Μια μέρα στο μυστικό κήπο

 

Ήταν ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωινό. Στον μυστικό κήπο η τριανταφυλλιά, η Ροδούλα, που έκανε τα κατακόκκινα βελούδινα, μυρωδάτα τριαντάφυλλα, ξύπνησε και τίναξε τα φύλλα της από τις δροσοσταλίδες που γλιστρούσαν και τα έκαναν να λάμπουν. Ήταν όλα τόσο όμορφα! Μια ακόμα λαμπερή μέρα!

-Καλημέρα, είπε στην πανέμορφη πασχαλίτσα, την Κλειώ, που καθόταν σε ένα από τα κλαδάκια της.

-Καλημέρα Ροδούλα. Τι υπέροχη μέρα και σήμερα!

Κοίταξαν και οι δύο γύρω τους. Κυκλάμινα φύτρωναν στις άκρες των παρτεριών και στη ρίζα του τοίχου. Το γρασίδι ήταν ολοπράσινο και λαμπερό, τα κρινάκια μοσχοβολούσαν και όλα, μα όλα, δέχονταν με ευχαρίστηση τις ακτίνες του ήλιου που τα χάιδευε τρυφερά. Ακόμα μια άνοιξη, ακόμα ένα πρωινό.

-Καλημέρα και στις δυο σας! Τις χαιρέτισε η κυρία Πηνελόπη, η αράχνη.

-Καλημέρα, απάντησαν και οι δύο με ένα στόμα. Πώς είστε σήμερα κυρία Πηνελόπη;

Η Πηνελόπη, η αράχνη, καθόταν στον ιστό της που είχε πλέξει αποβραδίς για να παγιδέψει ζουζούνια, που ήταν η τροφή της. Αυτό βοηθούσε και την Ροδούλα, την τριανταφυλλιά γιατί αυτά τα ζουζούνια κρύβονταν στο φύλλωμά και τα τριαντάφυλλά της και τα πλήγωναν. Έτσι η παρουσία της κυρίας Πηνελόπης ήταν πολύ ευπρόσδεκτη από την Ροδούλα.

Ο λεπτεπίλεπτος ιστός της αράχνης ήταν νοτισμένος από τις δροσοσταλίδες του πρωϊνού και έλαμπε καθώς το έλουζαν οι ακτίνες του ήλιου. Ξαπλωμένη λοιπόν εκεί η κυρία Πηνελόπη, σαν βασίλισσα, απάντησε:

-Είμαι πολύ καλά γειτόνισσες. Μου αρέσει ιδιαίτερα αυτή η εποχή του χρόνου. Η φύση είναι γεμάτη ζουζούνια και έτσι έχω μπόλικη τροφή.

Η Κλειώ, η πασχαλίτσα ανατρίχιασε για λίγο.

-Ευτυχώς που έχει ζουζούνια, σκέφτηκε. Αυτή είναι ικανή να με καταβροχθίσει και μένα, αν εμπλακώ στα δίκτυα της. Καλού, κακού ας μένω μακριά από τον ιστό της. Είναι τόσο δυνατός που μπορεί να με αιχμαλωτίσει και τότε ποιος με σώζει;

Η Ροδούλα η τριανταφυλλιά, ήθελε να τα έχει καλά και με τις δυο τους. Η Πηνελόπη καταβρόχθιζε τα ζουζούνια που την ενοχλούσαν, αλλά και η Κλειώ την απάλλασσε από τα ακάρεα της ψώρας (μελίγκρας) που απομυζούσε τα υγρά που κυκλοφορούσαν στις φλέβες της και τρυπούσαν τα τριαντάφυλλά της.

-Χρήσιμες και οι δύο. Δεν το συζητώ, σκέφτηκε. Όμως η Κλειώ είναι πολύ πιο όμορφη. Με τα κόκκινα φτερά της και τις μαύρες βούλες, είναι αναμφισβήτητα το πιο όμορφο έντομο που υπάρχει, ύστερα από την πεταλούδα. Η Πηνελόπη, δεν λέω, είναι ωφέλιμη όμως δεν είναι καθόλου όμορφη. Έχει οκτώ τριχωτά πόδια, μεγαλύτερα από το σώμα της, εκτοξεύει από το στόμα της εκείνο το υγρό που σαν έρθει σε επαφή με τον αέρα γίνεται νήμα, και το πλέκει με τόση μαεστρία για να φτιάξει τον ιστό της. Είναι τόσο λεπτός και τόσο διάφανος όμως μπορεί να παγιδέψει κάθε έντομο, όσο μεγάλο και αν είναι. Ύστερα η Πηνελόπη θα το καταβροχθίσει με την ησυχία της. Παρά το μικρό μέγεθός της είναι από τους πιο επιδέξιους κυνηγούς της φύσης. Καλά κάνει η Κλειώ και την αποφεύγει.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από τη ρίζα της τριανταφυλλιάς μια άλλη καλημέρα. Έσκυψαν και οι τρεις προς τα κάτω και είδαν τον κύριο Μενέλαο, τον σαλίγκαρο να τις χαιρετά:

-Καλημέρα κυρίες μου! Πώς είστε σήμερα;

-Καλά κύριε Μενέλαε, απάντησαν και οι τρεις με ένα στόμα. Ξεκίνησες να βόσκεις στο χορτάρι;

-Τι να κάνω; Απάντησε ο κύριος Μενέλαος. Όσο έχει υγρασία και βροχή εμείς οι σαλίγκαροι τρεφόμαστε με το πράσινο χορτάρι. Εμάς δεν μας αρέσει ο πολύς ήλιος και η ζέστη. Όταν έρθει το καλοκαίρι κρυβόμαστε κάτω στη γη μέχρι και πάλι να έρθουν οι βροχές και να ξυπνήσουμε. Ο κύκλος της ζωής, βλέπετε.

Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά και ο  μυστικός κήπος γέμισε από ζωή. Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι πεταλούδες πετούσαν χαρούμενες, ήρθαν και οι μέλισσες από το διπλανό μελίσσι και ρουφούσαν το νέκταρ από τα λουλούδια. Η αράχνη περίμενε τα θύματά της και η πασχαλίτσα απολάμβανε το γεύμα της καταβροχθίζοντας τα ακάρεα της ψώρας που έπιναν τα υγρά από τις φλέβες της φίλης, της τριανταφυλλιάς. Εκείνη ευτυχισμένη άφηνε στην ατμόσφαιρα το υπέροχο άρωμα από τα τριαντάφυλλά της.

Ξαφνικά όμως σύννεφα άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα. Ο ήλιος χάθηκε και ο ουρανός σκοτείνιασε. Όλα τα πουλιά και τα έντομα κρυφτήκαν στις φωλιές τους. Μόνο ο σαλίγκαρος ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος. Δεν άργησε να ξεκινήσει η βροχή. Μα τί βροχή ήταν αυτή! Χοντρές σταγόνες έπεφταν με δύναμη πάνω στην τριανταφυλλιά και τσαλάκωναν τα υπέροχα τριαντάφυλλά της. Σε λίγο το έδαφος γέμισε με λακκούβες με λασπωμένο νερό, που έγιναν μικρά ρυάκια και έτρεχαν παντού στο κήπο. Το γρασίδι σκεπάστηκε με λάσπη.

Όταν η μπόρα σταμάτησε, ο κήπος δεν έμοιαζε πια παραμυθένιος. Όλα τα λουλούδια ήταν τσαλακωμένα, πολλά είχαν λυγήσει τα κεφαλάκια τους και ήταν σίγουρο ότι δεν θα μπορούσαν να τα ξαναορθώσουν πια.

-Θεέ μου, τι βροχή ήταν αυτή! Αναφώνησε η Ροδούλα, η τριανταφυλλιά. Δεν θα μπορέσω να συνεφέρω τα τριαντάφυλλά μου! Έχουν φυλλορροήσει.

Η Πηνελόπη η αράχνη εξέτασε τον ιστό της αν είχε πάθει καμιά ζημιά. Ευτυχώς ήταν μια χαρά.

-Το νήμα που φτιάχνω είναι πιο σκληρό από το ατσάλι, είπε με καμάρι στη τριανταφυλλιά. Είναι από καθαρό μετάξι, καλύτερης ποιότητας από αυτό που φτιάχνει η κάμπια του μεταξοσκώληκα. Οι άνθρωποι με ζηλεύουν, αλλά δεν μπορούν να με αντιγράψουν.

Η τριανταφυλλιά όμως ήταν κάπως ανήσυχη. Δεν έβλεπε την φίλη της την Κλειώ πουθενά.

-Κλειώ, Κλειώ φώναζε. Πού είσαι; Κυρία Πηνελόπη, μήπως είδες την Κλειώ;

Κανείς όμως δεν την είχε δει. Η Ροδούλα, παρά την ανησυχία της για τα τριαντάφυλλά της, είχε την ίδια αν όχι και μεγαλύτερη αγωνία για την φίλη της την Κλειώ. Κοίταζε παντού αλλά δεν την έβλεπε. Σε μια στιγμή άκουσε τη φωνή του κυρίου Μενέλαου να λέει:

-Να την! Εδώ είναι σε μια λακκούβα.

Έσκυψαν και οι δυο τους, η Ροδούλα και η Πηνελόπη και είδαν τη Κλειώ, τσαλακωμένη, με τα δυο φτερά της τόσο λασπωμένα που έχασαν την ομορφιά τους, να παλεύει να μην βυθιστεί στο βρώμικο νερό. Φαίνεται ότι από το βάρος που πήραν τα φτερά της από τη λάσπη, δεν μπορούσε να πετάξει.

-Τρέξε, τρέξε κύριε Μενέλαε να την βοηθήσεις! Φώναξαν και οι δυο με ένα στόμα.

Μα ο κύριος Μενέλαος δεν μπορούσε να τρέξει. Είναι από τα πιο αργοκίνητα πλάσματα στο πλανήτη. Κουβαλεί και  αυτός σαν την χελώνα το σπίτι του στη πλάτη του και αυτό τον δυσκολεύει πολύ στη μετακίνηση. Προσπαθούσε όμως ο καημένος. Η Ροδούλα και η Πηνελόπη κοίταζαν με αγωνία.

-Κρατήσου Κλειώ, την ενθάρρυναν. Έρχεται ο κύριος Μενέλαος να σε βοηθήσει.

Κάποια στιγμή και αγκομαχώντας ο κύριος Μενέλαος έφτασε εκεί που ήταν η Κλειώ. Εκείνη προσπαθούσε να ανεβεί στη πλάτη του, αλλά γλιστρούσε και έπεφτε πίσω στο λασπωμένο νερό. Η Ροδούλα και η Πηνελόπη παρακολουθούσαν έντρομες και με τις φωνές τους προσπαθούσαν να ενθαρρύνουν την φίλη τους. Όμως η ώρα περνούσε και η Κλειώ είχε αρχίσει να εξαντλείται χωρίς να πετυχαίνει να ανεβεί στη πλάτη του κυρίου Μενέλαου. Σε μια από τις πολλές φορές που γλίστρησε πίσω στο λασπωμένο νερό φάνηκε ότι θα εγκατέλειπε την προσπάθεια. Έμεινε ξαπλωμένη, ακίνητη και οι δύο φίλες της νόμισαν ότι ξεψύχησε.

Τότε η Ροδούλα είδε έκπληκτη την Πηνελόπη να εκτοξεύει από το στόμα της ένα υγρό, που μετατράπηκε σε νήμα και άρχισε να κατεβαίνει με τη βοήθειά του στη λακκούβα που βρισκόταν η Κλειώ μισοπεθαμένη. Την άρπαξε με τα πόδια της και την σήκωσε ψηλά. Σε λίγα δευτερόλεπτα την απόθεσε απαλά στα φύλλα της τριανταφυλλιάς.

-Σου την έφερα, της είπε και γύρισε στον ιστό της.

Η Ροδούλα η τριανταφυλλιά δεν ήξερε πώς να την ευχαριστήσει. Ήταν ακόμα έκπληκτη που η Πηνελόπη δεν έκανε την Κλειώ μια μπουκιά. Ήταν πολύ γενναίο και μεγαλόψυχο αυτό που έκανε. Η Πηνελόπη όμως δεν φάνηκε να κατάλαβε πόσο σπουδαία ήταν η πράξη της. Συγκεντρώθηκε στα ζουζούνια που είχαν πιαστεί στον ιστό της και άρχισε να τρέφεται με αυτά.

Η Κλειώ άρχισε σιγά – σιγά να συνέρχεται. Ξέπλυνε τα φτερά της στο νερό που είχε συγκεντρωθεί στα φύλλα της τριανταφυλλιάς και ύστερα τα τίναξε. Έφαγε μερικά ακάρεα και ξαναβρήκε τη δύναμή της. Η Ροδούλα ήταν πολύ χαρούμενη που η φίλη της συνήλθε.

-Έλα της είπε, σου έστρωσα να κοιμηθείς στα πέταλα αυτού του τριαντάφυλλου που φυλλορρόησε από τη βροχή.

-Σε ευχαριστώ πολύ! Απάντησε η Κλειώ. Ευχαριστώ και σένα κυρία Πηνελόπη που με έσωσες. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Είσαι μια πραγματικά γενναία ακροβάτιδα.

-Παρακαλώ, απάντησε μονολεκτικά η Πηνελόπη, συνεχίζοντας το γεύμα της. Δεν ήταν τίποτα.

Η Κλειώ όμως ήξερε ότι αυτό που έκανε η Πηνελόπη ήταν πολύ σπουδαίο. Γνώριζε πολύ καλά ότι η Πηνελόπη θα μπορούσε να την φάει και όμως δεν το έκανε. Φυσικά θα εξακολουθούσε να μην την πλησιάζει γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει.

Η Ροδούλα η τριανταφυλλιά σκέφτηκε ότι εκείνη η άσχημη η αράχνη, με μια εξαιρετικά ηρωική πράξη, έσωσε την όμορφη πασχαλίτσα. Ήταν και για αυτή ένα μάθημα ότι δεν πρέπει να κρίνουμε από την εμφάνιση, αλλά από τις πράξεις των πλασμάτων που μας περιτριγυρίζουν.

Εκείνο το βράδυ η Κλειώ κοιμήθηκε ευτυχισμένη ανάμεσα στα βελούδινα πέταλα που μοσχοβολούσαν, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τις φίλες της στο μυστικό κήπο που ζούσε. Αύριο θα ήταν μια καινούργια μέρα και ο ήλιος θα έλαμπε, στεγνώνοντας τα νερά της βροχής και δίνοντας πίσω την ομορφιά στο κόσμο.

-Όλα είναι τέλεια, σκέφτηκε. Είμαι πολύ τυχερή που έχω αυτούς τους φίλους!

 

 

 

Αράχνη

 

Πασχαλίτσα