Μαρία (Κεφάλαιο 12)

(Η ιστορία αυτή είναι προϊόν μυθοπλασίας και κανένα από τα πρόσωπα δεν είναι υπαρκτό. Τα ιστορικά στοιχεία που περιλαμβάνονται είναι πραγματικά)

Κερύνεια – Λευκωσία φθινόπωρο 1926

Η Μαρία ξύπνησε μόλις το αυτοκίνητο σταμάτησε στο λιμανάκι της Κερύνειας.

Μόλις άνοιξε τα μάτια της αντίκρισε την απίστευτη γραφικότητα εκείνου του μικρού λιμανιού και αναφώνησε:

-Όσες φορές και να το πω, δε θα είναι υπερβολή. Τι υπέροχος τόπος είναι η πατρίδα μου! Πατρίδα, επανέλαβε, τι ωραία λέξη!. Πρώτη φορά μπορώ να τη λέω φωνακτά.

-Πραγματικά, απάντησε ο Kristian, όση ώρα κοιμόσουν δε χόρταινα να θαυμάζω το τοπίο. Είναι ένας πανέμορφος τόπος, η πατρίδα σου!

Κάθισαν σε ένα καφενεδάκι με θέα τις ψαρόβαρκες και στα δεξιά τους το κάστρο της Κερύνειας. Ο αέρας ήταν δροσερός και μύριζε θάλασσα. Όταν τους πλησίασε ο καφετζής, ντυμένος παραδοσιακά  με τη βράκα του, η Μαρία τον ρώτησε στα ελληνικά, αν μπορούσαν να φάνε κάτι.

-Καλό (βέβαια), απάντησε ο καφετζής. Οι ψαράδες μόλις έβγαλαν μπαρμπούνι φρέσκο. Θέλετε να σας τηγανίσω; Θα σας κάμω και μια τηγανιά πατάτες, σαλάτα, ελιές, χαλούμι και ότι άλλο θέλετε.

-Τέλεια, συμφώνησε η Μαρία. Φέρε μας και λίγο κρασάκι, από αυτό που παράγεται εδώ στον τόπο.

Μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, ο καφετζής τους έφερε ελιές, χαλούμι, ντομάτες και ψωμί για να αρχίσουν.

Η Μαρία και ο  Kristian άρχισαν να μιλούν για το θέμα που την έκαιγε. Πώς θα εντοπίσουν στοιχεία και πληροφορίες για τον Αντώνιο Φιλίππου.

-Να είσαι βέβαιη, ότι αυτός ο άνθρωπος έχει βρει την άκρη για το παρελθόν σου και κάπου θα σου έχει αφήσει τις πληροφορίες. Πρέπει να μάθουμε πού ζούσε, πώς πέθανε, ποια περιουσιακά στοιχεία είχε και πού είναι αυτά, της είπε ο Kristian.

-Από ότι ξέρω, του απάντησε η Μαρία, δίδασκε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Φυσικά, έχουν περάσει 16 χρόνια από τον θάνατό του και δεν ξέρω αν τον θυμούνται αυτοί που βρίσκονται εκεί τώρα. Όμως έχεις δίκαιο, από εκεί πρέπει να αρχίσουμε. Όσο για το πού ζούσε, δε γνωρίζω. Ξέρω ότι έμενε αρχικά στο σπίτι δίπλα από το τούρκικο αρχοντικό, αλλά μετά, όταν με δίδασκε, έφυγε από εκεί. Δεν ξέρω που ζούσε.

-Δεν έχει σημασία, της είπε ο Kristian. Εμείς θα επισκεφθούμε την κυρία που γνώρισες, Αϊντάν, αν δεν κάνω λάθος και θα τη ρωτήσουμε. Κάθε πληροφορία είναι πολύτιμη. Η πόλη της Λευκωσίας είναι μικρή, κάποιος θα θυμάται κάτι.

Μέχρι να τελειώσουν την κουβέντα τους ήρθε ο καφετζής με το φαγητό. Απόθεσε το ψάρι που μοσχομύριζε στο τραπέζι, έφερε τις πατάτες, το κρασί, τη σαλάτα και η Μαρία τον ρώτησε αν είχε χρόνο να καθίσει μαζί τους να τους μιλήσει για την πόλη της Κερύνειας.

-Να καθίσω κόρη μου, της απάντησε, αλλά εγώ δεν ξέρω πολλά γράμματα. Ο δάσκαλος που κάθεται εκεί πέρα θα ξέρει καλύτερα να σας τα πει.

Και πριν προλάβουν να απαντήσουν φώναξε:

-Δάσκαλε, τούτοι οι ξένοι θέλουν να μάθουν για τον τόπο μας. Έλα να τους μιλήσεις εσύ που ξέρεις γράμματα.

Και γυρίζοντας σε αυτούς πρόσθεσε:

-Είναι πολύ μορφωμένος, ο δάσκαλός μας, ο κύριος Κρανιδιώτης. Μιλά και εγγλέζικα.

Ο κύριος Κρανιδιώτης, γύρω στα πενήντα, ψηλός,  ντυμένος με ευρωπαϊκά ρούχα, ένα κουστούμι σε χρώμα μπεζ με αντίστοιχο καπέλο, τους πλησίασε και τους άπλωσε το χέρι σε μια θερμή χειραψία. Και συνέχισε σε άψογα αγγλικά:

-Ονομάζομαι Ελευθέριος Κρανιδιώτης και είμαι δάσκαλος. Είμαι στη διάθεσή σας ότι θέλετε να ρωτήσετε.

-Παρακαλώ καθίστε να φάτε μαζί μας, τον προσκάλεσαν και ζήτησαν από τον καφετζή να φέρει ακόμα ένα πιάτο.

Ο κύριος Κρανιδιώτης κάθισε και αφού έγιναν οι συστάσεις, άρχισε να τους μιλά για την πόλη της Κερύνειας. Μιλούσε αργά και μέσα από τα λόγια του διέκρινες την ευρυμάθειά του, αλλά και την αγάπη για τον τόπο του.

-Η πόλη μας, η Κερύνεια μας, είναι μια απόδειξη του εποικισμού του τόπου από τους Αχαιούς. Πόλη με το ίδιο όνομα υπήρχε και στην Πελοπόννησο, καθώς και ποταμός. Σύμφωνα με τον Λυκόφρονα, αρχαίο συγγραφέα, η πόλη πρέπει να ιδρύθηκε από τον Κηφέα, στρατηλάτη των Βουραίων, μίας πόλης της Πελοποννήσου, κοντά στην αρχαία πόλη της Κερύνειας. Ο Κηφεύς ήταν συναρχηγός του Πράξανδρου που ίδρυσε τη Λάπηθο, η οποία κατά τα αρχαία χρόνια ήταν σημαντικότερη πόλη από την Κερύνεια.

-Η Κερύνεια πέρασε όπως όλη η Κύπρος από πολλούς κατακτητές: Φοίνικες, Πέρσες, καταλήφθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο, πέρασε στους διαδόχους του, υπήρξε Ρωμαϊκή κτίση, στη συνέχεια ανήκε στο ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, δηλαδή στο Βυζάντιο, οπόταν κτίστηκε και το κάστρο που βλέπετε. Φυσικά, ακολούθησαν οι Λουζινιανοί, την πολιόρκησαν οι Γενουάτες, βίωσε την Ενετική κυριαρχία και το 1570 πέρασε, όπως όλη η Κύπρος, στους Οθωμανούς.

-Σκοτεινά χρόνια τα Οθωμανικά. Οι Έλληνες, κάτοικοι της πόλης μετακινήθηκαν προς τη Θέρμια και στην πόλη έμειναν μόνο οι Τούρκοι. Τίποτε δε θύμιζε την παλιά άνθιση του τόπου. Κατά τα τέλη του 18^ου αιώνα και τον 19^ο, οι Έλληνες κάτοικοι άρχισαν να επιστρέφουν και να αγοράζουν σπίτια και περιουσίες από τους Τούρκους. Τότε άνθισε το εμπόριο και η πόλη ξεκίνησε να βρίσκει την παλιά της αίγλη. Αυτή την εποχή, οι Κερυνειώτες είχαν πολλές εμπορικές σχέσεις με την Ελλάδα. Πολλοί Έλληνες καπετάνιοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ. Το καταλαβαίνεις από τα πολλά ελληνικά επίθετα: Σκοπελίδης (από τη Σκόπελο). Χαλκίδης (από τη Χάλκη), Χιωτέλης (από τη Χίο), Βράχας (από τα Ιόνια νησιά) και ο υποφαινόμενος Κρανιδιώτης από το Κρανίδι Πελοποννήσου.

-Δυστυχώς, το 1922, με τη μικρασιατική καταστροφή, καταστράφηκε και η εμπορική δραστηριότητα των κατοίκων. Εκείνο που δε χάθηκε ποτέ ήταν η ομορφιά της Κερύνειας. Πουθενά αλλού στην Κύπρο δεν έχεις ένα καταπράσινο βουνό στα βόρεια και μια γαλάζια θάλασσα στα νότια να σμίγουν και να χαρίζουν ένα δροσερό κλίμα και μια απαράμιλλη θέα.

-Τώρα με τους Εγγλέζους τα πράγματα είναι καλύτερα. Έχουμε αρχίσει να έχουμε περιηγητές. Το 1922 ο Κώστας Κατσελλής ίδρυσε το πρώτο ευρωπαϊκού τύπου ξενοδοχείο στην πόλη μας και ελπίζουμε σιγά να αναπτυχθούμε σε αυτή τη νέα μόδα της εποχής. Να δεχόμαστε περιηγητές.

Η Μαρία και ο Kristian εντυπωσιάστηκαν από τις γνώσεις του κυρίου Κρανιδιώτη και συνέχισαν την κουβέντα μαζί του για να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες για τη μοίρα του τόπου. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουν και πήγαν να πληρώσουν το καφετζή, έγινε ολόκληρη μάχη με τον κύριο Κρανιδιώτη που επέμενε να πληρώσει εκείνος για το φαγητό, έστω και αν ήταν αυτοί που τον προκάλεσαν. Στο τέλος ο Kristian κατάφερε να πληρώσει και ο κύριος Κρανιδιώτης έμεινε πολύ απογοητευμένος.

-Θα ξαναέρθουμε του είπε ο Kristian για να τον παρηγορήσει. Και τότε θα πληρώσετε εσείς.

-Οι άνθρωποι αυτού του τόπου κατάγονται πραγματικά από τους Αχαιούς, συμπλήρωσε ο Kristian, σαν μπήκαν στο αυτοκίνητο. Ο Ξένιος Δίας είναι για καλά ριζωμένος στις καρδιές τους!

-Ναι, είπε η Μαρία με περηφάνια. Είναι οι άνθρωποι του τόπου μου!

Το ταξίδι μέχρι τη Λευκωσία ήταν ευχάριστο. Παρά τη συναισθηματική φόρτιση του πρωινού, η υπόλοιπη μέρα βοήθησε στην εκτόνωση της Μαρίας και μια γλυκεία ευτυχία άρχισε να τη γεμίζει. Ήταν για πρώτη φορά ο εαυτός της και αυτό ήταν υπέροχο!

Πριν ο Kristian την αφήσει στο σπίτι της το βράδυ, συνεννοήθηκαν να συναντηθούν την επομένη για να επισκεφθούν το Παγκύπριο Γυμνάσιο.

Την άλλη μέρα το πρωί ο Kristian κτύπησε την πόρτα της Μαρίας γύρω στις 10 το πρωί. Ο καιρός ήταν μουντός και βροχερός, σε αντίθεση με την προηγούμενη μέρα και έτσι πήραν από μία ομπρέλα μαζί τους.

-Επιτέλους, σχολίασε ο Kristian, κάτι που να θυμίζει φθινόπωρο!

Το Παγκύπριο Γυμνάσιο ήταν μόνο πέντε λεπτά απόσταση από το σπίτι της Μαρίας και έτσι η βροχούλα που έπεφτε απαλά, δεν ήταν κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, ήταν σαν μια υπόσχεση για κάθαρση, σαν ένα ξέπλυμα του παρελθόντος και ένα νέο ξεκίνημα.

Σαν έφτασαν στην είσοδο του Γυμνασίου, η Μαρία πήρε μια βαθιά ανάσα πριν μπούνε μέσα. Ζήτησαν το γραφείο του διευθυντή και μια γερασμένη καθαρίστρια τους οδήγησε σε μια μεγάλη πόρτα στο βάθος και τους είπε:

-Αυτό είναι. Ο διευθυντής μας είναι ο κύριος Ανδρέας Γεωργιάδης.

Κτύπησαν διακριτικά την πόρτα και αφού άκουσαν την πρόσκληση «Εμπρός» πέρασαν μέσα.

Ο κύριος Γεωργιάδης ήταν ένας κοντοπάχουλος κύριος, γύρω στα πενήντα, με ένα μικρό μουστάκι, γυαλιά και αγέλαστο ύφος. Αφού συστήθηκαν του είπαν το λόγο της επίσκεψής τους. Ήθελαν να μάθουν για ένα παλιό καθηγητή του σχολείου, τον κύριο Αντώνιο Φιλίππου, που πέθανε το 1910.

Ο κύριος Γεωργιάδης δε φάνηκε πολύ πρόθυμος να τους εξυπηρετήσει.

-Εγώ μόνο δέκα χρόνια βρίσκομαι εδώ, τους είπε. Δε γνώρισα το άτομο για το οποίο μιλάτε.

-Μήπως υπάρχουν άλλοι πιο παλιοί καθηγητές που μπορεί να τον γνώριζαν;

-Δεν ξέρω. Οι περισσότεροι εδώ είναι νέοι. Δεν ξέρω πότε ήρθε και ο καθένας στο σχολείο αυτό!

Με αυτά τα λόγια, έσκυψε πάνω από τα βιβλία του και άρχισε να διαβάζει κάτι, δείχνοντάς τους ότι έπρεπε να φύγουν.

Βγήκαν έξω πολύ απογοητευμένοι. Η Μαρία ήταν έτοιμη να κλάψει. Ξαφνικά ένοιωσε κάποιο να της τραβά το μανίκι. Γύρισε και είδε την καθαρίστρια που τους είχε συνοδέψει προηγουμένως, η οποία της είπε ψιθυριστά στα ελληνικά:

-Εγώ ήξερα τον μακαρίτη τον Αντώνιο Φιλίππου. Ελάτε από εδώ να σας πω.

Τους οδήγησε σε μια άδεια τάξη και άρχισε να τους μιλά:

-Ο μακαρίτης ο κύριος Αντώνιος ήταν πολύ καλός άνθρωπος και όλοι τον αγαπούσαν στο σχολείο. Οι μαθητές του τον λάτρευαν. Τι θέλετε να μάθετε;

-Ήταν δάσκαλός μου, όταν έζησα στην Κύπρο τα παιδικά μου χρόνια. Τον αγαπούσα πάρα πολύ και θα ήθελα να τιμήσω τη μνήμη του με κάθε δυνατό τρόπο. Σκέφτομαι μάλιστα να γράψω ένα βιβλίο για το έργο και τη δράση του. Για αυτό θα ήθελα να ξέρω αν άφησε τίποτε πίσω του, βιβλία, γραπτά κλπ. Ξέρετε που έμενε τα τελευταία του χρόνια;

-Νομίζω έμενε δίπλα από το τούρκικο αρχοντικό. Όμως εκείνος που θα ξέρει περισσότερα είναι ο μαθητής του, ο Ελευθέριος Κωνσταντίνου. Τον αγαπούσε πολύ ο μακαρίτης. Τον είχε σαν γιο του.

-Ξέρετε που μπορώ να τον βρω;

-Δεν ξέρω, δυστυχώς. Χάθηκε και αυτός όταν πέθανε ο Αντώνιος. Νομίζω του άφησε χρήματα για να σπουδάσει στο Λονδίνο. Γιατρός; Δικηγόρος; Θα σας γελάσω. Δε θυμάμαι. Σίγουρα όμως ότι είχε το άφησε σε αυτόν.

-Μήπως ξέρετε κάποιο άλλο που μπορεί να γνωρίζει περισσότερα, ρώτησε η Μαρία

-Ήταν ένας άλλος καθηγητής που ήταν φίλοι. Λεγόταν Δημήτριος Δημητρίου. Από ότι ξέρω όμως είναι πολύ άρρωστος. Γέρασε και έχασε τα λογικά του. Ζει στη συνοικία του Αγίου Κασσιανού. Αν τον βρείτε ίσως να θυμάται κάτι.

Ευχαρίστησαν τη γυναίκα και πριν φύγουν η Μαρία έβγαλε και της έδωσε πέντε λίρες. Η γυναίκα ξαφνιάστηκε και δεν ήθελε να τις πάρει.

-Σας παρακαλώ, πάρτε τις είπε η Μαρία με δάκρυα στα μάτια. Δεν ξέρετε τι δώρο μου έχετε κάνει! Άλλωστε γνωρίζω ότι δεν πληρώνεστε πολλά και σίγουρα έχετε τα χρήματα ανάγκη.

Στο δρόμο η Μαρία μετάφρασε στον Kristian την κουβέντα της με την καθαρίστρια. Όταν έφτασαν στο σπίτι της Μαρίας, πίνοντας το τσάι τους και τρώγοντας από το κέικ που ετοίμασε η κυρία Βασιλεία, άρχισαν να καταστρώνουν τα σχέδιά τους:

Πρώτα θα έψαχναν και θα έβρισκαν τον καθηγητή Δημήτριο Δημητρίου, στον Άγιο Κασσιανό.

-Είναι πολύ κοντά από εδώ, είπε η Μαρία. Μόνο μερικά λεπτά. Μείνε να φάμε για μεσημέρι και θα πάμε το απόγευμα.

Έφαγαν το υπέροχο γεύμα που ετοίμασε η κυρία Βασιλεία και ξεκίνησαν νωρίς το απόγευμα για τον Άγιο Κασσιανό. Η βροχή είχε σταματήσει και η υγρή, αναζωογονητική μυρωδιά που διαπνέει την ατμόσφαιρα μετά από τα πρωτοβρόχια, γέμισε τα ρουθούνια τους.

Πέρασαν αρχικά από την εκκλησία του Αγίου Κασσιανού. Ο ναός είναι ένα πετρόκτιστο κτίσμα με τη χαρακτηριστική πέτρα της Κύπρου, την πουρόπετρα. Είναι δίκλιτος και κτίστηκε τον 19^ο αιώνα. Περιβάλλεται από στενά δρομάκια και σπίτια με εσωτερικές αυλές. Μερικά από αυτά είναι μεγαλοπρεπή και διώροφα, ενώ άλλα είναι ταπεινά μονώροφα σπιτάκια. Όλα όμως  είναι κτισμένα σε συνεχή δόμηση, κάνοντας και αυτή τη συνοικία της Λευκωσίας πολύ γραφική. Στην αυλή της εκκλησίας βρήκαν τον ιερέα, τον οποίο ρώτησαν αν γνωρίζει πού είναι το σπίτι του καθηγητή Δημήτριου Δημητρίου.

Ο ιερέας τους κοίταξε παραξενεμένος.

-Τι θα κάνετε τον καημένο τον Δημήτριο, ρώτησε. Ο άνθρωπος δεν είναι καλά.

-Θέλουμε να τον ρωτήσουμε για ένα άλλο καθηγητή. Τον Αντώνιο Φιλίππου. Αν δεν μπορεί να μιλήσει, δε θα τον πιέσουμε.

-Καλά. Εκεί είναι το σπίτι του Δημητρίου. Μένει με την κόρη του.

Και τους έδειξε ένα σπίτι έξω από την αυλή της εκκλησίας με πράσινη πόρτα. Προχώρησαν και κτύπησαν το ρόπτρο  στην πόρτα που είχε σχήμα κλειστού γυναικείου χεριού. Μια κουρασμένη νεαρή γυναίκα, άνοιξε το μικρό παράθυρο της πόρτας και τους κοίταξε παραξενεμένη, πίσω από τα διακοσμητικά κάγκελα.

-Τι θέλετε; Ρώτησε.

-Μας συγχωρείτε για την ενόχληση. Ονομάζομαι Λαίδη Mary William Moore και αυτός είναι ο αρχαιολόγος Kristian Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στην Κύπρο και είχα ένα δάσκαλο που τον έλεγαν Αντώνιο Φιλίππου. Έχω έρθει πίσω από το Λονδίνο και ψάχνω πληροφορίες για αυτόν. Από ότι έχω μάθει ο κύριος Δημήτριος Δημητρίου ήταν φίλος του και ίσως γνωρίζει κάτι. Θα μας υποχρεώνατε αν μας αφήνατε να τον δούμε για μερικά λεπτά. Έχουμε μάθει ότι είναι άρρωστος αλλά μπορεί να θυμάται κάτι.

Πριν προλάβει η νεαρή γυναίκα να απαντήσει, ακούστηκε μία φωνή από το βάθος:

-Αντώνιος, Αντώνιος, ήρθε ο Αντώνιος;

-Όχι, πατέρα. Δεν είναι ο Αντώνιος. Κάποιοι ξένοι θέλουν να ρωτήσουν κάτι.

Στο βάθος του δωματίου εμφανίστηκε ένας ηλικιωμένος άνδρας, αξύριστος με αλλόφρον βλέμμα, ντυμένος με τις πιτζάμες του.

-Περάστε, περάστε, φώναξε. Ο Αντώνιος είναι φίλος μου.

Έτσι η νεαρή γυναίκα αναγκάστηκε να ανοίξει την πόρτα.

-Μην τον κουράσετε, τους προειδοποίησε και έφυγε από το δωμάτιο εκνευρισμένη.

Η επίπλωση του δωματίου ήταν μερικές γέρικες πολυθρόνες και ένα τραπεζάκι που είχε πάνω μερικές φωτογραφίες. Ήταν σε γενικές γραμμές ατημέλητο, εκφράζοντας την άσχημη κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι.

-Καθίστε, καθίστε, επαναλάμβανε ο Δημήτριος.

Μόλις κάθισαν, κοίταξε προσεκτικά τη Μαρία και το βλέμμα του άλλαξε. Σαν μια αναλαμπή να διαπέρασε το πνεύμα του, το πρόσωπό του φωτίστηκε και αναφώνησε:

-Εσύ είσαι η Μαρία! Σε αναγνώρισα. Μιλούσε πάντα για σένα. Σε αγαπούσε πολύ.

Πλησιάζοντας τη Μαρία, γονάτισε, πήρε τα χέρια της στα δικά του και τα φιλούσε.

Από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα και επαναλάμβανε συνεχώς:

-Ήρθε η Μαρία, Αντώνιε. Ήρθε φίλε μου.

Η Μαρία δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Ήταν μια πολύ συναισθηματική στιγμή. Συγκρότησε όμως τον εαυτό της, αγκάλιασε τον Δημήτριο και τον βοήθησε να σηκωθεί. Τον κάθισε σε μια καρέκλα και του χάιδευε τα χέρια. Σιγά – σιγά ο ηλικιωμένος κύριος ηρέμησε.

-Πέστε μου σας παρακαλώ, κύριε Δημήτριε, άφησε ο Αντώνιος Φιλίππου κάτι για μένα; Είπε σε σας τίποτε για μένα;

Η φωνή του Δημήτριου ακούστηκε ήρεμη. Δεν ήταν πια ο άρρωστος άνθρωπος, που δεν είχε τα λογικά του:

-Ο Αντώνιος μιλούσε πάντοτε για σένα, πόσο όμορφη είσαι, πόσο έξυπνη είσαι, πόσο φιλομαθής είσαι. Σε αγαπούσε πάρα πολύ. Δεν έλεγε όμως λεπτομέρειες. Σαν να προσπαθούσε να κρατήσει ένα δικό σου μυστικό. Ήθελε τόσο πολύ να σε βρει, αλλά δεν ήξερε πού ήσουν. Τα τελευταία χρόνια πριν πεθάνει, μου είπε μία μέρα πως είσαι στις Ινδίες. Είναι αλήθεια; Ήσουν στις Ινδίες;

-Ναι, κύριε Δημήτριε. Ήμουν στις Ινδίες. Για αυτό δεν μπόρεσα να έρθω πιο νωρίς. Όμως είναι σημαντικό να γνωρίζω αν άφησε κάτι για μένα.

-Κόρη μου, δε γνωρίζω αν άφησε κάτι για σένα. Ότι είχε τα άφησε στον Ελευθέριο Κωνσταντίνου, ένα παιδί που το είχε σαν γιο του. Του άφησε και χρήματα για να σπουδάσει στο Λονδίνο. Έλεγε πάντα πως ήταν πολύ έξυπνο παιδί, αλλά όχι σαν τη Μαρία του. Αν υπάρχει κάτι, αυτός θα το έχει.

-Ξέρετε πού θα βρω τον Ελευθέριο Κωνσταντίνου;

-Όχι, κόρη μου, δεν ξέρω. Ο Ελευθέριος έφυγε για το Λονδίνο μετά το θάνατο του Αντώνιου. Νομίζω θα σπούδαζε δικηγόρος. Δεν τον ξαναείδα από τότε.

Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα και η κόρη του Δημήτριου επέστρεψε, δίνοντας τους μήνυμα ότι θα πρέπει να φύγουν.

Όταν σηκώθηκαν και κατευθύνθηκαν προς την πόρτα, ο Δημήτριος τους είπε:

-Να ξανάρθετε. Να ξαναέρθεις Μαρία!

Το βλέμμα της κόρης του όμως άλλα έλεγε. Τους ευχαρίστησαν, τους χαιρέτησαν και έφυγαν.

Σαν βγήκαν στο δρόμο, η Μαρία εξήγησε στον Kristian τι ακριβώς λέχθηκε και πρόσθεσε:

-Δεν αντέχω άλλες συγκινήσεις για σήμερα. Δεν ξέρεις πόσο σε ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου! Θα πρέπει όμως να επιστρέψω στο σπίτι μου για να ηρεμήσω. Τι λες; Να συναντηθούμε αύριο γύρω στις 10 για να σκεφθούμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια;

Ο Kristian συμφώνησε. Καληνύχτισαν ο ένας τον άλλο και η Μαρία συνέχισε το δρόμο της μέσα στο υγρό δειλινό. Πόσο ταίριαζε η υγρασία του με τη βουρκωμένη καρδιά της, σκέφτηκε. Παρόλα αυτά, ήξερε ότι ο μίτος της ζωής της είχε πια αρχίσει να ξετυλίγεται, σαν τη διαδικασία ενός τοκετού. Πριν τη γέννα, υπάρχει πόνος, υπάρχουν δάκρυα και μετά έρχεται η χαρά της νέας ζωής. Αυτό ήθελε να ελπίζει και να προσδοκεί.

 

Βιβλιογραφία: http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=12908&-V=limmata

Φωτογραφία:https://www.google.com/search?q=%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1&sxsrf=AOaemvLdy7dsIuzeQxlXy88fUAfWGeIvxg:1636572057215&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwiz_vmAwo70AhXDAWMBHVwNB78Q_AUoAXoECAEQAw&biw=1920&bih=937&dpr=1#imgrc=hdCmxhKHyJf4BM