Το μυστικό της Ζηνοβίας (Κεφάλαιο 17)

 

Το κείμενο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Κανένας από τους χαρακτήρες που περιγράφονται δεν είναι πραγματικός.

Κύπρος –  Καλοκαίρι 2021

Η Ζήνα καθόταν στην καφετέρια του αεροδρομίου της Λάρνακας και έπινε το καφέ της. Είχαν περάσει δεκαπέντε μέρες από τότε που ήρθε στη Λευκωσία και δεκαεπτά από τότε που ήρθε στη Κύπρο. Εκείνο που κατάλαβε ήταν ότι δεν προλάβαινε να αφομοιώνει εντυπώσεις, να γνωρίζει ανθρώπους και να μαθαίνει πληροφορίες. Όσο περισσότερα μάθαινε, τόσο περισσότερα ένοιωθε ότι δεν ήξερε. Σήμερα είχε έρθει στο αεροδρόμιο για να παραλάβει τον Αλέξη που θα ερχόταν από την Αυστραλία. Η πτήση του όμως είχε καθυστερήσει και αυτό της έδινε χρόνο να αναλογιστεί τις μέρες που πέρασαν και να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της.

Μεγάλη φίλη και συμπαραστάτης της σε αυτή τη διαδρομή, υπήρξε η Ελένη. Σύντομα, μετά την άφιξή της στη Λευκωσία, συνάντησε τους γονείς και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του Αλέξη. Έμεναν στον Στρόβολο, ένα άλλο προάστειο της Λευκωσίας, όχι πολύ μακριά από το ξενοδοχείο της. Το σπίτι τους ήταν στο πυρήνα του Στροβόλου, το παραδοσιακό κέντρο δηλαδή, που τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες, κτισμένες η μια δίπλα στην άλλη, από τις αρχές έως τα μέσα του περασμένου αιώνα. Ήταν για αυτή πολύ γραφικό όταν την υποδέχθηκαν ένα βράδυ στην αυλή του σπιτιού τους, κάτω από τις λεμονιές του κήπου τους.

Η Λευκωσία είναι πολύ ζεστή το καλοκαίρι σε σχέση με τις παραθαλάσσιες πόλεις, όμως τα βράδια είναι δροσερή. Ένα ευχάριστο αεράκι φυσούσε και καθώς μύριζε το γιασεμί που είχαν στην αυλή τους, η Ζήνα ένοιωσε ότι βρισκόταν σε μια αγκαλιά, σε μια άλλη εποχή. Τα φαγητά τους ήταν όλα παραδοσιακά κυπριακά, μουσακάς, κουπέπια (ντολμαδάκια), χαλούμι, καρπούζι και στο τέλος ένα ζουμερό γαλακτομπούρεκο. Η παρέα τους ήταν πολύ ευχάριστη και μαζί τους η Ζήνα άρχισε να καταλαβαίνει τη κυπριακή διάλεκτο και να μιλά και η ίδια ελληνικά.

Η γιαγιά του Αλέξη, η κυρία Μυροφόρα, της μίλησε για το χωριό της το Μαραθόβουνο. Της είπε ότι βρίσκεται στη πεδιάδα της Μεσαορίας, τη μεγαλύτερη πεδιάδα της Κύπρου δηλαδή, εκεί που τα χρόνια πριν την εισβολή του 1974, καλλιεργούντο σχεδόν όλα τα σιτηρά της Κύπρου. Το χωριό τους ήταν μεγάλο σε σύγκριση με άλλα χωριά. Είχε σχεδόν 2.400 χιλιάδες κατοίκους. Εκτός από γεωργοί, οι κάτοικοι ήταν και κτηνοτρόφοι. Είχαν πολλά πρόβατα, κατσίκες, αγελάδες, πουλερικά και βόδια. Κατασκεύαζαν χαλούμια και άλλα τυροειδή προϊόντα και τα πουλούσαν. Ήταν ένα αρκετά εύπορο χωριό.

-Τώρα το κατοικούν έποικοι από τη Τουρκία, της είπε. Τα περισσότερα σπίτια μας τα κατεδάφισαν και στη θέση τους έκτισαν ένα μεγάλο τζαμί. Μέρος του χωριού είναι στρατόπεδο του τουρκικού στρατού.

Η Ζήνα άρχισε πλέον να νοιώθει ενδιαφέρον να μάθει για την νεότερη ιστορία της Κύπρου και να καταλάβει για την εισβολή του 1974. Στο κόσμο που μεγάλωσε όλα αυτά ακούγονταν σουρεαλιστικά και μιας άλλης εποχής. Παρόλα αυτά ο χρόνος της προς το παρόν ήταν μοιρασμένος σε εξορμήσεις για να γνωρίσει τη πόλη της Λευκωσίας και ενέργειες που αφορούσαν το σκοπό της επίσκεψής της στη Κύπρο: να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε για τη Ζηνοβία και την περιουσία που κληρονόμησε.

Με τη συνοδεία της Ελένης περπάτησε τους δρόμους της παλιάς Λευκωσίας. Εδώ, μέσα στη ιστορική πόλη,  τα σπίτια χαμηλά, οι δρόμοι στενοί, οι ξύλινες πόρτες με τα μεταλλικά πλαίσια που έγραφαν πάνω χρονολογίες όπως 1900, 1910, έκαναν τη Ζήνα να αισθάνεται ότι έκανε ένα βήμα πίσω και βρέθηκε 100 χρόνια πριν.

Μια πόλη που περιβαλλόταν από τείχη που έκτισαν οι Βενετοί για να την προστατέψουν από τους Οθωμανούς. Δεν τα κατάφεραν όμως. Το 1570 η Λευκωσία έπεσε και έγιναν μεγάλες σφαγές. Οι Οθωμανοί έμειναν κυρίαρχοι της Κύπρου μέχρι το 1878 που την πούλησαν στους Βρετανούς. Το 1960 η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο Κράτος, με ένα δοτό σύνταγμα και εγγυήτριες δυνάμεις την Μεγάλη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Τα κενά που άφηνε αυτό το σύνταγμα, υπήρξαν η αφορμή για τις διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963. Από τότε δεν βρέθηκε ποτέ η χρυσή συνταγή που να αποκαθιστά την συμβίωση μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η Τουρκία με τη δικαιολογία που της έδινε το καθεστώς της εγγυήτριας δύναμης, εισέβαλε στη Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974, μετά που η χουντική Ελλάδα οργάνωσε ένα πραξικόπημα εναντίον του τότε προέδρου της Κύπρου Μακάριου. Από τότε η χώρα είναι μοιρασμένη στη μέση, οι Ελληνοκύπριοι εκδιωγμένοι από το βόρειο μέρος και πρόσφυγες στη πατρίδα τους και οι Τουρκοκύπριοι εγκλωβισμένοι στο βόρειο μέρος, από το Τουρκικό στρατό και ανακατεμένοι με δεκάδες χιλιάδες έποικούς που έφερε η Τουρκία για να αλλάξει το δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού.

Αυτή ήταν η σύντομη, σύγχρονη ιστορία της Κύπρου που έμαθε η Ζήνα περιδιαβάζοντας τη παλιά πόλη, μιλώντας με την Ελένη και παρατηρώντας τα κυκλικά, συμμετρικά τείχη με τους ένδεκα καρδιόσχημους προμαχώνες, μισούς στο βόρειο και μισούς στο νότιο μέρος της. Και στη μέση η πράσινη γραμμή. Μια οριζόντια διαχωριστική τομή που περιλαμβάνει μια ωραιότατη περιοχή και εμπορικούς δρόμους, που κάποτε έσφυζαν από ζωή. Τώρα, όλα είναι υπό κατάρρευση. Μια περιοχή χωρίς ταυτότητα. Μια χαρακιά στο κέντρο της Λευκωσίας που χωρίζει τους Ελληνοκύπριους από τους Τουρκοκύπριους. Ένα τεχνητό μοίρασμα σε μια τόσο μικρή πόλη! Όσο και αν προσπάθησαν οι Δήμοι και από τις δύο πλευρές δεν κατάφεραν να πείσουν τον Τουρκικό στρατό να επιτρέψει την αποκατάστασή των οικοδομημάτων, που κάθε μέρα που περνά καταρρέουν και περισσότερο.

-Δεν υπήρξε ποτέ κάποιος που προσπάθησε να ενώσει αυτή τη πόλη; Ρώτησε την Ελένη η Ζήνα

-Υπήρξαν μερικά χρόνια μετά τον πόλεμο δύο φωτισμένοι Δήμαρχοι Λευκωσίας. Ο Λέλλος Δημητριάδης* και ο Μουσταφά Ακιντζή. Ο ένας Δήμαρχος Λευκωσίας και ο άλλος Δήμαρχος του κατεχόμενοι μέρους της πόλης. Αυτοί οι άνθρωποι προσπάθησαν να υλοποιήσουν ένα κοινό όραμα και να δουλέψουν ώστε όταν βρεθεί λύση στο κυπριακό πρόβλημα, η Λευκωσία να μπορεί να λειτουργήσει σαν ενοποιημένη πόλη. Και τα κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό. Δημιούργησαν το Nicosia Master Plan, που λειτουργεί και στις δυο πλευρές παράλληλα, μέχρι σήμερα.

-Και τι γίνονται αυτοί οι άνθρωποι τώρα;

-Από ότι ξέρω ο Λέλλος Δημητριάδης – που ήταν μεγαλύτερος – είναι πλέον άρρωστος και έπαψε να είναι ο ενεργός άνθρωπος και η λαμπρή προσωπικότητα που ήταν στο παρελθόν. Ο Μουσταφά Ακιντζή, υπήρξε για 5 χρόνια πρόεδρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας, από το 2015 μέχρι το 2020 και τότε εναποθέσαμε πολλές ελπίδες πάνω του για λύση του κυπριακού. Έγιναν μεγάλες προσπάθειες και από τις δύο πλευρές, τόσο που πιστέψαμε πως έφτασε η ώρα της λύσης. Δυστυχώς όλα ναυάγησαν και από τότε οι πολιτικοί μας επιρρίπτουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο και φυσικά την Τουρκία. Στην συνέχεια, με ενέργειες της Τουρκίας, ο κ. Ακιντζή δεν επανεκλέγηκε. Μεγάλη ζημιά για την επίλυση του Κυπριακού. Τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν.

Όλες αυτές οι πληροφορίες την είχαν μπερδέψει και κατάλαβε ότι αυτός ο τόπος δεν ήταν μόνο ομορφιά και ένα ένδοξο ιστορικό παρελθόν. Ήταν ένας βαθιά τραυματισμένος τόπος, με ένα αβέβαιο ιστορικό μέλλον. Φυσικά τίποτε δεν κατάλαβε σε βάθος, ήταν σίγουρη ότι πολλά κρύβονταν κάτω από την επιφάνεια και πολλά παίζονταν στα διεθνή τραπέζια πόκερ, όπου οι λαοί δεν είναι παρά τραπουλόχαρτα στα χέρια ασυνείδητων παιχτών.

Είπε λοιπόν να αφήσει το θέμα, προς το παρόν, και να απολαύσει την πόλη της Λευκωσίας, η οποία έξω από τα τείχη  αποπνέει κάτι μοντέρνο, όμως δεν παύει να είναι μικρή σε σχέση με ότι ήξερε η Ζήνα. Έχει, μαζί με τα προάστεια, μόλις 200.000 – 240.000 χιλιάδες κατοίκους. Παρόλα αυτά δεν υστερεί σε σύγχρονη  αρχιτεκτονική και φιλόδοξες κατασκευές. Στην εξωτερική πλευρά των  τειχών, έχει κτιστεί ένα πολυώροφο οικοδόμημα σε σχέδιο του διάσημου Γάλλου αρχιτέκτονα Jean Nouvel και ακριβώς απέναντι, σε μια από τις εξόδους από τη παλιά πόλη, η γέφυρα της Πλατείας Ελευθερίας που συνοδεύεται από το ομώνυμο πάρκο που εκτείνεται κάτω στην τάφρο. Όλα αυτά σε σχέδιο του γραφείου της διάσημης Ιρακινής αρχιτέκτονος Zaha Hadid**. Το πάρκο περιλαμβάνει, κήπους, υδάτινα στοιχεία, πίδακες, χώρους εστίασης, υπαίθριο θεατράκι και ένα πηγάδι φωτός, που το μεσημέρι της πρώτης του Οκτώβρη, αφήνει το φως να κατεβεί κάθετα σε ένα σημείο στη καρδιά του έργου, κάτω από τη γέφυρα, όπου γυάλινα αντικείμενα το αντανακλούν,  σηματοδοτώντας την ημέρα της δημιουργίας του κυπριακού κράτους. Μία τεχνική που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη για να γιορτάσουν το φως και να τιμήσουν τους θεούς τους

Η Ζήνα γνώριζε για τη διεθνούς φήμης  Zaha Hadid, η οποία παρά το γεγονός ότι η ίδια πέθανε το 2016, το γραφείο το οποίο δημιούργησε στο Λονδίνο εξακολουθεί να προωθεί και να κατασκευάζει έργα με το στυλ, που εκείνη πρώτη παρουσίασε. Οικοδομήματα, κυρίως από λευκό μπετόν, που ρέουν, κινούνται και καμπυλώνουν. Εξ άλλου το έργο του γραφείου της είναι γνωστό και στην Αυστραλία. Από το γραφείο της έχουν σχεδιαστεί οι  δίδυμοι πύργοι στο Gold Coast, το Western Sydney International (Nancy-Bird Walton) Airport και  το Mandarin Oriental στη Μελβούρνη, ίσως και άλλα που η Ζήνα δεν τα γνωρίζει.

Το έργο στη Λευκωσία βρισκόταν προς το τέλος του και πάρα τις αντιδράσεις που υπήρχαν αρχικά από τους κατοίκους, για τη πολύ μοντέρνα μορφή του, το αποτέλεσμα φαινόταν υπέροχο και η αποδοχή γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη.

-Παντού όπου κτίζονται έργα της Zaha Hadid υπάρχουν αντιδράσεις, είπε η Ζήνα στην Ελένη, όταν συζητούσαν το θέμα. Στο τέλος όμως,

οι πόλεις που τα αποκτούν παραμένουν με ένα αρχιτεκτονικό μνημείο που θα το συζητούν πολλές γενεές ακόμα.

-Είναι η γειτνίαση με το παλιό που ξενίζει το κόσμο.

-Και όμως το παλιό εκφράζει την εποχή του και το νέο τη δική του εποχή. Υπάρχουν και τα δύο για να διηγούνται την εξέλιξη της ιστορίας μέσα από τους αιώνες.

-Ναι, έχεις δίκαιο. Η Λευκωσία είναι ένα αρχιτεκτονικό μωσαϊκόν των κατακτητών που πέρασαν από εδώ. Βυζαντινά μνημεία, ενετικά τείχη, ανατολίτικα τζαμιά, βρετανικά κτίσματα και τώρα ένα σύγχρονο έργο που φιλοδοξεί να οδηγήσει την Κύπρο στο κόσμο του μέλλοντος. Κανείς από τους προηγούμενους δεν αντίγραφε τον άλλο. Όλοι έβαζαν τη δική τους ταυτότητα και σφραγίδα. Αυτό κάνει και η σύγχρονη πόλη σήμερα. Δεν αντιγράφει. Συγχρονίζεται.

Όλα αυτά γυρόφερναν στο μυαλό της Ζήνας, καθώς περίμενε. Καταλάβαινε ότι αυτό το ταξίδι της επιφύλασσε πολύ περισσότερα από ότι ανέμενε. Έπειτα ήταν και ο αρχικός της στόχος: Να βρει τις ρίζες της.

-Αυτό φαίνεται πιο δύσκολο και από την επίλυση του Κυπριακού! Σκέφτηκε. Πώς είναι δυνατό να ανακαλύψω το μυστικό της Ζηνοβίας τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα φυσικό στοιχείο για να ψάξω. Το σπίτι της έχει καταστραφεί και από ότι ξέρω δεν άφησε τίποτε άλλο πίσω της.

Αυτές οι σκέψεις την βασάνιζαν τις νύχτες που βρισκόταν μόνη στο ξενοδοχείο. Στο τέλος αποφάσισε να ρωτήσει αν εξακολουθούσε να υπάρχει η τράπεζα που η Ζηνοβία είχε τα χρήματα που της άφησε ο Δημήτριος.

-Η μετεξέλιξη εκείνης της τράπεζας, θεωρώ ότι πρέπει να είναι η Τράπεζα Κύπρου, της είχε πει η Ελένη. Αλλά τι θα ζητήσουμε. Από ότι μου έχεις πει, ο παππούς σου Ευάγγελος είχε κλείσει το λογαριασμό που είχε η Ζηνοβία με την τράπεζα. Είναι δυνατό να βρούμε κάτι μετά από τόσα χρόνια;

-Δεν ξέρω. Δεν βλάπτει όμως να ρωτήσουμε. Θα ζητήσω ένα ραντεβού με κάποιο από τους διευθυντές της τράπεζας, μήπως και βρούμε κάτι που διέφυγε στο παππού μου.

-Έχω κάποιες διασυνδέσεις με την τράπεζα και θα προσπαθήσω να σε φέρω σε επαφή με το κατάλληλο άτομο. Ξέρεις εδώ όλα έτσι λειτουργούν. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις διασυνδέσεις σου για να πετύχεις το σκοπό σου. Αλλιώς δεν γίνεται!

-Μην ανησυχείς. Παντού έτσι είναι. Λίγοι είναι εκείνοι που βοηθούν γιατί είναι καθήκον τους. Συνήθως πρέπει να έχουν και κάποιο συμφέρον.

Έτσι λοιπόν η Ελένη της είχε κλείσει ραντεβού με τον κύριο Ιωαννίδη, ένα από τους διευθυντές της τράπεζας. Το ραντεβού ήταν για μεθαύριο. Δεν θα μπορούσαν να φύγουν από τη Λευκωσία πριν γίνει αυτή η συνάντηση.

Εκείνη τη στιγμή είδε στο πίνακα των αφίξεων ότι είχε έρθει η πτήση του Αλέξη.

-Θα πάρει αρκετό χρόνο μέχρι να βγει, σκέφτηκε η Ζήνα. Εκτός που θα πρέπει να περιμένει τις αποσκευές του, θα πρέπει να περάσει και τη διαδικασία των PCR τεστ για το Covid και να περιμένει τα αποτελέσματα.

Αποφάσισε λοιπόν να του στείλει μήνυμα στο κινητό, όταν είναι έτοιμος να την ειδοποιήσει για να κατεβεί στις αφίξεις. Ξαφνικά, βγήκε από το κόσμο της Κύπρου και ένοιωσε μεγάλη χαρά που θα έβλεπε τον Αλέξη. Ήταν ο σύντροφός της, ο συνοδοιπόρος της και για πρώτη φορά στη ζωή της ένοιωθε ότι επιζητούσε τη ζεστασιά της παρουσίας του. Και όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, θα την βοηθούσε να βγει από αυτό το μπέρδεμα που είχε μπλέξει.

Η συνάντησή της με τον Αλέξη έγινε μέσα σε μια έκρηξη συναισθημάτων. Και οι δυο χάρηκαν αφάνταστα που βρέθηκαν μαζί μετά από τόσες μέρες. Για την Ζήνα ήταν μια διαπίστωση ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ σημαντικός – μα πάρα πολύ σημαντικός, για την ίδια. Ήταν στα αλήθεια ερωτευμένη!

Στο ταξίδι της επιστροφής η Ζήνα μιλούσε συνέχεια προσπαθώντας να ενημερώσει τον Αλέξη για όλα τα γεγονότα των ημερών που προηγήθηκαν. Παρόλο που επικοινωνούσαν και τηλεφωνικά, η κατά πρόσωπο επαφή, δημιουργούσε άλλα κανάλια κατανόησης.

-Η Λευκωσία ήταν για μένα αποκάλυψη, του είπε. Η Κύπρος από ένα όμορφο νησί για διακοπές, με μακρά ιστορία, παρουσιάστηκε σαν ένας τόπος με σύγχρονα ανεπίλυτα προβλήματα και βαθιές πληγές. Το ένοιωσα πολύ έντονα εδώ.

-Αυτό είναι γεγονός. Ιδιαίτερα στη Πάφο, που εσύ επισκέφθηκες, αλλά και στη Λεμεσό ακόμα και στη Λάρνακα, δεν έρχεσαι σε επαφή με το διαχωρισμό της Κύπρου. Στη Λευκωσία είναι εκεί. Είναι η πράσινη γραμμή, είναι τα χαλασμένα σπίτια που μπορείς να δεις πίσω από τα συρματοπλέγματα. Μα προπάντων είναι το γεγονός ότι η Λευκωσία δεν είναι μια τουριστική πόλη για να γλεντά την ανεμελιά και την εφήμερη ξεγνοιασιά.  Εδώ η ζωή ζυμώνεται με την πραγματικότητα.

-Με το θέμα της Ζηνοβίας έγινε κάτι; Έμαθες τίποτα νεότερο; Σε σχέση με τον περιβόητο κύριο Νικολάου, τι λογαριάζεις να κάνεις; Εγώ δεν προτίθεμαι να το αφήσω έτσι. Τέτοιες συμπεριφορές είναι απαράδεκτες.

-Το σπίτι της Ζηνοβίας στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Είναι μόνο κάτι ερείπια. Είδα τις φωτογραφίες που έβγαλε η Ελένη. Δεν νομίζω να βρούμε κάτι εκεί. Φυσικά τώρα που ήρθες και εσύ θα πάμε να το δούμε μαζί.

-Για το θέμα του μυστικού της Ζηνοβίας, ζήτησα ραντεβού με κάποιο υπεύθυνο στη Τράπεζα Κύπρου με την ελπίδα ότι μπορεί να διέφυγε κάτι του παππού Ευάγγελου και να μπορέσουμε το βρούμε τώρα. Πράγμα πολύ απίθανο, αλλά δεν βλάπτει να δοκιμάσουμε. Το ραντεβού μου είναι μεθαύριο.

-Όσον αφορά τον κύριο Νικολάου, έχω σκεφτεί να πάω στην αστυνομία. Αυτό με συμβούλεψε ένας φίλος της Ελένης, δικηγόρος. Σκοπός δεν είναι να τον κατηγορήσουμε, γιατί στη πραγματικότητα δεν έχουμε απτά στοιχεία, αλλά η εμπλοκή της αστυνομίας θα τον τρομάξει και θα μας αφήσει ήσυχους.

-Σε αυτό μπορώ να βοηθήσω και εγώ. Ένας παλιός, καλός φίλος του πατέρα μου είναι ανώτερος αστυνόμος στο Αρχηγείο Αστυνομίας και αυτός θα ξέρει πώς να χειριστεί την υπόθεση. Ξέρεις εδώ όλα έτσι λειτουργούν. Με διασυνδέσεις.

-Ξέρω. Μου το είπε και η Ελένη.

-Με το δικηγόρο σου, τον κύριο Νεοφύτου, τι θα κάνεις;

-Όταν θα πάμε στη Πάφο, θα περάσουμε μαζί από το γραφείο του, θα υπογράψω τα χαρτιά που πρέπει να υπογράψω, θα τον πληρώσω και τέρμα η συνεργασία μας. Θα ορίσω άλλο δικηγόρο. Ο φίλος της Ελένης μου φάνηκε καλός, αλλά βλέπουμε. Δεν είναι ανάγκη να αποφασίσω άμεσα.

Δεν άργησαν να φτάσουν στη Λευκωσία. Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες, κατέληξαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Αυτή η απομάκρυνση για πάνω από δύο εβδομάδες ένα πράγμα είχε κάνει σαφές και στους δυο. Ήθελαν να είναι συνεχώς μαζί. Το ανατολίτικο ταπεραμέντο του Αλέξη, του επέβαλε να βρίσκεται πάντα στο πλευρό της αγαπημένης του και οι φιλελεύθερες αντιλήψεις της Ζήνας καταβαραθρώθηκαν, όταν ανακάλυψε ότι ήταν πολύ πιο ευτυχισμένη μαζί του, παρά μόνη.

-Μαζί θα βρούμε τη λύση, του είπε η Ζήνα το επόμενο πρωί που ξύπνησαν. Είμαι βέβαιη.

 

Η φωτογραφία παρουσιάζει μέρος της τάφρου της Πλατείας Ελευθερίας

*Ο Λέλλος Δημητριάδης απεβίωσε στις 9 Απριλίου 2022

**Το έργο της Πλατείας ελευθερίας στη Λευκωσία, σχεδιάστηκε από τον Κύπριο  συνεργάτη της Zaha Hadid, Χρίστο Πασά

Λέλλος Δημητριάδης

Λέλλος Δημητριάδης 2

Μουσταφά Ακιντζή