Μια ιστορία σαν παραμύθι

Αφιερωμένη στη μνήμη της Αλίκης με πολλή αγάπη και νοσταλγία…

Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν, την εποχή που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ούτε διαδίκτυο, ούτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι άνθρωποι επικοινωνούσαν δια ζώσης, τέσσερα κορίτσια επέλεξαν την Πάφο για τις διακοπές τους. Η πόλη της Πάφου τότε είχε μόνο ένα τριώροφο κτήριο και τρία ή τέσσερα ξενοδοχεία. Διάλεξαν το φθηνότερο, που λεγόταν “Paphos Palace” και έκλεισαν δύο δωμάτια. Επιβιβάστηκαν στο μικρό mini minor, ιδιοκτησία της μιας και με τις αποσκευές τους πάνω στα πόδια τους, έφθασαν στην Πάφο, μετά από ένα μακρινό ταξίδι τριών και περισσότερων ωρών! Τόσο μακριά ήταν η Πάφος τότε!

Εδώ μια μικρή παρένθεση για να τοποθετήσουμε χρονικά την ιστορία μας. Ο χρόνος ήταν Ιούνιος του 1975, ο χώρος το νησί της Κύπρου και οι συνθήκες τραγικές. Το 1974 είχαν εισβάλει οι Τούρκοι στην Κύπρο, είχαν καταλάβει σχεδόν το μισό νησί, υπήρχαν πρόσφυγες παντού που έμεναν σε καταυλισμούς και τσαντίρια, υπήρχε φτώχεια απελπισία, αγνοούμενοι και κάποιοι νέοι που είδαν τα όνειρά τους να γίνονται θρύψαλα.

Παρόλα αυτά η ιστορία μας δεν είναι τραγική. Είναι μια νίκη της δύναμης της νιότης πάνω στην τραγικότητα της καταστροφής.

Το “Paphos Palace” βρισκόταν στην Πλατεία της πόλης και ήταν ένα τετράγωνο πετρόκτιστο κτήριο του περασμένου αιώνα. Μπήκαν μέσα και τους υποδέχτηκε δύο ηλικιωμένες κυρίες και ένας κύριος, που ήταν οι ιδιοκτήτες. Τους οδήγησαν μετά στα δωμάτιά τους που ήταν στον πρώτο όροφο. Ήταν ένας πολύ πλατύς διάδρομος και στις δύο πλευρές υπήρχαν δωμάτια. Ίσως έξι, ίσως περισσότερα. Και τότε άρχισαν οι εκπλήξεις.

Τα δωμάτια δε διέθεταν ούτε μπάνιο, ούτε τουαλέτα! Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε τα κοινόχρηστα που είναι στο διάδρομο – εξήγησε ένας εκ των ιδιοκτητών. Αλλά μην ανησυχείτε. Αν χρειαστεί να πάτε στην τουαλέτα τη νύχτα, σας έχουμε βάλει δοχείο νυκτός (κοινώς κατουρέλι) και έδειξε ένα εμαγιέ μπεζ δοχείο. Τα κορίτσια μας τα έχασαν. «Όχι – όχι πάρτε το. Δε θα πάμε στην τουαλέτα τη νύχτα. Αλλά ξέρετε, θα θέλαμε να κάνουμε μπάνιο…». «Δεν μπορείτε να κάνετε κάθε μέρα μπάνιο» εξήγησε εκνευρισμένος ο ιδιοκτήτης. «Το μπάνιο θερμαίνεται με τα ξύλα και δεν είναι εύκολο να το ανάβουμε.»

Ναι μεν τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ούτε διαδίκτυο, όμως τα κορίτσια μας ήθελαν να κάνουν μπάνιο κάθε μέρα! Εξ άλλου είχαν έρθει για διακοπές στη θάλασσα. Πώς ήταν δυνατό να μην κάνουν μπάνιο! Μετά το πρώτο σοκ και από τις δύο πλευρές ο ιδιοκτήτης μουρμουρίζοντας με δυσαρέσκεια έδωσε οδηγίες να ανάψουν τον θερμολουτήρα του μπάνιου για να ζεσταθεί το νερό.

Το πρώτο βράδυ πέρασε και στο πρόγευμα τα κορίτσια μας κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με τους παράξενους ιδιοκτήτες (ήταν βλέπεις οι μοναδικοί πελάτες). Στη διάρκεια της κουβέντας και μην μπορώντας τα κορίτσια να κρύψουν τα αισθήματά τους για το ξενοδοχείο, δέχθηκαν αντεπίθεση από τους ιδιοκτήτες: Σ΄ αυτό το ξενοδοχείο έχει μείνει ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ* και εσάς δεν σας αρέσει! Απαράδεχτο!

Τα κορίτσια μας έμειναν ακόμα ένα βράδυ στο ξενοδοχείο – που κάποτε διέμενε ο βασιλιάς Φαρούκ – και αποφάσισαν να φύγουν. Ο προϋπολογισμός τους μηδαμινός. Μέτρησαν τα λιγοστά λεφτά τους και έκλεισαν για τις υπόλοιπες τέσσερεις ημέρες των διακοπών τους σε ένα πιο ακριβό ξενοδοχείο: Το Αξιοθέα. Αυτό ήταν ολοκαίνουργιο με φανταστική θέα, λίγο πιο πάνω από ότι σήκωνε το βαλάντιό τους, αλλά τι να κάνουν;

Όμως είπαμε ο προϋπολογισμός, μηδαμινός. Έπρεπε να εξοικονομήσουν με κάποιο τρόπο τα λεφτά του ξενοδοχείου. Τα νιάτα όμως δεν πτοούνται. Για τα πάντα έχουν λύση. Το πρωινό λοιπόν, πριν ξεκινήσουν για την παραλία, περνούσαν από τη δημοτική αγορά της Πάφου (κοινώς παντοπουλείο) και αγόραζαν ένα καρπούζι, ένα χαλούμι και ένα ψωμί, και τραβούσαν για το Κόλπο των Κοραλλίων.

Αυτή η διάσημη σήμερα παραλία της Πάφου, τότε είχε δύο μόνο εστιατόρια. Ο κόσμος ελάχιστος. Αφού λοιπόν πότε κολυμπούσαν και πότε έπαιζαν στη θάλασσα με τα μεγάλα κύματα, κάθονταν στην άμμο, έκοβαν το καρπούζι, έκοβαν το χαλούμι, τεμάχιζαν το ψωμί και έτρωγαν το μεσημεριανό τους με την μεγαλύτερη όρεξη που μπορείτε να φανταστείτε! Χόρταιναν ή δε χόρταιναν, αυτό δεν είχε σημασία. Όταν τελείωναν οι προμήθειες, τελείωνε και το γεύμα.

Δεν μπορώ να παραλείψω να περιγράψω, δύο ακόμα πικάντικες στιγμές αυτών των διακοπών. Ένα πρωινό που κατέβηκαν από το ξενοδοχείο για να πάνε στην παραλία, κορίτσια γύρω στα είκοσι τους χρόνια ήταν, με τα σορτσάκια τους και τα ηλιοκαμένα κορμάκια τους, ήρθε το σκυβαλοφόρο του Δήμου για να μαζέψει τα σκουπίδια. Τότε δεν υπήρχαν τουρίστες στην Πάφο. Το θέαμα ήταν άκρως εξωτικό για τους εργάτες του Δήμου. Κατέβηκαν από το σκυβαλοφόρο και τις χάζευαν με το στόμα ανοιχτό. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι το σκυβαλοφόρο εμπόδιζε τα κορίτσια να μπουν στο αυτοκίνητό τους και να φύγουν. Έτσι εκείνοι χάζευαν και εκείνες αμήχανες περίμεναν. Στο τέλος η πιο τολμηρή τους ζήτησε να μετακινήσουν το σκυβαλοφόρο. Ξυπνώντας από τη χαυνωτική κατάσταση που βρισκόντουσαν, μάζεψαν τα σκουπίδια και έφυγαν, συζητώντας ίσως για πολύ καιρό το μοναδικό θέαμα που απρόσμενα αντίκρισαν.

Μια άλλη μέρα, με την τόλμη την αγάπη για περιπέτεια που έχουν τα νιάτα, αποφάσισαν να πάνε για μπάνιο στην παραλία της Λάρας στον Ακάμα. Η Λάρα τότε ήταν ένας παντελώς άγνωστος προορισμός, χωρίς δρόμο προσβάσιμο για αυτοκίνητα. Υπήρχε απλά ένα πλατύ μονοπάτι, που χρησιμοποιούσαν βασικά τα τρακτέρ, γεμάτο με τεράστιες λακκούβες. Και αυτές, με ένα παλιό μίνι και πολλή νεανική τρέλα ξεκίνησαν να πάνε. Το ταξίδι ήταν επίπονο και φυσικά ιδέα δεν είχαν ποια παραλία ήταν αυτή της Λάρας. Όταν τελοσπάντων βρήκαν μία παραλία και αποφάσισαν να κατέβουν, ανακάλυψαν πως η θάλασσα ήταν γεμάτη πρόβατα και στην ακρογιαλιά καθόταν ο νεαρός βοσκός. Περίμεναν υπομονετικά τα πρόβατα να κάνουν το μπάνιο τους και να βγουν έξω και τότε έβγαλαν τα ρούχα τους και βούτηξαν. Ο καημένος ο βοσκός όμως, που φαίνεται δεν είδε ποτέ ξανά στη ζωή του τέτοιο θέαμα, δεν έφευγε. Κάθισε και τις περίμενε να βγουν. Εκείνες δεν έβγαιναν, περίμεναν εκείνο να φύγει. Αφού πέρασε πάρα πολύ ώρα, τα πρόβατα ξεκίνησαν να απομακρύνονται και υποχρεωτικά έφυγε και ο βοσκός! Έτσι και εκείνες βγήκαν στην παραλία γελώντας για την περιπέτειά τους και τότε κατάφεραν να θαυμάσουν την ομορφιά του παρθένου τοπίου γύρω τους.

Το βράδυ είχαν αποφασίσει να μην τρώνε. Δεν αρκούσαν τα λεφτά για δύο γεύματα την ημέρα. Συμφώνησαν λοιπόν κάθε βράδυ να πηγαίνουν σε ένα εστιατόριο, να παραγγέλλουν μια μπουκάλα κρασί με τα φιστίκια της και αυτό να είναι το δείπνο τους. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ήταν συνήθως οι μοναδικοί πελάτες του εστιατορίου. Αφού λοιπόν έπιναν το κρασί και έτρωγαν τα φιστίκια, τραγουδούσαν αυτό το τραγουδάκι της Σοφίας Βέμπο, που τους έμαθε η Αλίκη, το κορίτσι που ήταν δικό της το μίνι:

Δεν είναι γόης δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει μέσα το χρέος.
Γιατί;
Ένα κουστούμι μονάχα έχει
και το φοράει χιονίζει, βρέχει.
Γιατί;
Μα τον λατρεύω και είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις, ο άνθρωπός μου!

Από τότε έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια. Υπήρξαν διακοπές πολύ πιο πολυτελείς και άνετες για τα κορίτσια μας. Όμως εκείνη η χρονιά καθώς και άλλες παρόμοιες, μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη. Ήταν η έκσταση του απρόσμενου και ο έρωτας της νιότης για τη ζωή, που όπως κάθε έρωτας δεν πτοείται από εμπόδια και ξεχειλίζει από ευτυχία.

• Φαρούκ της Αιγύπτου. Ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Αιγύπτου, που κυβέρνησε από το 1936 μέχρι το 1952, οπότε παραιτήθηκε μετά την επανάσταση του Νάσερ. Ερχόταν συχνά και παραθέριζε στην Κύπρο, ιδίως στα ορεινά θέρετρα, αλλά σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου Paphos Palace φαίνεται ότι παραθέριζε και στην Πάφο. Προσφιλής του απασχόληση ήταν ο τζόγος και υπάρχουν διάφορες ιστορίες με τους κατοίκους των ορεινών περιοχών που έπαιζαν μαζί χαρτιά. Λέγεται ότι μετά που απομακρύνθηκε από την εξουσία είπε το εξής «απόφθεγμα»: Σύντομα θα απομείνουν μόνο πέντε βασιλιάδες στο κόσμο: ο βασιλιάς της Αγγλίας, ο ρήγας κούπα, ο ρήγας σπαθί, ο ρήγας καρό και ο ρήγας μπαστούνι ( πληροφορίες Βικιπαίδεια)

Η φωτογραφία είναι αυθεντική φωτογραφία εκείνης της περιόδου. Αντιπροσωπεύει το πνεύμα της χαράς και της ανεμελιάς, σε πείσμα των τραγικών συνθηκών που επικρατούσαν. Τα χρώματα έχουν αλλοιωθεί από το χρόνο.