Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ

Οι κόρες του Νηρέα

φερμένες από τα κύματα

στις ακτές της Ιθάκης

απέθεσαν στο ακρογιάλι

το αστραφτερό πετράδι του πατέρα τους.

Αιώνες τώρα έπαιζαν

με τον πόθο των ανθρώπων

για γυαλιστερά αποκτήματα.

Μόλις κάποιος θνητός, γεμάτος έπαρση

έπαιρνε το πετράδι και το ‘δειχνε στους φίλους του

αυτό γινόταν κάρβουνο

και μαύριζαν τα χέρια του

και μαραινόταν η ψυχή του απ’ τον περίγελο.

Τότε αυτές καβαλούσαν

ξανά τα κύματα

και με το πετράδι στην απαλάμη

γύρευαν άλλο περιγιάλι

για να παίξουν.

Παιχνίδι αιώνιο, ατελείωτο.

Στις ακρογιαλιές της Ιθάκης

έπαιζε η Πηνελόπη.

Δεν ήταν γυναίκα, δεν ήταν παιδί.

Ήταν πάνω στο σκαρφάλωμα της ήβης.

Γυάλισε το πετράδι στα μάτια της

και οι Νηρηίδες κρυφογελούσαν

πίσω απ’ τον κυματαφρό.

Άπλωσε το χέρι η Πηνελόπη και το πήρε.

Σαν αστραπή ο πόθος της ζωής της

εγέρθηκε στη μνήμη της

Και τρέχοντας το πετράδι απόθεσε

στα πόδια της Αθηνάς Παλλάδας,

προφέροντας απλά:

– Για σένα Θεά.

Οι κόρες του Νηρέα τρόμαξαν.

Δεν θα μπορούσαν ποτέ πια

Να πάρουν πίσω το πετράδι.

Το ‘χασαν για πάντα.

Τρομαγμένες βούτηξαν στα κύματα και χάθηκαν.

Η Πηνελόπη είχε καθάριο βλέμμα

και σαν αντίκρισε την Θεά

δεν τρόμαξε.

– Σπάνιο το δώρο σου Πηνελόπη.

Σπάνιο και πολύτιμο.

Τι θέλεις από μένα;

– Θεά, επιθυμώ την ώρα του γάμου μου

να μην δοθώ σ’ ένα άνδρα

έστω κι αν είναι βασιλιάς,

έστω κι αν είναι άρχοντας,

αλλά στον ΑΝΔΡΑ.

Αυτό ποθεί η καρδιά μου.

Αυτό σου ζητώ.

Αυτό επιλέγω.

– Πηνελόπη, η φωνή της Θεάς

Δονούσε τον χώρο και όλα σείονταν.

– Πηνελόπη, μη ζητάς πάνω

απ’ τ’ ανθρώπινα

γιατί το τίμημα

είναι υπεράνθρωπο.

— Επιλέγω Θεά και

πληρώνω το τίμημα.

— Πηνελόπη σε προειδοποιώ

θα πονέσεις, θα σπαράξεις,

θα χωριστείς στα δυο.

– Επιλέγω Θεά και πληρώνω το τίμημα.

– Πηνελόπη, τον ΑΝΔΡΑ

κανείς δεν μπορεί να τον έχει ισόβια

Γιατί είναι πάνω απ’ τη ζωή.

– Επιλέγω Θεά και

αρκούμαι σε ψήγματα τελειότητας…

– Ας γίνει

Ηχήθηκε η φωνή

Και στην Ιθάκη έγινε σεισμός.

…………………………………………………………..

Η Πηνελόπη, η βασίλισσα της Ιθάκης

αγνάντευε το πέλαγος σιωπηλά.

Οι μνηστήρες μεθοκοπούσαν στην αυλή

ποθώντας την Πηνελόπη για γυναίκα τους.

Εκείνη περίμενε τον ΑΝΔΡΑ.

Είκοσι χρόνια τον περίμενε

και ένοιωθε πως ήρθε η ώρα.

Αν τον έλεγαν Οδυσσέα

κι αν ήταν βασιλιάς

δεν είχε σημασία.

Αν ήταν ο θρύλος της Ελλάδας,

πάλι δεν είχε σημασία.

Ήταν ο ΑΝΔΡΑΣ.

Η σάρκα, το πνεύμα, η καρδιά.

Ήταν πληρότητα.

Αυτόν περίμενε.

Και οι μνηστήρες στην αυλή…

Ήταν η φθορά της μετριότητας.

……………………………………………………

Απ’ το νυφικό κρεβάτι

κι απ’ το ανοικτό παράθυρο

αγνάντευε η Πηνελόπη το φεγγάρι.

Στο πλάι ήταν ο Οδυσσέας.

Ο ΑΝΔΡΑΣ.

Χαμογέλασε ευτυχισμένη.

«Ελένη» ψιθύρισε «εσύ προκάλεσες

ένα πόλεμο

μα εγώ τον κέρδισα»!

Και κοιμήθηκε.

Ήταν η ώρα της απόδοσης.

15 Αυγούστου 2000

 

 

Αν θέλετε να διαβάσετε τον μύθο που σχετίζεται με το ποίημα μπορείτε να ακολουθήσετε τον πιο κάτω σύνδεσμο:

Πηνελoπη