Η Επιστροφή από την Κέρκυρα

Αφιερωμένο στη Σταυρούλα, που έφυγε στα 32 της χρόνια, μία πανέμορφη ανοιξιάτικη ημέρα του Απρίλη.

Εκείνη τη χρονιά, το 1981, είχαμε δύο γάμους το καλοκαίρι. Και οι δύο τον Σεπτέμβρη. Δύο φίλες θα αρραβωνιαζόντουσαν με μία εβδομάδα διαφορά. Τότε τα ξενόφερτα έθιμα, Bachelor night και Hen’s night δεν ήταν τόσο διαδεδομένα και εμείς δεν τα γνωρίζαμε. Εξ άλλου το δικό μας ταμπεραμέντο ωθούσε προς άλλες κατευθύνσεις. Μας άρεσαν τα ταξίδια, η ομορφιά της φύσης και η γνωριμία άλλων κόσμων. Οι έξαλλες νύχτες σε βραδινές πίστες, με πονηρά υπονοούμενα, δε θα ήταν ποτέ μέσα στις προτεραιότητές μας.

Είχαμε αποφασίσει λοιπόν να κάνουμε ένα ταξίδι στην Ελλάδα, τον Αύγουστο, σαν αποχαιρετιστήρια συνεύρεση της παρέας μας. Είμαστε εμείς οι τρεις καθώς και μία ξαδέλφη που ήρθε από την Αυστραλία. Θα πρέπει να σημειώσω ότι ο προϋπολογισμός μας ήταν πολύ περιορισμένος και έτσι το πρόγραμμά μας περιλάμβανε βασικά, φιλοξενία σε σπίτια φοιτητών που έλειπαν στην Κύπρο για τις καλοκαιρινές τους διακοπές και διαμονές σε φθηνά ξενοδοχεία, όταν δεν υπήρχε η σχετική διευκόλυνση.

Θα περιγράψω μόνο μερικές στιγμές που νομίζω έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και, όπως είπα ξανά, δεν περιλαμβάνονται στους οδηγούς ταξιδιών και στα ντοκιμαντέρ.

Στην Αθήνα μέναμε σε ένα άθλιο, βρώμικο διαμέρισμα κάποιου φοιτητή που έλειπε στην Κύπρο και για να μπορέσουμε να κάνουμε μπάνιο χρειάστηκε να καθαρίσουμε την μπανιέρα και να της χαρίσουμε στιγμές που δεν ξαναείδε από τότε που την εγκατέστησαν στο διαμέρισμα! Η μπανιέρα πρέπει να έμεινε πολύ ευχαριστημένη, εμείς μάλλον όχι!

Εν πάση περιπτώσει, ανάμεσα στις εκδρομές που κάναμε ήταν και αυτή με το πλοίο στα νησιά Πόρος, Ύδρα, Αίγινα. Θυμούμαι όταν μπήκαμε στο πλοίο και καθίσαμε στο κατάστρωμα βλέποντας τους γλάρους να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας, ένοιωσα ότι ήμουν κάπου στο παράδεισο. Όλη η ταλαιπωρία που περνούσαμε καθημερινά δεν είχε καμία σημασία. Συναντούσαμε εκείνη την στιγμή, τα όνειρά μας, εν πλω. Όταν κατεβήκαμε στην Ύδρα και είδαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας την ομορφιά των ελληνικών νησιών με τα στενά ανηφορικά δρομάκια και τα παραδοσιακά σπίτια, η χαρά μας ήταν απερίγραπτη! Ανεβοκατεβαίναμε σαν αγριοκάτσικα, την ώρα που οι τουρίστες αγόραζαν σουβενίρ από τα μαγαζάκια. Μπήκαμε και σε ένα καφενεδάκι στο τέλος της ανηφόρας και γνωριστήκαμε με γέρους ναυτικούς. Μαγεία!

Ένας άλλος προορισμός εκείνου του ταξιδιού ήταν η Κέρκυρα. Για να πάμε στην Κέρκυρα και προσαρμοζόμενες πάντοτε στον περιορισμένο μας προϋπολογισμό έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο. Ένα ατελείωτο ταξίδι πολλών ωρών (οκτώ αν δεν κάνω λάθος) για να φτάσουμε στα Ιωάννινα, όπου θα μέναμε το βράδυ και την άλλη μέρα θα παίρναμε το ferry boat για την Κέρκυρα.

Στο φθηνό ξενοδοχείο που μέναμε, ζήσαμε και ένα άλλο ευτράπελο περιστατικό. Είχα κάνει το μπάνιο μου, φόρεσα το νυχτικό μου, βγήκα στο μπαλκόνι και κοίταζα το στενό ήσυχο δρομάκι, μπροστά από το ξενοδοχείο. Συγχρόνως η ξαδέλφη μου, εξ Αυστραλίας, μπήκε με τη σειρά της στο μπάνιο. Ακούμε και οι δυο συγχρόνως ένα κτύπημα στην πόρτα και μια δυνατή ανδρική φωνή να λέει: «άνοιξε αγάπη μου να μπω να απολαύσω το κορμί σου!». Μέχρι να αντιληφθούμε ότι το κάλεσμα δεν απευθυνόταν σε μας, αλλά στην κυρία του διπλανού δωματίου, που έπαιρνε επίσης το μπάνιο της, κόντεψε να μας βρει ταμπλάς. Ο θερμός σύντροφός της, ήθελε παιχνίδια και εκείνη του έκανε καμώματα. Οι τοίχοι ήταν τόσο λεπτοί που νόμιζε κανείς ότι όλοι βρισκόμασταν στο ίδιο δωμάτιο.

Στην Κέρκυρα μέναμε στο διαμέρισμα ενός συγγενή, που εργαζόταν στο Hilton Κέρκυρας. Μας παραχώρησε το μικρό σπιτάκι του ενώ εκείνος διέμενε στο ξενοδοχείο. Περνούσαμε πολύ ωραία. Επειδή, όπως είπαμε, είχαμε χαμηλό προϋπολογισμό και θέλαμε να επισκεφθούμε όλα τα μέρη, είχαμε οργανωθεί ως εξής: Βάζαμε σε ένα κοινό ταμείο, κάθε ορισμένες μέρες ένα ποσό. Η μία από εμάς ήταν ο ταμίας, κρατούσε όλα τα λεφτά και μόνο αυτή πλήρωνε. Μία άλλη ήταν ο λογιστής, κρατούσε κατάστιχο και έγραφε όλα τα έσοδα – έξοδα. Ακόμα και το λεωφορείο μόνο η ταμίας το πλήρωνε. Πλήρης οργάνωση με καταπληκτικά αποτελέσματα. Γυρίσαμε κάθε γωνιά της Κέρκυρας και απολαύσαμε όλες τις ομορφιές της.

Πριν σας περιγράψω το περιπετειώδες ταξίδι της επιστροφής θα αναφερθώ σε ένα επίσης φαιδρό περιστατικό. Βρισκόμασταν προς το τέλος Αυγούστου και η Κέρκυρα είχε αρχίσει να έχει ξαφνικές μπόρες. Μια μέρα καθώς περπατούσαμε στην πόλη, άρχισε να βρέχει. Για να προφυλαχθούμε μπήκαμε στην πρώτη καφετέρια που βρήκαμε. Αν δεν κάνω λάθος λεγόταν: Dirty Dick’s ή κάτι παρόμοιο. Είμαστε οι μόνοι πελάτες. Τα τραπεζάκια που είχε ήταν εκείνα τα αμερικάνικα, που είναι στη σειρά, κολλημένα στο τοίχο, με δύο καθίσματα, τύπου παγκάκι, το ένα πίσω από το άλλο. Καθόμασταν δηλαδή δύο στο ένα κάθισμα, δύο στο απέναντι, από τη μία πλευρά ήταν ο τοίχος και από την άλλη ο διάδρομος.

Μας πλησίασαν οι ιδιοκτήτες ή οι υπάλληλοι, δεν ξέρω ακριβώς ποιοι ήταν οι θρασύτατοι νεαροί και αμέσως έσπρωξαν αυτές που κάθονταν στην πλευρά του διαδρόμου και κάθισαν δίπλα μας. Μας εγκλώβισαν δηλαδή μέσα στο κάθισμα και δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Άρχισαν κάτι περίεργες κουβέντες, καθόλου ευπρόσδεκτες από εμάς και παρόλο που προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε πως δεν είμαστε πρόθυμες για περιπέτειες, επέμεναν με αυθάδεια. Δεν ξέρω πώς το συνεννοηθήκαμε μεταξύ μας, το μόνο που ξέρω είναι ότι πηδήξαμε συγχρόνως πάνω από τα καθίσματα, στις διπλανές θέσεις και από φύγει – φύγει.

Όπως είπαμε είμαστε οργανωμένα κορίτσια! Δεν αφήναμε τίποτα στην τύχη. Μελετήσαμε το ταξίδι της επιστροφής – μέσα σε μία εβδομάδα θα γινόταν ο πρώτος αρραβώνας – και αποφασίσαμε τα εξής:

• Αγορά εισιτηρίων λεωφορείου για επιστροφή, έγκαιρα – το έκανε η ταμίας μας. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι υπήρχε τόσος τουρισμός στην Κέρκυρα που ήταν πολύ δύσκολο να βρεις θέση για να φύγεις στο τέλος του Αυγούστου.
• Επιστροφή από την παραλία νωρίς, πλύσιμο των μαγιό και άπλωμα για να στεγνώσουν, μέχρι το πρωί που θα φεύγαμε. Οι βαλίτσες να ετοιμαστούν από το βράδυ ώστε να είναι όλα έτοιμα γιατί θα φεύγαμε πολύ πρωί.
• Επειδή δεν είχαμε ξυπνητήρι (και όπως είπαμε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα) σκεφτήκαμε να αφήσουμε το ραδιόφωνο αναμμένο και αυτό θα έκλεινε στις 12 τα μεσάνυχτα και θα ξεκινούσε στις 6 το πρωί, γιατί έτσι γνωρίζαμε πως συνέβαινε με το ΡΙΚ στην Κύπρο.
• Εφόσον δεν είχαμε ούτε τηλέφωνο και τόσο πρωί στην Κέρκυρα δεν υπήρχαν λεωφορεία, σκεφτήκαμε να μεταφέρουμε τις βαλίτσες μας μέχρι το διπλανό ξενοδοχείο και να παρακαλέσουμε τον ρεσέψιονιστ να μας καλέσει ταξί.

Με ένα τόσο οργανωμένο πρόγραμμα σίγουρα τίποτε δεν μπορούσε να πάει στραβά!

Οι ανατροπές ωστόσο άρχισαν να γίνονται με διαφορετική σειρά από ότι περιγράφονται πιο πάνω.

Πλύναμε τα μαγιό μας και τα απλώσαμε από νωρίς, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε, ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια. Το είχαμε αφήσει μάλιστα αρκετά δυνατά για να το ακούσουμε η ώρα 6 το πρωί που θα ξεκινούσε. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε φυσικά, αλλά δεν πειράζει στις 12 θα σταματούσε. Πέρασαν οι 12, έγινε 1 μμ. και το ραδιόφωνο έπαιζε, έπαιζε στις 2, στις 3 και η ώρα 6 το πρωί η εκφωνήτρια ανακοίνωσε: η ώρα είναι 6 το πρωί. Η εκπομπή μας τελείωσε. Και το ράδιο σίγασε επιτέλους! Σηκωθήκαμε από τα κρεβάτια, εντελώς άυπνες και αρχίσαμε να μαζεύουμε τα μαγιό μας, που όχι μόνο στεγνά δεν ήταν, ήταν περισσότερο βρεγμένα από όταν τα απλώσαμε, λόγω της υγρασίας. Τελοσπάντων, τα βάλαμε σε πλαστικές σακούλες και τα φυλάξαμε στις βαλίτσες.

Φύγαμε από το σπιτάκι και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την απότομη ανηφόρα για το πλησιέστερο ξενοδοχείο. Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι βαλίτσες δεν είχαν τροχάκια. Τις κουβαλούσαμε! Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ο ρεσέψιονιστ δε μας τηλεφωνούσε ταξί με διάφορες προφάσεις. Φύγαμε από εκεί και συνεχίσαμε την ανηφόρα για το επόμενο ξενοδοχείο. Δε θυμάμαι πώς, κάποια στιγμή βρήκαμε ταξί, αλλά είχαμε ήδη καθυστερήσει. Είμαστε εκτός του χρόνου του αυστηρού προγράμματος που είχαμε καθορίσει!

Όταν καθίσαμε στο ταξί ανακουφισμένες είπαμε να ελέγξουμε τα εισιτήρια για το λεωφορείο. Και τότε έγινε η μεγάλη έκπληξη: Τα εισιτήριά μας είχαν ημερομηνία της επόμενης εβδομάδας!! Δεν ξέραμε πώς, αλλά το λάθος ήταν τεράστιο. Σε μία εβδομάδα θα γινόταν ο πρώτος αρραβώνας!

Όταν φτάσαμε στον σταθμό του λεωφορείου, τρομαγμένες και γεμάτες αγωνία, η ταμίας μας, που ένοιωθε υπεύθυνη για το λάθος, πλησίασε τον βλοσυρό υπάλληλο για να του εξηγήσει τι είχε συμβεί. Εκείνος φώναζε, ήταν ανένδοτος: Δεν υπάρχουν θέσεις. Το λεωφορείο είναι γεμάτο. Δεν μπορείτε να φύγετε σήμερα.

Ούτε τα εισιτήρια επιστροφής από την Αθήνα με το αεροπλάνο που του δείξαμε, τον μαλάκωσαν. Ρωτήσαμε αν θα μπορούσαμε να φύγουμε αεροπορικώς από την Κέρκυρα για Αθήνα, αλλά ούτε εκεί υπήρχαν θέσεις. Όλα ήταν γεμάτα. Καθίσαμε σε μια γωνιά τρομαγμένες. Κάποια μάλιστα έριξε την εισήγηση να αρχίσουμε να κλαίμε για να μας λυπηθούν. Αυτό όμως δεν ήταν του τύπου μας! Πώς να το κάνουμε; Εμείς ήμασταν θαρραλέα κορίτσια!

Την τελευταία στιγμή ο βλοσυρός υπάλληλος μας έδωσε κάτι χαρτάκια και μας είπε να τα δείξουμε στον οδηγό του λεωφορείου και θα μας δώσουν σκαμνάκια να καθίσουμε στο διάδρομο. Οτιδήποτε, απλά να φύγουμε θέλαμε.

Μπήκαμε στο ferry boat για να φτάσουμε στην Ηγουμενίτσα να πάρουμε το περιβόητο λεωφορείο. Το στομάχι μας ήταν δεμένο κόμπο από την αϋπνία και από την αγωνία. Όμως καθώς το πλοιάριο απομακρυνόταν και βλέπαμε την Κέρκυρα μέσα στο χρυσό, θαμπό φως του πρωινού να χάνεται στον ορίζοντα, θυμάμαι πως σκέφτηκα: Άραγε θα μπορέσω, Θεέ μου, να δω όλες τις ομορφιές του κόσμου πριν πεθάνω;

Υπήρξαν και άλλες μικρο περιπέτειες πριν μπούμε στο λεωφορείο, αλλά δεν έχει σημασία. Στο τέλος επιβιβαστήκαμε και είχαμε κανονικές, σκόρπιες θέσεις, όχι σκαμνάκια.

Φτάσαμε έγκαιρα στην Κύπρο και έγιναν οι αρραβώνες, όπως είχαν προγραμματιστεί.

Στο νου μου μένει μια ανάμνηση των λόγων που μου είπε η Σταυρούλα για αυτό το ταξίδι: Σε ευχαριστώ, ήταν το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου!

Βλέπετε εγώ ήμουν ο ιθύνων οργανωτικός νους αυτής της παράδοξης περιπέτειας!