Και γυρνώντας στην Αγνή τη ρώτησε:

-Μπορείς να μου μιλήσεις Αγνή για την εμπειρία σου στο Master Plan Λευκωσίας. Πολύ θα με ενδιέφερε να ακούσω.

Η Αγνή την κοίταξε και τα μάτια της φωτίστηκαν. Ήταν φανερό πως της ξυπνούσε ευχάριστες αναμνήσεις.

-Η συμμετοχή μου στη δικοινοτική ομάδα του Nicosia Master Plan ήταν η ωραιότερη εμπειρία της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Η δομή αυτής της συνεργασίας περιείχε πολλά καινοτόμα στοιχεία: Αρχικά, δόθηκε για  πρώτη φορά η δυνατότητα να σχεδιαστεί από κοινού το μέλλον της μοιρασμένης πρωτεύουσας

-Ήταν επίσης η πρώτη φορά που νεαροί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι επαγγελματίες δούλεψαν σε τόσο καλό κλίμα με κοινό όραμα και καλή συνεργασία, η οποία με τον καιρό μετατράπηκε σε στενή φιλία που κρατά μέχρι σήμερα.

-Μέσα στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας το Τμήμα Πολεοδομίας του Κράτους και ο Δήμος Λευκωσίας δούλεψαν σε κοινή ομάδα, για χρόνια, για το καλό της πόλης.

-Μας δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχουμε εμείς, οι  ντόπιοι τεχνικοί, με  μια εκτεταμένη διεπιστημονική ομάδα ξένων συμβούλων, από τους οποίους μάθαμε πολλά

-Νοιώθω πολύ τυχερή που ήμουν μέλος της ομάδας του Master Plan από τα πρώτα της χρόνια. Μιας ομάδα με όραμα που κυνηγούσε την καινοτομία. Ο Λέλλος και ο Ακιντζή απέδειξαν με τη συνεργασία αυτή  ότι όλα μπορούν να γίνουν.*

Η Ζήνα σημείωνε τα λόγια της Αγνής. Ήταν μια ζωντανή μαρτυρία πώς μπορούσε να λειτουργήσει η συνεργασία, σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όταν υπάρχει καλή θέληση και το όραμα της ειρήνης.

Η βραδιά πέρασε ευχάριστα και η Ζήνα ένοιωσε μια ικανοποίηση ότι πετύχαινε κάτι, μετά τις απανωτές απογοητεύσεις σχετικά με το μυστικό της Ζηνοβίας. Αυτό γέμισε με αισιοδοξία την καρδιά της και αναπτέρωσε τις ελπίδες της, ότι για όλα θα βρισκόταν μια διέξοδος.

 

*Τα λόγια που καταγράφονται εδώ είναι οι απόψεις του Γλαύκου Κωνσταντινίδη και της Αγνής Πετρίδου, όπως οι ίδιοι τα εξέφρασαν.