Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 19)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός.

Κύπρος –  Καλοκαίρι 2021

Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ξύπνησαν, η Ζήνα κατέβηκε στη θάλασσα για να κολυμπήσει. Ο Αλέξης βρήκε τότε ευκαιρία να πάρει τον Αστυνόμο για να του πει για τον τύπο που τους παρακολουθούσε το προηγούμενο απόγευμα στο κτήμα της Ζηνοβίας.

Ο Αστυνόμος δεν παραξενεύτηκε από το συμβάν. Ήταν επακόλουθο της όλης κατάστασης και των ενεργειών του κυρίου Νικολάου. Όπως του εξήγησε, ο Αστυνομικός Διευθυντής Πάφου είχε επικοινωνήσει με τον κύριο Νικολάου και τον ενημέρωσε για το παράπονο της Ζήνας στην αστυνομία.

-Φάνηκε να εκπλήττεται, ότι τάχα δεν είχε καμιά κακή πρόθεση και όλα ήταν μια παρεξήγηση. Το ενδιαφέρον του είναι καθαρά επαγγελματικό, επιθυμεί δηλαδή να αγοράσει το κτήμα για να το αξιοποιήσει. Τέτοια και παρόμοια έλεγε, μέχρι που ο συνάδελφος του είπε καθαρά, ότι γνώριζε ότι στην ιστοσελίδα της εταιρείας του είχε βάλει για πώληση τις βίλες που προτίθετο να κτίσει σε ένα κτήμα που ούτε του ανήκε, ούτε η ιδιοκτήτρια είχε αποφασίσει να πωλήσει.

-Μετά από αυτό κατάπιε τη γλώσσα του και αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι έχει αφαιρέσει πια από την ιστοσελίδα αυτή την διαφήμιση. Ο συνάδελφος συμπέρανε ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχει παραβιάσει τα σύνορα του κτήματος με τις βίλες που έχει κτίσει στο διπλανό τεμάχιο. Σε τέτοια περίπτωση η κυρία Βασιλόπουλος θα μπορούσε φυσικά να υποβάλει μήνυση αλλά όπως σας είπα και στην επίσκεψή σας εδώ, η εκδίκαση θα πάρει πολλά χρόνια στη Κύπρο και δεν συμφέρει. Είναι καλύτερα να έρθετε σε ένα οικονομικό συμβιβασμό μαζί του, μέσω δικηγόρου, για να μην εμπλακείτε περισσότερο εσείς.

-Η απορία μου κύριε Αστυνόμε, είναι εσείς, σαν αστυνομία της Κύπρου, δεν θα μπορούσατε αυτεπάγγελτα να εξετάσετε αυτή την περίπτωση;

-Δυστυχώς Αλέξη, αν δεν υποβληθεί καταγγελία δεν θα ασχοληθούμε περισσότερο. Ξέρεις, έχουμε ένα σωρό υποθέσεις που δεν προλαβαίνουμε να διεκπεραιώσουμε… Η συμπεριφορά του συγκεκριμένου κυρίου έχει φυσικά σημειωθεί και στο μέλλον, αν υπάρξει κάτι άλλο, θα είναι ένα επιβαρυντικό στοιχείο.

-Ο συνάδελφος μίλησε και με τον δικηγόρο της κυρίας Βασιλόπουλος, τον κύριο Νεοφύτου. Ο ανθρωπάκος κατατρόμαξε και δεν νομίζω να ξανακάνει τέτοια γκάφα. Δεν ξέρω φυσικά κατά πόσο ήταν γκάφα ή τον εκβίαζε με οποιοδήποτε τρόπο ο Νικολάου.

-Αυτόν θα πάμε να τον δούμε σήμερα. Θα τον πληρώσει η Ζήνα και θα διακόψουμε μαζί του. Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Γεωργίου.

-Παρακαλώ. Πάντοτε στη διάθεσή σας για ότι χρειαστείτε.

Εκείνη την ώρα επέστρεψε και η Ζήνα από την παραλία. Μπήκε βιαστικά για ένα ντους για να προλάβουν να κατεβούν στην τραπεζαρία για το πρόγευμα. Παίρνοντας το πρωϊνό τους λίγο αργότερα, ο Αλέξης την ενημέρωσε για την συνομιλία που είχε με τον Αστυνόμο Γεωργίου.

-Καλά υποψιαστήκαμε λοιπόν ότι ο κ. Νικολάου έχει επέμβει και στο δικό μου κτήμα! Όμως έχει δίκαιο ο Αστυνόμος. Δεν έχω καμία διάθεση να ξανασχοληθώ μαζί του. Ούτε και θα χάσω το χρόνο μου υποβάλλοντας αγωγή, αν και του αξίζει. Θα βρούμε ένα καλό δικηγόρο και θα του αναθέσουμε την υπόθεση. Θα τον κάνουμε να πληρώσει κάθε σπιθαμή που καταπάτησε.

-Συμφωνώ μαζί σου. Θα πρέπει να ολοκληρώσουμε αυτή την υπόθεση σύντομα γιατί εγώ σε ένα μήνα θα πρέπει να επιστρέψω στη Μελβούρνη. Εσύ δεν ξέρω πόσο θα μείνεις εδώ. Αλήθεια τι σκέφτεσαι να κάνεις;

-Δεν ξέρω. Όλα είναι μπερδεμένα μέσα μου. Έχω τόσα θέματα να εκκρεμούν, που δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να πάρω αποφάσεις για το μέλλον. Θα προχωρώ βήμα – βήμα. Προηγείται η εξέταση του μυστικού της Ζηνοβίας. Παρόλο που δεν βλέπω πουθενά φως, δεν προτίθεμαι να το αφήσω μέχρι να εξαντλήσω και την τελευταία πιθανότητα. Μου έχει γίνει εμμονή αυτή η υπόθεση. Αν άφησε κάτι αυτή η γυναίκα, σίγουρα κάπου υπάρχει. Και αν υπάρχει θα το βρω! Πού δεν γνωρίζω, αλλά πίστεψέ με θα ψάξω τα πάντα.

-Σε βλέπω πολύ αποφασισμένη, είπε γελώντας ο Αλέξης. Πρώτα – πρώτα όμως θα πρέπει να περάσουμε από το γραφείο του κυρίου Νεοφύτου να υπογράψουμε τα έγγραφα και να τον απαλλάξεις από τις υπηρεσίες του προς εσένα.

-Ναι έχεις δίκαιο. Ξεκινούμε αμέσως. Θα του τηλεφωνήσω πρώτα για να δούμε ότι είναι μέσα.

Μετά μια ώρα βρέθηκαν στο γραφείο του κυρίου Νεοφύτου. Ο ίδιος ήταν πολύ απολογητικός για την κατάσταση που δημιουργήθηκε και έτσι η Ζήνα ήταν ξεκάθαρη μαζί του:

-Δεν ξέρω για ποιο λόγο ενημερώσατε τον κύριο Νικολάου για το κτήμα μου και του δώσατε το δικαίωμα να ενεργήσει όπως έχει ενεργήσει, όμως παρά το γεγονός ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη για τις μέχρι τώρα υπηρεσίες θα χρειαστεί να διακόψω μαζί σας. Θα σας πληρώσω μόνο ότι σας οφείλω μέχρι εδώ.

-Δεν χρειάζεται να πληρώσετε οτιδήποτε άλλο από ότι μου έχετε ήδη καταβάλει μέχρι σήμερα. Παρόλο που μπορεί να μην έχει σημασία πια αλλά, χάριν της αλήθειας, θα ήθελα να σας πω ότι μόνος του κατάλαβε ότι διαχειριζόμουν το κτήμα σας, όταν με είδε που πήγα να το επισκεφθώ. Από εκεί και πέρα έγινε αφόρητα φορτικός και πιεστικός προς εμένα, με τα αποτελέσματα που ξέρετε. Και να θέλατε να συνεχίσουμε μαζί, δεν θα δεχόμουν εγώ. Καλύτερα να πάτε κάπου άλλου και μάλιστα σε δικηγόρο εκτός Πάφου.

Με αυτό περίπου τον τρόπο τέλειωσε η συνεργασία της Ζήνας με τον κύριο Νεοφύτου.

-Τώρα τι κάνουμε; Τη ρώτησε ο Αλέξης. Τι προτείνεις;

-Κατά ακρίβεια θα ήταν ωραία ιδέα να επισκεφθούμε τη φίλη που απέκτησα στο αεροπλάνο, την κυρία Μαρία Στυλιανού και μετά τους αρχαιολογικούς χώρους της Πάφου. Το γεγονός όμως, ότι εσύ θα φύγεις σε λιγότερο από ένα μήνα, με αναγκάζει να συγκεντρωθώ αποκλειστικά στο στόχο μου: να βρω το μυστικό της Ζηνοβίας. Για το λόγο αυτό θα πάμε απευθείας στο χωριό Στατός, μήπως εντοπίσουμε κάτι.

-Ας φάμε λοιπόν για μεσημέρι και ας ξεκινήσουμε.

Ήταν πολύ νωρίς το απόγευμα όταν έφυγαν για το χωριό. Όπως ανέβαιναν το βουνό η θέα άλλαζε. Αμπέλια και άλλες καλλιέργειες παντού, πρασίνιζαν το τοπίο σε αντίθεση με τις πεδινές περιοχές της Κύπρου, που τέτοια εποχή όλα ήταν κίτρινα από τη καλοκαιρινή ξηρασία.

-Πολύ όμορφο τοπίο! Της είπε ο Αλέξης.

-Πραγματικά! Είναι εντελώς διαφορετικά εδώ. Ας ελπίσουμε ότι και το χωριό θα είναι εξ ίσου όμορφο. Από ότι έχω διαβάσει στο google όμως, το αρχικό χωριό Στατός έχει εγκαταλειφθεί τη δεκαετία του εξήντα, μετά από κάποιες κατολισθήσεις και έχει κτιστεί νέο χωριό λίγο ψηλότερα, που λέγεται Στατός – Άγιος Φώτιος ή Αμπελίτης. Το χωριό της Ζηνοβίας φυσικά είναι το παλιό και εκεί θα πρέπει να πάμε αρχικά, αν και δεν νομίζω να κατοικείται.

Σε μισή ώρα περίπου έφτασαν στο χωριό. Τα πέτρινα  σπίτια ήταν πια μισογκρεμισμένα. Παντού επικρατούσε μια ερήμωση. Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και άρχισαν να περπατούν στους άδειους δρόμους. Δεν ήταν και πολλοί. Ήταν φανερό, πως ακόμα και το καιρό που το χωριό ανθούσε, ήταν πολύ μικρό. Όπως προχωρούσαν είδαν την εκκλησία, που στεκόταν ακόμα όρθια, αλλά εγκαταλειμμένη και άδεια.

-Η εκκλησία των αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας! Είπε η Ζήνα. Εδώ τάφηκε η Ζηνοβία. Θυμάσαι Αλέξη εκείνη την κηδεία που περιέγραψε ο παππούς Ευάγγελος στο γράμμα του;

-Ναι, τη θυμάμαι. Ήταν σαν να έθαψε η Πάφος την καρδιά της!

Προσπάθησαν να μπουν μέσα αλλά η πόρτα ήταν κλειστή. Γύρω από την πετρόκτιστη εκκλησία ήταν ένας ανοικτός χώρος και από τη μια πλευρά μπορούσες να δεις τη θέα που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου, καθώς τα βουνά κατηφόριζαν προς τη θάλασσα. Ήταν πανέμορφα.

-Στην κηδεία της Ζηνοβίας θα πρέπει όλος αυτός ο χώρος να ήταν γεμάτος με κόσμο, σχολίασε η Ζήνα.

Ξαφνικά ένοιωσε ότι θα έπρεπε να σωπάσει και να αφουγκραστεί τους ήχους από το παρελθόν, που έφερνε η μνήμη του χώρου στη καρδιά της.

-Είναι περίεργο, αλλά τέτοια μέρη είναι σαν ζωντανά, είναι σαν μηχανή του χρόνου που μπορούν να σε ταξιδέψουν χρόνια πίσω και να νοιώσεις τους παλμούς της εποχής εκείνης. Νομίζω ακούω τα μοιρολόγια των γυναικών που πενθούσαν εκείνη, που προσπάθησε να τις βγάλει από την ανυπαρξία.

-Έλα, ας προχωρήσουμε, της είπε ο Αλέξης. Ίσως βρούμε κάποιο άνθρωπο να μας καθοδηγήσει.

Συνέχισαν να περπατούν στο δρόμο που έμοιαζε ο κύριος δρόμος του χωριού και προς μεγάλη τους έκπληξη, ανάμεσα στα ερείπια και τα χαλάσματα είδαν ένα σπίτι ανακαινισμένο. Ήταν το μοναδικό σε ολόκληρο το χωριό φάντασμα. Έμειναν να το περιεργάζονται, όμως ήταν κλειστό και δεν φαινόταν να μένει κανείς μέσα. Εκείνη την ώρα είδαν μια γυναίκα γύρω στα εξήντα, να κατηφορίζει το δρόμο με μερικές κατσίκες. Μόλις τους είδε σταμάτησε.

-Γυρεύετε κανένα; Ρώτησε.

Ο Αλέξης προσπάθησε να της εξηγήσει το λόγο της επίσκεψής τους ότι δηλαδή έψαχναν τους απογόνους της Ευρυδίκης και της Ευθυμίας αλλά δεν φαινόταν να γνώριζε. Η Ζήνα πρόσεξε ότι το κυπριακά που μιλούσε η γυναίκα ήταν κάπως διαφορετικά από αυτά που είχε συνηθίσει να ακούει μέχρι τώρα. Αν δεν ήταν μαζί της ο Αλέξης, ίσως να μην καταλάβαινε. Τους συμβούλεψε πάντως να επισκεφθούν το καινούργιο χωριό, τον Αμπελίτη, γιατί ίσως κάποιος εκεί να μπορούσε να τους βοηθήσει.

Πριν φύγουν ο Αλέξης τη ρώτησε για το ανακαινισμένο σπίτι. Του απάντησε ότι τελευταία είχαν φέρει ηλεκτρισμό στο χωριό και μια παλιά κάτοικός του ανακαίνισε το σπίτι των γονιών της και ερχόταν για διακοπές.

-Ω, πόσο ωραία θα ήταν αν μπορούσαν να ανακαινισθούν όλα τα σπίτια, είπε η Ζήνα καθώς έφευγαν. Θα ήταν σαν να έκανες βήματα στο παρελθόν. Στην Αυστραλία έχει μερικές μικρές πόλεις των πρώτων αποίκων, που έχουν ανακαινισθεί και τις επισκέπτονται οι τουρίστες. Αυτό σίγουρα έχει μεγαλύτερη ιστορία!

Το χωριό Αμπελίτης, βρισκόταν 2 -3 χιλιόμετρα ψηλότερα. Εδώ τα σπίτια ήταν σχετικά καινούργια και φαινόταν ότι ήταν σύγχρονο χωριό από τη ρυμοτομία του. Οι δρόμοι ήταν ευθείς και τέμνονταν κάθετα από άλλους, σχηματίζοντας τετράγωνα. Σχεδόν σε όλους τους δρόμους υπήρχαν δενδροστοιχίες με καρυδιές και φάνταζε διαφορετικό από όλα τα χωριά από τα οποία πέρασαν. Ήταν φανερό ότι ήταν ένα χωριό, μιας σύγχρονης εποχής. Δεν σε ταξίδευε πίσω στο χρόνο, ήταν όμως όμορφο μέσα στο πράσινο.

Έψαξαν και βρήκαν το καφενείο.

-Εδώ, της είπε ο Αλέξης, θα βρούμε τους ηλικιωμένους του χωριού. Αυτοί είναι οι μόνοι που μπορεί να έχουν αναμνήσεις για τα άτομα που ψάχνουμε.

Πραγματικά στο καφενείο, οι θαμώνες ήταν 75 χρονών και άνω. Καθόντουσαν,  πίνοντας τον καφέ τους και παίζοντας χαρτιά. Η είσοδος των ξένων τους ξάφνιασε ευχάριστα. Σταμάτησαν το παιχνίδι τους και τους κοίταζαν γεμάτοι περιέργεια. Ο Αλέξης τους εξήγησε τον λόγο της επίσκεψής τους και τους ρώτησε αν γνώριζαν κάτι για τις δυο αυτές γυναίκες ή αν άκουσαν ποτέ για τη Ζηνοβία.

Άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους διαφωνώντας και διαψεύδοντας ο ένας τον άλλο. Ήταν φανερό πως αυτό που τους ζητούσαν ξεπερνούσε τις αναμνήσεις που είχαν πρόχειρες στο μυαλό τους. Σε μια στιγμή, ένας ηλικιωμένος, θα ήταν πάνω από 90, σήκωσε το χέρι του για να κάνει τους άλλους να σωπάσουν. Έπιασε το μπαστούνι του και στάθηκε, σαν να ήταν να κάνει μια βαρυσήμαντη ομιλία.

-Ήμουν μικρός, θα πήγαινα δημοτικό, όταν άκουσα τη γιαγιά μου να μιλά για μια Ζηνοβία από το χωριό μας που ήθελε να σώσει τις γυναίκες από τη φτώχια, αλλά δεν πρόλαβε. Πέθανε και ότι έκτισε, διαλύθηκε. Όμως όλοι ήταν περήφανοι που ήταν χωριανή μας. Το θυμάμαι γιατί μάλωνε με μια γυναίκα από τη Παναγιά (διπλανό χωριό) που έλεγε ότι το δικό τους χωριό ήταν καλύτερο. Και τότε η γιαγιά μου της είπε για τη Ζηνοβία.

-Οι άλλες γυναίκες που ρωτάτε, νομίζω κατάλαβα ποιες είναι. Πέθαναν και οι δυο, πριν από πολλά χρόνια. Η Ευθυμία είχε δύο κόρες. Πούλησαν ότι είχαν στο χωριό και πήγαν στη Λεμεσό.

Μετά από αυτή τη δήλωση ο ηλικιωμένος κύριος κάθισε και γύρισε στη σιωπή του. Ο Αλέξης κάτι πήγε να ρωτήσει αλλά ένας νεότερος, γύρω στα 75, του είπε ότι δεν πρόκειται να μιλήσει άλλο. Αυτή η δήλωση ήταν μια αναλαμπή για τον γέρο Χρίστο. Συνήθως ζούσε στο σκοτάδι της άνοιας.

Έπιασαν λοιπόν κουβέντα με τον κύριο αυτό που ονομαζόταν, Φίλιππος. Τους είπε ότι είχε υπάρξει δάσκαλος στο χωριό, τον παλιό καιρό που εδώ υπήρχε σχολείο.

-Τώρα πια δεν υπάρχει, εξήγησε. Βλέπετε μόνο ηλικιωμένοι ζουν εδώ, τώρα πια. Δεν υπάρχουν οικογένειες με μικρά παιδιά. Και αν πολύ σπάνια υπάρξει κανένα παιδί, φοιτά σε σχολείο σε διπλανό χωριό.

Εκείνη τη στιγμή η Ζήνα ένιωσε ένα πόνο στη καρδιά. Κατάλαβε ότι όλες οι προσπάθειες της Ζηνοβίας να δώσει δύναμη και ελευθερία στις γυναίκες στα χωριά της Πάφου δεν πέτυχαν. Εκείνες με τον ένα ή άλλο τρόπο έφυγαν από τα χωριά τους και πήγαν στις πόλεις. Έτσι πολλά χωριά, σαν τον Στατό, έχασαν τους κατοίκους τους και σ΄ αυτά πια διέμεναν μόνο γέροι.

Ο Αλέξης προσπαθούσε μιλώντας με τον κύριο Φίλιππο να μάθει αν ήταν δυνατό να τους δώσουν κάποιο τηλέφωνο των απογόνων της Ευρυδίκης και της Ευθυμίας στη Λεμεσό για να πάνε να τις επισκεφθούν. Στην κουβέντα είχε μπει τώρα και ο καφετζής.

-Νομίζω κατάλαβα ποιες είναι. Η κόρη μου, τον καιρό που μέναμε στη Λεμεσό, ήταν συμμαθήτρια με κάποια από αυτές και μπορεί να ξέρει το τηλέφωνό της. Μια στιγμή να πάρω τη γυναίκα μου.

Απομακρύνθηκε για λίγο και όταν γύρισε ήταν χαρούμενος και γελαστός.

-Η γυναίκα μου λέει ότι θα πρέπει να είναι η Βίκυ που μένει στη Λεμεσό. Θα μάθει το τηλέφωνό της από τη κόρη μας και θα μας το πει. Ώστε η κοπέλα κατάγεται από εδώ;

Και έδειξε τη Ζήνα.

-Όχι ακριβώς, του απάντησε ο Αλέξης. Η προγιαγιά της η Ζηνοβία καταγόταν από εδώ. Οι παππούδες της ήταν από την Αλεξάνδρεια και αυτή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία. Η μητέρα της ήταν Αυστραλή.

-Αφού η προγιαγιά της καταγόταν από εδώ είναι και αυτή χωριανή, ξαναείπε ο καφετζής.

-Ναι, είμαι χωριανή απάντησε η Ζήνα. Όμως θα ήθελα να μάθω για την προγιαγιά μου τη Ζηνοβία. Ξέρει κανείς κάτι;

-Ότι σου είπε ο γέρο Χρίστος, κόρη μου. Κανείς δεν φαίνεται να θυμάται κάτι άλλο.

Εκείνη την ώρα κατέφθασε τρέχοντας η γυναίκα του καφετζή. Κρατούσε στο ένα χέρι ένα χαρτάκι και στο άλλο μια τσάντα.

-Α, σας πρόλαβα, ευτυχώς!

Τους έδωσε το χαρτάκι που έγραφε ένα τηλέφωνο.

-Αυτό είναι το τηλέφωνο της Βίκυς, από το Ευρυδίκη δηλαδή. Μένει στη Λεμεσό. Αν την βρείτε δώστε της χαιρετισμούς από την Χρυστάλλα και τη κόρη της την Τερέζα. Αυτά είναι μερικά πράγματα από το χωριό μας για να τα πάρετε μαζί σας. Είναι λίγος σουτζούκος, ζιβανία, μερικά μήλα, δύο χαλούμια και ένα φρέσκο κουλούρι που έψησα στο φούρνο με τα ξύλα.

Η Ζήνα τα ‘χασε. Ήταν έτοιμη να αρνηθεί αλλά ο Αλέξης της είπε στα αγγλικά:

-Πάρε τα, θα τους προσβάλεις διαφορετικά.

Η Ζήνα τα πήρε και δεν ήξερε πώς να τους ευχαριστήσει. Πρώτη φορά στη ζωή της συνάντησε τέτοια φιλοξενία. Ξεκίνησαν να φύγουν πριν νυχτώσει. Η Ζήνα ήθελε και πάλι να δει το ηλιοβασίλεμα από το σπίτι της Ζηνοβίας.

Ευτυχώς το πρόλαβαν. Για ακόμα μια φορά η Ζήνα βυθίστηκε στη σιωπή και παρακολουθούσε τον ήλιο να βυθίζεται και να βάφει το τοπίο στα χρώματά του. Ένοιωθε ότι αυτές οι στιγμές την έφερναν κοντά στη Ζηνοβία γιατί ήταν σίγουρη ότι και εκείνη τις ζούσε κάθε ηλιοβασίλεμα.

Το βράδυ καθίσαν στη βεράντα του δωματίου τους και έφαγαν από τα υπέροχα τρόφιμα που τους χάρισε η γυναίκα του καφετζή.

-Δεν έχω φάει ωραιότερο χαλούμι στη ζωή μου! Είπε η Ζήνα. Μυρίζει υπέροχα! Και το ψωμί είναι εξαιρετικό. Όσο για τη ζιβανία, δυνατό ποτό. Σου χαλαρώνει όλες τις αισθήσεις.

-Λέγεται ότι τα χαλούμια της Πάφου είναι τα καλύτερα, εξ αιτίας των φυτών που τρώνε οι κατσίκες. Πόσο μάλλον εδώ, που δεν φαντάζομαι να τις ταΐζουν με οτιδήποτε άλλο από αυτά που βοσκούν στη φύση. Αυτή είναι η αγνή Κύπρος, η Κύπρος της παράδοσης. Μόνο σε τέτοια μέρη μπορεί κανείς να τη βρει.

Με τη ζιβανία που ήπιαν, κοιμήθηκαν βαθιά  εκείνο το βράδυ. Άφησαν το μυαλό τους να αφομοιώσει τις πολλαπλές και έντονες συγκινήσεις της ημέρας, μέχρι που μια άλλη μέρα θα ξημέρωνε με καινούργιες προοπτικές.

 

 

 

Φωτογραφία: Εκκλησία Αγίων Ζηνόβιου και Ζηνοβίας στο χωριό Στατός

Στατός