Η κουρτίνα

Άπλωσες το χέρι και τάραξες την κουρτίνα.

Πίσω από το κενό είδες να κινούνται σαν σκιές τα μυστικά του κόσμου.

Αθόρυβα, κρυφά, να γλιστρούν σαν νούφαρο στη λίμνη

μακριά από το αθέατο βλέμμα σου, στο μυστικό κόσμο της σιωπής.

Η κουρτίνα κυμάτισε για λίγο.

Και τότε είδες τα όνειρα να ξετυλίγονται μέσα από μάτια νοτισμένα, υγρά.

Η δύναμη της δημιουργίας!

Πρόσεξες μια σταγόνα νερού που κρεμόταν  από το φύλλο ενός δένδρου.

Καθρέφτιζε το κόσμο όλο.

Άγγιξες και πάλι την κουρτίνα, άνοιξες το παράθυρο διάπλατα.

Εισέβαλε μέσα το φως

φωτίζοντας τα δικά σου όνειρα και τα δικά σου μυστικά.

Ένα ποτάμι από φωτόνια γέμισαν το δωμάτιο.

Άπλωσες το χέρι να τα αγγίξεις

όμως αυτά σου ξέφευγαν, άπιαστα, ασύλληπτα.

Τα κυνήγησες σαν τότε που ήσουν παιδί

που από το ανοικτό παράθυρο χυμούσαν στο κρεβάτι σου

και ύψωνες τα χέρια σαν σε κάλεσμα, μα αυτά χόρευαν και χάνονταν.

Με μια αποφασιστική κίνηση, έκλεισες το παράθυρο, τράβηξες την κουρτίνα.

Σκοτάδι παντού.

Μόνο εσύ και ο εαυτός σου.

Ο εαυτός.

Που μέσα σε μια καθάρια στιγμή

μπορεί να λάμπει περισσότερο από το φως του ήλιου!

Δεν είσαι μόνη!