Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 18)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός.

Κύπρος –  Καλοκαίρι 2021

Ο κύριος Ιωαννίδης κοίταζε την εντυπωσιακή γυναίκα που καθόταν απέναντί του και ενώ ήξερε πολύ καλά ότι δεν υπήρχε κανένας τρόπος να τη βοηθήσει, προσπαθούσε να μηχανευθεί κάτι για να την κρατήσει ακόμα περισσότερο στο γραφείο του. Δεν ήταν αυτό που λέμε: «όμορφη σαν σταρ του σινεμά», αλλά είχε κάτι πάνω της που σε μαγνήτιζε.

Τα καστανόξανθα μακριά, φυσικά μαλλιά της και τα σκούρα μάτια της, ήταν ένας ασυνήθιστος συνδυασμός που τραβούσε αμέσως την προσοχή. Εκείνο που μάγευε όμως τον συνομιλητή της, ήταν η προσωπικότητα και η λάμψη του προσώπου της, που πρόδιδε ένα βαθιά έντονο ψυχικό κόσμο.

-Λέτε ότι η προγιαγιά σας είχε αφήσει ένα κείμενο για το γιο της που δεν βρέθηκε ποτέ. Το ερώτημά σας είναι, αν υπήρχε περίπτωση να το είχε αφήσει στην κατοχή της τράπεζας για φύλαξη. Την εποχή στην οποία αναφέρεστε, το 1922 δηλαδή, το τραπεζικό σύστημα στη Κύπρο ήταν στα πολύ αρχικά του στάδια και λειτουργούσε περισσότερο σαν ταμιευτήριο. Δεν πιστεύω ότι, τότε, ήταν δυνατό να παρέχονται τέτοιου τύπου υπηρεσίες.  Θα μπορούσα φυσικά να ζητήσω να γίνει ένας έλεγχος, αλλά είναι σαν να ψάχνουμε να βρούμε βελόνα στ’ άχυρα. Σχεδόν αδύνατο.

-Ευχαριστώ κύριε Ιωαννίδη. Δεν θέλω να σπαταλώ άλλο το χρόνο σας. Απλά ήθελα να σας δω και για να αποκλείσω αυτή την περίπτωση και να ψάξω για κάτι άλλο.

-Αν η πρόγιαγιά σας είχε δικηγόρο πιθανόν να το άφησε στη φύλαξή του. Αλλά και πάλι… Μετά από εκατό χρόνια, το βλέπω απίθανο να βρείτε κάτι.

-Σας ευχαριστώ ξανά για το χρόνο σας. Θα δω πώς θα προχωρήσω. Καλό μεσημέρι, κύριε Ιωαννίδη.

-Καλό μεσημέρι, κυρία Βασιλόπουλος. Αν βρείτε μια επιπρόσθετη πληροφορία που μπορεί να μας βοηθήσει, είμαι στη διάθεσή σας.

Φεύγοντας η Ζήνα δεν αισθανόταν και τόσο απογοητευμένη. Απλά ήξερε ότι αυτή η πιθανότητα είχε αποκλειστεί. Συζητώντας με τον Αλέξη το θέμα, την προηγούμενη μέρα, είχαν καταλήξει ότι η επόμενή τους κίνηση θα ήταν να επισκεφθούν το χωριό Στατός στη Πάφο και να ψάξουν να βρουν τους απογόνους των προσώπων που ανέφερε η Ζηνοβία στις επιστολές της, δηλαδή της Ευρυδίκης και της κόρης της Ευθυμίας. Ίσως είχε αφήσει κάτι σε αυτές.

Η επόμενη συνάντηση που έπρεπε να κάνουν, ενώ βρίσκονταν στη Λευκωσία, ήταν με τον Ανώτερο Αστυνόμο, κύριο Γεωργίου, φίλο του πατέρα του Αλέξη. Τους είχε κλείσει ραντεβού για την επομένη, η ώρα 10.00 το πρωί. Σε αυτή την συνάντηση θα πήγαινε με τον Αλέξη, αφού εκείνος την  είχε διευθετήσει.

Την επόμενη, η ώρα 10.00 ακριβώς βρίσκονταν στο γραφείο του κυρίου Γεωργίου, ο οποίος τους υποδέχθηκε πολύ εγκάρδια. Τους κέρασε κυπριακό καφέ και άκουσε με προσοχή όσα του είπαν σχετικά με τον κύριο Νικολάου, αλλά και το δικηγόρο της Ζήνας, τον κύριο Νεοφύτου.

-Θέλετε να καταχωρήσετε καταγγελία; Τους ρώτησε. Στα δικαστήρια της Κύπρου θα πάρει χρόνια να εξεταστεί και στην πραγματικότητα, εκτός από λεκτικές αναφορές, δεν έχετε κάτι απτό.

-Όχι, του είπε η Ζήνα. Δεν θέλω να καταχωρήσω καταγγελία. Θέλω απλά να δούμε με ποιο τρόπο θα μπορούσε να έρθει ενώπιον των πράξεών του ο κ. Νικολάου, να πάψει να συμπεριφέρεται με αυτό το τρόπο και να μας ενοχλεί.

-Ένα λεπτό να τηλεφωνήσω στο Αστυνομικό Διευθυντή Πάφου, να δω μήπως γνωρίζει τον κύριο Νικολάου και τι χαρακτήρας είναι. Ξέρετε στη Κύπρο και ιδιαίτερα στη Πάφο, ο κόσμος είναι τόσο λίγος που σχεδόν όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.

Ο κύριος Γεωργίου πήρε αμέσως τηλέφωνο τον Αστυνομικό Διευθυντή Πάφου και του ανέφερε με συντομία τα γεγονότα. Η Ζήνα και ο Αλέξης περίμεναν αρκετή ώρα μέχρι να τελειώσει το τηλεφώνημα. Ήταν φανερό ότι ο Αστυνομικός Διευθυντής Πάφου γνώριζε τον κύριο Νικολάου και το ποιόν του.

-Έχετε απόλυτο δίκαιο, τους είπε. Ο τύπος είναι γνωστός στην αστυνομία. Με τέτοιες απατεωνιές έχει αγοράσει ένα σωρό γη στη Πάφο από αδαείς ιδιοκτήτες, έχει κτίσει πολλές επαύλεις και τις έχει πωλήσει στους ξένους, κάνοντας χρυσές δουλειές. Συμπεριφέρεται σαν γόης και θεωρεί ότι όλες οι γυναίκες λυγίζουν μπροστά στη γοητεία του. Σημειώστε ότι είναι και παντρεμένος, με δύο παιδιά. Ο δικηγόρος σας, ο κύριος Νεοφύτου, είναι στην πραγματικότητα καλός άνθρωπος, αλλά για να έχει μπλέξει μαζί με τον Νικολάου, μάλλον θα τον έχει δανείσει χρήματα και είναι υποχρεωμένος σε αυτόν. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά η σχέση τους.

-Ο συνάδελφος με έχει ενημερώσει ότι θα ψάξει περισσότερο το θέμα και θα με πάρει πίσω για οτιδήποτε νεότερο. Θα τηλεφωνήσει και στο ίδιο το κύριο Νικολάου, ώστε να τον κάνει να καταλάβει ότι το θέμα έχει φθάσει ενώπιό μας και να καθίσει ήσυχος. Τέτοιοι τύποι είναι θρασύδειλοι, δεν δαγκώνουν. Μην φοβάστε.

Η Ζήνα και ο Αλέξης ευχαρίστησαν τον κύριο Γεωργίου και έφυγαν. Ήταν και οι δύο πολύ ικανοποιημένοι από την εξέλιξη της υπόθεσης. Δεν ήθελαν εξ άλλου να ασχοληθούν άλλο με τον κύριο Νικολάου και την απαράδεκτη συμπεριφορά του.

Το βράδυ έφαγαν μαζί με την Ελένη σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο, σε μια αυλή στη πραγματικότητα, κάτω από λεμονιές και ελιές. Δύο νεαροί με τις κιθάρες τους, ψυχαγωγούσαν τους θαμώνες με παλιά ελληνικά τραγούδια. Η Ζήνα ήταν ενθουσιασμένη με τη γραφικότητα της Λευκωσίας. Η Ελένη, που ήταν η μόνιμη ξεναγός τους, τους έπαιρνε κάθε φορά σε παραδοσιακά εστιατόρια, στην ευρύτερη περιοχή της Λευκωσίας και πολύ συχνά στην εντοιχισμένη πόλη. Η ατμόσφαιρα αυτών των χώρων ήταν για τη Ζήνα μια σύνδεση με το παρελθόν και μια γεύση της ζωής της προγιαγιάς της, Ζηνοβίας.

Τρώγοντας και χαλαρώνοντας σχεδίασαν και τις κινήσεις που θα ακολουθούσαν. Την επομένη θα έφευγαν όλοι για την Πάφο. Η Ελένη θα πήγαινε με το δικό της αυτοκίνητο ώστε να μπορεί να επιστρέψει πίσω το βράδυ. Έπρεπε επιτέλους να επισκεφθούν το κτήμα που άφησε η Ζηνοβία και να σχηματίσουν μια εικόνα για το σπίτι και τον περιβάλλοντα χώρο.

Η Ζήνα δεν κοιμήθηκε καλά εκείνο το βράδυ. Αυτή η περιπέτεια που είχε ξεκινήσει με τον θάνατο του πατέρα της, είχε πάψει πια να είναι ένα κυνήγι θησαυρού. Είχε αρχίσει να αισθάνεται ότι με τις έρευνές της τάραζε τα πνεύματα των προγόνων της, που για εκατό χρόνια βρίσκονταν σε λήθαργο και τους καλούσε να αποκαλύψουν τα μυστικά τους. Άραγε ήθελαν; Δεν ήξερε. Η πορεία όμως είχε ξεκινήσει και έμπαινε πια στα βαθιά.

Την άλλη μέρα, στο ταξίδι για την Πάφο, σταμάτησαν στη Χοιροκοιτία. Ο νεολιθικός αυτός οικισμός,  που από τα στοιχεία που υπάρχουν φαίνεται ότι άρχισε να κατοικείται από την 9^η χιλιετία π.Χ., αν και τα αρχαιολογικά ευρήματα χρονολογούνται γύρω στην έβδομη χιλιετία π.Χ.,  ήταν μια αποκάλυψη για τη Ζήνα. Το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κύπρου έχει ανακατασκευάσει πέντε από τις κυκλικές κατοικίες που υπήρχαν εκεί και τις έχει εξοπλίσει με αντίγραφα αντικειμένων της εποχής εκείνης, δίνοντας έτσι στον επισκέπτη την ευκαιρία να αντιληφθεί πώς ζούσαν οι άνθρωποι της νεολιθικής εποχής.

-Ξέρεις, της είπε η Ελένη, βασικά το σπίτι της προγιαγιάς σου ήταν κατασκευασμένο με παρόμοιο τρόπο. Δηλαδή η βάση από πέτρα και το υπόλοιπο με πλίνθους. Φυσικά το δικό της Ζηνοβίας ήταν πολύ πιο σύγχρονο και μεγαλύτερο, όμως η αρχική τεχνική ήταν η ίδια. Σκέψου, για δέκα χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι σε αυτό τον τόπο, έκτιζαν τα σπίτια τους με τον ίδιο τρόπο! Από ότι φαίνεται επίσης, από το πώς έθαβαν τους νεκρούς τους, στο πάτωμα της κατοικίας τους, είχαν θρησκευτικές δοξασίες, ένα είδος πολιτισμού δηλαδή. Υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι στο εσωτερικό των κατοικιών καλυπτόταν με τοιχογραφίες. Λόγω της πολύ κακής τους κατάστασης δεν μπόρεσαν να αποκατασταθούν και να φανεί τι πραγματικά παρουσίαζαν, όμως η τέχνη είναι επίσης δείγμα πολιτισμού.

-Δεν ξέρω τι να πω! Απάντησε η Ζήνα. Από την ώρα που πάτησα το πόδι μου σε αυτό τον τόπο η μια έκπληξη διαδέχεται την άλλη. Έχετε εσείς, οι κάτοικοι αυτού του νησιού, συναίσθηση πού ζείτε κα πόσο βαριά κληρονομιά κουβαλάτε;

-Να είσαι σίγουρη πως όχι! Της είπε γελώντας η Ελένη. Το περιβάλλον και η ιστορία του τόπου μας είναι ένα δεδομένο, άνευ σημασίας για τους περισσότερους. Ζούμε, όπως όλοι οι υπόλοιποι στον κόσμο ίσως, μέσα στην ομίχλη των καθημερινών μας προβλημάτων. Μια ματιά γύρω όμως, θα μπορούσε να μας κάνει να προσπαθούμε περισσότερο για το μέλλον της πατρίδας μας.

Κατά το μεσημέρι έφθασαν στην Πάφο.

-Θα θέλατε να πάμε κάπου να φάμε τους ρώτησε η Ελένη ή απευθείας στο κτήμα της Ζηνοβίας.

-Πεινάω σαν λύκος, απάντησε ο Αλέξης. Ας πάμε στο λιμανάκι της Κάτω Πάφου να φάμε και το απόγευμα, όταν ο ήλιος χαμηλώσει πάμε στο κτήμα της Ζηνοβίας. Θα είναι πιο ευχάριστο έτσι.

Οι δύο κυρίες συμφώνησαν με τον Αλέξη και έτσι πήγαν σε ένα εστιατόριο απέναντι από τη θάλασσα να φάνε .Η περιοχή είναι καθαρά τουριστική και το μενού αρκετά τσουχτερό σε τιμή, όμως απόλαυσαν  φρέσκο ψάρι. Στο λιμανάκι λικνίζονταν μερικές βάρκες και μικρά κότερα. Οι τουρίστες πηγαινοέρχονταν στην αποβάθρα και περπατούσαν μέχρι το κάστρο που βρισκόταν στην άκρη του λιμανιού.

-Πόσο μεγάλο είναι το κτήμα της Ζηνοβίας; Ρώτησε ο Αλέξης την Ελένη.

-Αρκετά μεγάλο. Υπολογίζω στα δύο εκτάρια. Για αυτό ο κύριος Νικολάου το ήθελε διακαώς. Θα του απέφερε μεγάλα κέρδη μια και έχει απρόσκοπτη θέα προς τη θάλασσα.

-Νομίζω θα ήταν καλά να βάλουμε κάποιο τοπογράφο να το μετρήσει και να ορίσει τα σύνορα, γιατί υπάρχει μεγάλή πιθανότητα οι γείτονες να τα έχουν παραβιάσει, πρότεινε ο Αλέξης.

-Συμφωνώ, απάντησε η Ζήνα. Ίσως να πρέπει να το περιφράξουμε κιόλας.

-Ο τοπογράφος είναι πολύ καλή ιδέα, αλλά η περίφραξη θα είναι πολύ ακριβή, απάντησε η Ελένη. Πρόκειται για πολύ μεγάλη έκταση.

-Ναι ίσως έχεις δίκαιο. Ας ορίσουμε τα σύνορα πρώτα και ύστερα βλέπουμε.

-Σκοπεύεις να το κρατήσεις όλο; Ρώτησε ο Αλέξης.

-Δεν ξέρω. Πρέπει να το δω πρώτα. Πάντως η πρώτη μου επιθυμία είναι να ανακατασκευάσω το σπίτι της Ζηνοβίας.

-Θα μπορούσες να κρατήσεις το σπίτι και μια έκταση γύρω από το σπίτι και να πουλήσεις το υπόλοιπο. Είναι πολύ μεγάλος χώρος για να τον συντηρείς. Με τα σημερινές απαιτήσεις θα ήταν υπερβολή. Εξ άλλου λογαριάζεις να ζήσεις στη Κύπρο ή θα έρχεσαι που και αραιά.

-Δεν ξέρω. Δεν έχω κάνει τέτοιες σκέψεις ακόμα. Ίσως να έχεις δίκαιο, όμως θα πρέπει πρώτα να το δω. Με έχει φάει η αγωνία. Ας πιούμε τον καφέ μας και να πάμε επιτέλους!

Μέχρι να πιούν τον καφέ τους και να περπατήσουν μέχρι το κάστρο, η ώρα είχε γίνει πέντε το απόγευμα. Η Ζήνα δεν κρατιόταν άλλο. Με την Ελένη να οδηγεί μπροστά και να τους κατευθύνει έφτασαν στο «σπίτι» της Ζηνοβίας.

Η Ζήνα, διαπίστωσε αμέσως ότι η θέση του ήταν πανοραμική. Έβλεπε προς τη θάλασσα και η θέα ήταν απρόσκοπτη. Το κτήμα βρισκόταν σε μια πλαγιά και κατέληγε σε ένα μικρό γκρεμό, προφυλάσσοντάς το έτσι από μελλοντικές κατασκευές που θα του αποκόπταν την ορατότητα προς τη θάλασσα. Δεξιά και αριστερά ήταν κτισμένες επαύλεις. Η Ζήνα πρόσεξε μια πινακίδα που έγραφε: “Villas for sale”  και από κάτω υπέγραφε η εταιρεία του κυρίου Νικολάου.

-Ιδού γιατί ο κύριος Νικολάου είχε την απαίτηση να αποκτήσει και αυτό το κτήμα! Αναφώνησε.

-Το καλύτερο πράγμα που κάναμε ήταν που πήγαμε στην αστυνομία. Τέτοιοι τύποι μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνοι για το κέρδος. Δεν έχουν φραγμούς, είπε ο Αλέξης.

-Θα μεριμνήσω άμεσα να έρθουν εδώ τοπογράφοι, υποσχέθηκε η Ελένη. Θα σας ενημερώσω για την ημερομηνία που θα εργαστούν ώστε να ενημερώσετε με τη σειρά σας την αστυνομία. Είναι καλά να το έχουν υπόψη τους μήπως και ο κύριος Νικολάου έχει ήδη επέμβει στο τεμάχιο αυτό και προσπαθήσει να τους αποτρέψει.

-Άσχημο μπλέξιμο! είπε η Ζήνα. Πάμε τώρα να δούμε το σπίτι της γιαγιάς και ας το αφήσουμε αυτό για αργότερα.

Προχώρησαν προς τα χαλάσματα, εκεί που κάποτε στεκόταν το σπίτι, μέσα από το οποίο η Ζηνοβία είχε ονειρευτεί και είχε αγωνιστεί να σώσει τις γυναίκες της Πάφου από την αθλιότητα και την αγραμματοσύνη. Έστεκαν μόνο μερικές πέτρες που σηματοδοτούσαν πού βρίσκονταν κάποτε τα δωμάτια. Μπορούσες να διακρίνεις και τις θέσεις των παραθύρων και των θυρών. Τίποτε περισσότερο. Στέγη δεν υπήρχε. Το πάτωμα, που κάποτε ήταν καλυμμένο με πλάκες από κυπριακό μάρμαρο, ήταν τώρα απλό χώμα. Μόνο στις άκριες των δωματίων, κοντά στους τοίχους παρέμεναν κάποιες σειρές από τις πλάκες.

-Αυτές οι πέτρες είναι η βάση του σπιτιού, κάτι ανάλογο που είδαμε στη Χοιροκοιτία και από πάνω οι τοίχοι ήταν καμωμένοι με πλίνθους. Ακριβώς το ίδιο έγινε και εδώ. Οι τοίχοι από πλίνθους όμως έχουν καταστραφεί. Μέσα και έξω το σπίτι ήταν επιχρισμένο με γύψο. Μπορείτε να δείτε σε αυτό το σημείο που υπάρχουν μερικά υπολείμματα. Η στέγη ήταν καμωμένη με ξύλα, χώμα και κεραμίδια. Ελάτε να σας δείξω και το πηγάδι.

Προχώρησαν προς το πηγάδι. Εκείνη την ώρα ο Αλέξης πρόσεξε κάποιο να τους παρακολουθεί από τις διπλανές βίλες. Μόλις αντιλήφθηκε ότι τον είδε κρύφτηκε. Δεν είπε τίποτε, αλλά αποφάσισε την επομένη να τηλεφωνήσει στον Αστυνόμο.

Αφού τους έδειξε το πηγάδι η Ελένη , το οποίο ήταν καταστραμμένο και γεμάτο πέτρες, τους ανακοίνωσε ότι η ίδια θα έπρεπε να επιστρέψει στη Λευκωσία.

-Έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου και αύριο μια δύσκολη μέρα. Θα πρέπει να φύγω τώρα. Εσείς μπορείτε να μείνετε αν θέλετε. Πρώτη μου δουλειά θα είναι να βρω τοπογράφους για να οριοθετήσουν το κτήμα. Θα σας ενημερώσω σχετικά.

Αποχαιρέτησαν την Ελένη και την ευχαρίστησαν για την πολύτιμη βοήθειά της. Η Ζήνα θα ήθελε να μείνει ακόμα λίγο για να δει το ηλιοβασίλεμα. Προχώρησαν ξανά προς το σπίτι και ο Αλέξης είδε με την άκρη του ματιού του ένα αυτοκίνητο να φεύγει από τις διπλανές βίλες.

-Φεύγει ο φίλος μας, σκέφτηκε. Θα ενημερώσει το αφεντικό του για την επίσκεψή μας, εκτός αν είναι αυτός το αφεντικό.

Προτίμησε να μην πει τίποτε στην Ζήνα. Δεν υπήρχε λόγος να την αναστατώσει. Ήταν φανερό ότι η ιστορία με τον κύριο Νικολάου δεν θα τελείωνε έτσι εύκολα.

Η Ζήνα στάθηκε μπροστά σε ένα σημείο που κάποτε θα ήταν ένα παράθυρο που έβλεπε προς τη θάλασσα. Με τη σκέψη ότι και η Ζηνοβία θα στεκόταν εκεί και θα σχεδίαζε τα επόμενά της βήματα για να βοηθήσει τις γυναίκες της Πάφου, ανατρίχιασε. Τέτοιες γυναίκες, άγνωστες, ανώνυμες που ξεκινούν ένα τόσο μεγάλο έργο, χωρίς συναίσθηση των κινδύνων, αλλά μόνο με τη δύναμη της ψυχής,  ήταν οι ηρωίδες της. Και μια από αυτές ήταν η προγιαγιά της!

Εκεί τη στιγμή ένοιωσε ότι, άσχετα με το αν θα μπορούσε να βρει το μυστικό της Ζηνοβίας, θα έπρεπε να κάνει κάτι για να διατηρήσει τη μνήμη της και να προβάλει το έργο της. Το όνομα της προγιαγιάς της θα έπρεπε να παραμείνει στη συλλογική μνήμη των γυναικών αυτού του τόπου για πολλά χρόνια ακόμα! Αυτό που ξεκίνησε σαν μια περιπέτεια, μέσα στον εγκλεισμό που έφερε η καραντίνα, είχε αρχίσει να γίνεται έργο ζωής για την ίδια, με εντελώς απρόβλεπτες εξελίξεις.

Ο Αλέξης έμεινε σιωπηλός σεβόμενος τον συλλογισμό της Ζήνας. Εξ άλλου είχε τις δικές του σκέψεις που τον απασχολούσαν. Ένοιωσε πως ρόλος του ήταν να την προστατέψει από τον κύριο Νικολάου και τύπους σαν τον κύριο Νικολάου. Ήταν πολύ σωστή η απόφασή του να έρθει στη Κύπρο και να είναι δίπλα της. Η Ζήνα ήταν πολύ δυνατή γυναίκα, αλλά ήταν ευαίσθητη και ενεργούσε με καθαρό τρόπο, χωρίς υστεροβουλίες. Η δολιότητα όμως θέλει διαφορετικούς χειρισμούς.

Εκείνη την ώρα ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Τον έβλεπαν να χάνεται στον ορίζοντα και να βάφει με τα χρώματά του τον ουρανό και τη θάλασσα. Μια ιερή σιωπή είχε απλωθεί παντού. Ειρήνη.

Παρέμειναν εκεί, ακίνητοι, κοιτάζοντας, απορροφώντας την ενέργεια της ώρας, ενώ μια ανάταση γέμιζε τη ψυχή τους.

Όταν άρχισε να πέφτει το σκοτάδι, ο Αλέξης πήρε το χέρι της Ζήνας και της είπε τρυφερά:

-Έλα είναι ώρα να φεύγουμε. Θα ξανάρθουμε και θα ξαναζήσουμε αυτή την ομορφιά.

Έτσι πιασμένοι χέρι – χέρι έφθασαν μέχρι το αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για το ξενοδοχείο.

 

 

Χοιροκοιτία

Φωτογραφία