Το δακτυλίδι

Η μικρή πριγκίπισσα ήξερε πως θα πεθάνει.

Ήταν άνοιξη στο τόπο της.

Η θάλασσα ήταν γλαυκή

και τα αγριολούλουδα ιρίδιζαν μέσα στο κάμπο.

Η ώρα του θανάτου είχε φθάσει.

Η μικρή πριγκίπισσα δεν τρόμαζε τον θάνατο.

Η μικρή πριγκίπισσα τρόμαζε τη γύμνια της.

Το ζαφειρένιο δακτυλίδι το ‘χε χάσει.

Το Μεγάλο Πνεύμα δε θ’ αναγνώριζε

την πριγκίπισσα Έφθα.

Και η Έφθα θα πλανιόταν χαμένη στο άπειρο.

Ένα αστέρι χωρίς προορισμό.

Ένα αστέρι χωρίς ταυτότητα.

Ένα αστέρι χωρίς ΠΑΤΕΡΑ.

Ο θάνατος χώρισε το σώμα της ΄Εφθας

απ’ την ψυχή.

Και η Έφθα εκσφενδονίστηκε

μέσα σ’ ένα νεφέλωμα φωτός

ποθώντας σύψυχη το δακτυλίδι της……

Ο πόθος της Έφθας

βάρυνε το σύμπαν

και το νεφέλωμα

γονάτισε στη γη.

Ένα μωρό γεννήθηκε

στη μάντρα με τα πρόβατα

και το μωρό

είχε την ψυχή της Έφθας.

Η Έφθα έγινε βοσκοπούλα.

Και η Έφθα αγάπησε τους βοσκούς.

Η Έφθα η πριγκίπισσα

αγάπησε τον ταπεινό κόσμο

των βοσκών.

Η Έφθα η πριγκίπισσα

κυλίστηκε στο χορτάρι

ξεπάγιασε τον χειμώνα στο κρύο

κάηκε το καλοκαίρι απ’ την κάψα.

Αγάπησε τα πρόβατα,

αγάπησε τη θάλασσα.

Ο πόθος έχει βαρύτητα.

Ο πόθος είναι πυξίδα.

Ο πόθος μαγνητίζει μέσα στον αιθέρα

τα σώματα

και τα οδηγεί τυφλωμένα.

Ο πόθος της Έφθας

την οδήγησε

στα χαλάσματα του παρελθόντος.

Με τα νύχια και τα ανθρώπινα μέλη της

έψαξε η Έφθα

τους λίθινους λόφους

και καθώς οι πέτρες κυλούσαν

και τα χέρια της μάτωσαν

το δακτυλίδι φάνηκε

να την περιμένει μες τους αιώνες.

Το χρυσό νεφέλωμα

ξεχώρισε απ’ την πλάτη της γης

και η ψυχή της Έφθας

χώρισε απ’ το σώμα της.

Το ζαφειρένιο δακτυλίδι

τα φώτισε με το γλαυκό φως τους

και αναλήφθηκε στο άπειρο.

Το Μεγάλο Πνεύμα

αναγνώρισε την ψυχή της Έφθας

απ’ το σπάνιο φωτισμό της.

Την έταξε να λάμπει

στο στερέωμα

πλήρωση του πόθου της

και της Αγάπης του.

 

12 Απριλίου 2000