Ο Βαγγέλης

Η ιστορία αυτή βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, όπως διασώθηκαν μέσα από τις γενιές που ακολούθησαν. Η πλοκή της ιστορίας είναι μυθοπλασία.

Ο Βαγγέλης, καβάλα στο άσπρο άλογό του, ίππευε στο κάμπο της Μεσαορίας. Τα ξανθά του μαλλιά έπεφταν στο μέτωπο του και τα γαλάζια μάτια του κοίταζαν τον ήλιο που βυθιζόταν στον ορίζοντα, τούτη τη μαγική ώρα του δειλινού. Ο δροσερός αέρας του χάιδευε το πρόσωπο και ένοιωθε σαν ελεύθερο πουλί. Τα σπαρτά, έτοιμα για θερισμό, χόρευαν ρυθμικά στη πνοή του ανέμου και η μυρωδιά των αγριολούλουδων, που φύτρωναν στις άκρες των χωραφιών ευωδίαζαν την ατμόσφαιρα. Ο κόσμος ήταν τέλειος.

Ο Βαγγέλης, ήταν ασυνήθιστα ωραίος. Δεν έμοιαζε καθόλου με τους Κυπρίους άνδρες που ήταν μελαχρινοί, μετρίου αναστήματος. Αυτός ήταν ψηλός ξανθός, με γαλάζια μάτια. Είχε τα χρώματα και το παρουσιαστικό του πατέρα του που ερχόταν από μακριά και κανείς δεν γνώριζε την καταγωγή του. Όλα αυτά ίσως να μην έπαιζαν κανένα ρόλο, αν οι αναλογίες και η αρμονία των χαρακτηριστικών του, δεν άγγιζαν την τελειότητα.

Ο ίδιος είχε επίγνωσης της ομορφιάς του. Την έβλεπε στο καθρέφτη του σπιτιού του, την έβλεπε στα μάτια των κοριτσιών του χωριού του και όχι μόνο. Τον κοίταζαν με πόθο και συχνά με έκσταση. Στην αρχή αυτό ήταν πολύ διασκεδαστικό, τόνωνε την αυτοπεποίθησή του και του έδινε ένα αέρα αυταρέσκειας  και υπεροψίας. Σιγά – σιγά όμως κατάλαβε ότι θα μπορούσε να είναι και επικίνδυνο.

Τα μάτια του σκοτείνιασαν σαν θυμήθηκε την  Μελίνα, την αδελφή του φίλου του Ηλία. Ο Βαγγέλης πήγαινε συχνά στο σπίτι τους και στην αρχή κολακευόταν από τα βλέμματα που του έριχνε η Μελίνα. Γεμάτα πόθο και υποσχέσεις. Ανταποκρινόταν και αυτός με διφορούμενες ματιές, δίνοντας της ελπίδες, αλλά κατά βάθος δεν του άρεσε πραγματικά. Υπήρχαν άλλα κορίτσια του χωριού που του άρεσαν περισσότερο. Στο νου του ήρθε εκείνη η μικρή που έμενε στο πάνω μαχαλά. Ήταν γλυκιά και ντροπαλή. Όταν τον έβλεπε κοκκίνιζε και έτρεχε να κρυφτεί. Όπως ρόδιζαν τα μάγουλα της από την αμηχανία, η καρδιά του κτυπούσε δυνατά. Αυτή θα μπορούσε να την αγαπήσει!

Τελευταία η Μελίνα είχε γίνει επίμονη, τον διεκδικούσε με πείσμα και όσο αυτός δεν ανταποκρινόταν στο βλέμμα της, εκείνη γέμιζε με θυμό και ζήλεια. Ένοιωθε τα οργισμένα συναισθήματά της, όταν επισκεπτόταν το σπίτι τους και προτιμούσε να μην πηγαίνει εκεί συχνά. Όμως ο Ηλίας ήταν ο καλύτερός του φίλος. Ήταν δύσκολο να βρίσκει δικαιολογίες για να αποφεύγει την επίσκεψη, όταν εκείνος τον καλούσε.

Οι σκέψεις αυτές χάλασαν την διάθεσή του. Σπιρούνιασε το άλογό του και χάθηκε στο δειλινό.

Η μορφή του Βαγγέλη είχε γίνει εμμονή στην Μελίνα. Κοιμόταν, ξυπνούσε, ένα πράγμα μόνο μπορούσε να σκεφτεί: τον Βαγγέλη και την αγάπη της για κείνο. Τον γνώριζε από μωρό παιδί. Ερχόταν αρχικά στο σπίτι τους και έπαιζε με τον αδελφό της. Μεγαλώνοντας όμως και μπαίνοντας στην εφηβεία, έπαψε να τον βλέπει σαν το φίλο του αδελφού της. Ήταν το αρσενικό που κάθε κορίτσι ποθούσε και έπρεπε να τον κάνει δικό της, άντρα της. Σε μια κοινωνία, στο χωριό,  στις αρχές του εικοστού αιώνα, που  η ερωτοτροπία θεωρείτο αναισχυντία και αδιαντροπιά, η Μελίνα προσπαθούσε έμμεσα να δείξει τα συναισθήματά της στο Βαγγέλη. Εξ άλλου ήταν και ο πατέρας της. Άνθρωπος αυστηρών ηθών, που θα την σκότωνε αν παρεκτρεπόταν. Του έριχνε λοιπόν, κρυφές ματιές και μερικές φορές, σαν περνούσε από δίπλα του τον άγγιζε, δήθεν τυχαία, προσπαθώντας να του προκαλέσει ερωτικό πόθο.

Η ίδια δεν ήταν ιδιαίτερα ωραία. Και αυτό το γνώριζε. Ήταν κοντή, μελαχρινή και σχετικά παχουλή. Τα μάτια της όμως ήταν μεγάλα και κατάμαυρα. Με το βλέμμα αυτό προσπαθούσε να τον σαγηνέψει. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να τον πάρει κάποια άλλη, την τρέλαινε. Ο ίδιος δεν φαινόταν να καταλήγει σε κάποια από τις πολλές που τον κυνηγούσαν. Ήταν ο πρίγκιπας του παραμυθιού, με το άσπρο άλογο, σχεδόν για όλα τις κοπέλες του χωριού και το απολάμβανε. Τελευταία είχε ακούσει όμως, ότι περιτριγύριζε μια μικρή στο πάνω μαχαλά και αυτό την εξόργισε.

-Δεν θα τον πάρει καμιά, σκέφτηκε. Είναι δικός μου!

Μια μέρα αποφάσισε να μιλήσει στη φίλη της, την Κατερίνα και να ζητήσει τη γνώμη της, πώς να τον κάνει να την αγαπήσει. Θα μπορούσε άραγε να χρησιμοποιήσει μάγια; Η Κατερίνα, σκέφτηκε για λίγο πριν απαντήσει. Ήταν ασυνήθιστα ώριμο κορίτσι για την ηλικία της και έβλεπε πέραν από τα σκοτεινά συναισθήματα της φίλης της.

-Νομίζω, δεν μπορείς να κάνεις κανένα με το ζόρι να σε αγαπήσει. Και αν τα καταφέρεις με μάγια, όπως λες, τι θα κερδίσεις; Μια μέρα τα μάγια θα λυθούν και τότε εκείνος δεν θα σε θέλει πια. Φαντάστηκες πόσο σκληρό θα είναι αυτό για σένα;

Η Μελίνα θύμωσε με τη φίλη της. Την κατηγόρησε ότι τον ήθελε για τον εαυτό της και για αυτό μιλούσε έτσι. Και την έδιωξε.

Οι σκοτεινές δυνάμεις που διαφεντεύουν το σύμπαν, βρήκαν πρόσφορο έδαφος στη ψυχή της Μελίνας. Και της έδωσαν τα εργαλεία να πραγματοποιήσει τα άνομα σχέδιά της. Μια μέρα η Μελίνα έμαθε ότι μια μάγισσα ήρθε στο χωριό τους. Έμενε σε μια καλύβα στην άκρη του χωριού και αν την πλήρωνες καλά, μπορούσε να σου πραγματοποιήσει όλες τις επιθυμίες.

Ένα δειλινό λοιπόν, την ώρα που ο ήλιος πήγαινε να δύσει, έβαλε μια κουρούκλα (μαύρο μαντήλι) στο κεφάλι της και ξεκίνησε για την καλύβα της μάγισσας. Είχε πάρει μαζί της δύο από τα κωνσταντινάτα (χρυσά νομίσματα) της μάνας της, για να πληρώσει τη μάγισσα.

Η μάγισσα άκουσε την επιθυμία της Μελίνας, αλλά το ενδιαφέρον της εγέρθηκε μόνο σαν είδε τα δύο χρυσά νομίσματα. Χαμογέλασε σατανικά και άρχισε να ανακατεύει κάποια μπουκαλάκια, μουρμουρίζοντας ακατάληπτα λόγια.

Η Μελίνα είχε τρομάξει από το όλο σκηνικό, όμως ο πόθος της ήταν πέραν από κάθε λογική προειδοποίηση.

-Πάρε αυτό το μπουκαλάκι και να του βάλεις τρεις σταγόνες από αυτό το υγρό στο κρασί του. Όταν το πιεί θα αγαπήσει μόνο εσένα. Τώρα δώσε μου τα κωνσταντινάτα.

Και άρπαξε από τα χέρια της τρομαγμένης Μελίνας τα νομίσματα.

Η Μελίνα έφυγε τρέχοντας. Τα συναισθήματά της ήταν ανάμεικτα. Μια χαιρόταν που θα έκανε τον Βαγγέλη δικό της για πάντα, μια τρόμαζε για τον τρόπο που θα επιτύγχανε αυτό. Ήταν όμως αποφασισμένη.

Ο Ηλίας είχε καταλάβει από καιρό τα αισθήματα της αδελφής του για το Βαγγέλη. Στην αρχή χαιρόταν, γιατί ο Βαγγέλης ήταν ο καλύτερός του φίλος, γνώριζε όμως, πως θα ήταν δύσκολο να είναι ένας σταθερός σύζυγος για αύτη.  Οι ατελείωτες ερωτικές επιτυχίες του, δεν διασφάλιζαν μια μακροχρόνια, πιστή σχέση. Από την άλλη, όσο μπορούσε να αντιληφθεί, ο Βαγγέλης δεν αγαπούσε τη Μελίνα. Αυτό τον έκανε επιφυλακτικό. Όταν του ζήτησε, λοιπόν, η Μελίνα να καλέσει το Βαγγέλη στο σπίτι τους, δεν ήταν πολύ πρόθυμος να το κάνει. Τα κλάματα όμως της αδελφής του, λύγισαν την αντίδρασή του.

Ο Βαγγέλης προσπάθησε να αρνηθεί όταν ο Ηλίας του ζήτησε να πάει το βράδυ στο σπίτι τους. Ήταν δύσκολο όμως να βρει δικαιολογία για να το αποφύγει. Τα κατάφερε για καμιά – δυο φορές, όμως στο τέλος υπέκυψε. Το βράδυ εκείνο η Μελίνα φόρεσε τα καλά της, ετοίμασε μερικά μπουρέκια και δάχτυλα και γέμισε δύο ποτήρια κρασί. Φρόντισε στο ποτήρι που σέρβιρε μπροστά από το Βαγγέλη να χύσει τρεις σταγόνες από το υγρό που της έδωσε η μάγισσα. Πριν το δώσει όμως στο Βαγγέλη, για ασφάλεια, έβαλε ακόμα τρεις σταγόνες. Ήθελε ο πόθος του για αυτή να είναι αιώνιος και δυνατός.

Πριν εναποθέσει το ποτήρι μπροστά από το Βαγγέλη, τον κοίταξε στα μάτια με ένα φλογερό βλέμμα. Εκείνος προσπάθησε να την αποφύγει και κοίταξε προς τα κάτω. Αυτό εξόργισε τη Μελίνα, αλλά συνάμα ένοιωσε θρίαμβο γιατί γνώριζε ότι σε λίγο ο Βαγγέλης θα ήταν για πάντα δικός της.

Μόλις ήπιε το κρασί ο Βαγγέλης, σηκώθηκε να φύγει. Το κρασί του φάνηκε πικρό και άγευστο, αλλά δεν είπε τίποτε.

-Δεν θα ξανάρθω ποτέ εδώ, σκέφτηκε. Και ας κακοφανεί του Ηλία.

Το βράδυ ο Βαγγέλης αρρώστησε βαριά και την άλλη μέρα πέθανε. Θρήνος και ωδίνη στο χωριό. Το ωραιότερο παλληκάρι, έσβησε. Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν. Οι γυναίκες στα σπίτια, οι άνδρες στα καφενεία, φημολογούσαν διάφορα, αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι στα σίγουρα ή μπορούσε να αποδείξει κάτι. Όλων τα βλέμματα όμως στρέφονταν προς την Μελίνα …

Η Μελίνα βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να συγκροτήσει τις σκέψεις της.

Ο Ηλίας, όταν κατάλαβε τι έγινε, κόντεψε να την πνίξει. Εκείνη αναγκάστηκε να του πει όλη την ιστορία και οργισμένος όπως ήταν, έτρεξε να βρει τη μάγισσα. Ήταν αποφασισμένος να την σκοτώσει. Εκείνη όμως είχε εξαφανιστεί. Δεν την είδε ποτέ, κανείς ξανά.

Η ψυχή του Βαγγέλη πετούσε πάνω από την πομπή που συνόδευε το φέρετρό του στο νεκροταφείο. Έβλεπε τον πόνο των δικών του, άκουγε τα μοιρολόγια της μάνας, του πατέρα και των αδελφιών του. Τα κορίτσια που τον αγάπησαν, σαν μία ομάδα, προσπαθώντας να βρουν παρηγοριά η μια με την άλλη, ακολουθούσαν πιο πίσω. Μόνο η Μελίνα στεκόταν μόνη της, αποσβολωμένη σαν φάντασμα. Κάθε τι είχε στραγγίσει από μέσα της. Η ζωή της είχε τελειώσει.

Πιο πίσω μακριά από όλους ακολουθούσε η μικρή του απάνω μαχαλά. Κρατούσε στα χέρια της λίγα λουλούδια και τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα. Τώρα που την έβλεπε, έτσι αδύναμη και απροστάτευτη, ήταν σίγουρος πια πως την είχε αγαπήσει. Αν μπορούσε θα την έπαιρνε στην αγκαλιά του και θα την παρηγορούσε. Όμως ήταν πια αργά…

Γύρισε στον άγγελο που τον συνόδευε και ρώτησε:

-Γιατί; Γιατί συνέβη αυτό; Θα μπορούσα να ζήσω πολλά χρόνια ακόμα.

-Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται πάνω στη γη παίρνει από το Θεό δώρα, απάντησε ο άγγελος. Εσένα σου δόθηκαν περισσότερο δώρα από όσα αξίζουν στους ανθρώπους. Ήσουν θεϊκά όμορφος και στο διάβα σου σκορπούσες το πόθο και το πόνο. Δεν θα μπορούσες να ζήσεις για πολύ. Χαλούσες την ισορροπία του κόσμου. Αντί για μια δυστυχισμένη ζωή, σου δόθηκε ένας πρόωρος θάνατος.

-Θα δικαιωθεί άραγε ποτέ η ζωή μου; Θα με θυμούνται άραγε ποτέ οι άνθρωποι, εμένα, που δεν άφησα απογόνους;

-Μην ανησυχείς του είπε ο άγγελος. Όσο και αν σου φαίνεται παράξενο, όλοι δικαιώνονται σε αυτό το κόσμο με τον ένα ή άλλο τρόπο. Η δικαίωσή τους μπορεί να μην είναι άμεση, με τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλά θα έρθει μια μέρα. Και η μνήμη σου θα ζήσει στην αιωνιότητα.

Ο Βαγγέλης έσκυψε να δει για τελευταία φορά το κορίτσι από τον απάνω μαχαλά. Την είδε που εναπόθετε τα λουλούδια στο τάφο του και έστειλε ένα φιλί στην καρδιά της.

-Έλα, τον παρότρυνε ο άγγελος. Η αιωνιότητα σε περιμένει.