Η επιστροφή από την Ινδία

Ήταν τα Χριστούγεννα του 1989. Αποφασίσαμε με τη φίλη μου να ταξιδέψουμε με ένα γκρουπ στη μακρινή Ινδία, και να περάσουμε τις γιορτές εκεί. Οι συνταξιδιώτες μας ήταν κυρίως εκπαιδευτικοί, που εκμεταλλευόμενοι τις διακοπές των Χριστουγέννων συμμετείχαν στην εκδρομή, χωρίς να εξασφαλίσουν τη σχετική άδεια από το υπουργείο Παιδείας – αυτό κρατείστε το, γιατί έχει σημασία για αργότερα.

Δεν έχω σκοπό να σας περιγράψω την ομορφιά και το μυστήριο της Ινδίας – που ο καθένας μπορεί να δει σε ντοκιμαντέρ και ταξιδιωτικούς οδηγούς. Αυτά που θα σας πω δεν μπορείτε να τα βρείτε πουθενά, γιατί ήταν μάλλον μοναδικά και ανεπανάληπτα.

Η αναχώρηση θα γινόταν από τη Βομβάη στις 4η Ιανουαρίου 1990 – έγκαιρα δηλαδή για τους εκπαιδευτικούς να επιστρέψουν στα σχολεία τους, πριν την έναρξη των μαθημάτων τη Δευτέρα, 8 Ιανουαρίου.

Όμως, όπως φαίνεται άλλες ήταν “αι βουλαί του Σίβα”!! Δυο μέρες πριν την αναχώρηση βρισκόμασταν στην πόλη Auragabat, από την οποία θα αναχωρούσαμε για τη Βομβάη με αεροπλάνο. Το αεροπλάνο που θα μας έπαιρνε άργησε να έρθει στο αεροδρόμιο και βράδιασε. Το βράδυ όμως δεν πραγματοποιούνταν πτήσεις, γιατί το αεροδρόμιο δε διέθετε φωτισμό! Έπρεπε να φύγουμε με λεωφορείο. Και τι λεωφορείο! Πρέπει να ήταν κατασκευής του 1960, με συρόμενα παράθυρα, που σε κάθε λακκούβα του ατελείωτου επαρχιακού δρόμου, άνοιγαν. Το ταξίδι διάρκεσε σχεδόν όλη την νύχτα. Φτάσαμε στη Βομβάη στις 4.30 το πρωί, για να δούμε χιλιάδες ανθρώπους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια, κάτω από αυτοσχέδιες καλύβες ή απλά στο έδαφος, έξω από πολυτελείς κατοικίες και ουρανοξύστες. Παρόλα αυτά τις επόμενες δύο μέρες που ξεναγηθήκαμε στην πόλη και στο νησί Ελεφάντα, τη βρήκα πανέμορφη και ενδιαφέρουσα, όπως όλη την Ινδία άλλωστε.

Και τότε άρχισαν τα δύσκολα.

Μόλις πριν την αναχώρησή μας στις 4 Ιανουαρίου 1990, μας ανακοινώνουν ότι αναβλήθηκε η πτήση μας και δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Στη συνέχεια μας ενημερώνουν για μία διαφορετική διαδρομή, την οποία και πάλι ακυρώνουν και το πρωί μας μιλούν για μια άλλη πτήση, την οποία μέχρι το απόγευμα αλλάζουν και πάλι. Από το ξενοδοχείο μας ανακοινώνουν ότι πρέπει να φύγουμε, γιατί αναμενόταν άλλο γκρουπ! Χαμός. Οι κυρίες φώναζαν, μερικές έκλαιγαν, όμως η έξωση, έξωση.

Μας πήραν σε άλλο ξενοδοχείο, στο Sheraton αυτή τη φορά. Και οι μέρες περνούσαν, ήταν πια 6 Ιανουαρίου και είχαμε μία ασαφή υπόσχεση ότι θα φεύγαμε το απόγευμα και θα φτάναμε στην Κύπρο στις 7 Ιανουαρίου. Πρέπει να σημειώσουμε ότι είχαμε μείνει χωρίς χρήματα, γιατί ως καθαρόαιμοι Κύπριοι, είχαμε ξοδέψει τα τελευταία μας λεφτά, την υποτιθέμενη τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας – σημειώνω δε, ότι τότε ήταν καθορισμένο το ποσό που οι εξερχόμενοι Κύπριοι δικαιούντο να πάρουν μαζί τους και δεν υπήρχαν ούτε πιστωτικές κάρτες, αλλά ούτε και κινητά τηλέφωνα. Ευτυχώς, η ταξιδιωτική εταιρεία πλήρωνε τη διαμονή και τις μετακινήσεις μας, διαφορετικά δεν ξέρω τι θα γινόταν.

Ξαφνικά, το απόγευμα, μπουκάρει ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου στο δωμάτιό και μας ανακοινώνει ότι φεύγουμε σε μερικά λεπτά. Δεν ξέρω πώς ετοιμάσαμε τις βαλίτσες ούτε πώς κατεβήκαμε κάτω, ούτε πώς μας φόρτωσαν τέσσερεις – τέσσερεις σε ταξί της εποχής του Αλ Καπόνε και φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η σύνδεση μας για την Λάρνακα (σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα) θα γινόταν στο Κουβέιτ με την Cyprus Airways, μετά μας είχαν ανακοινώσει ότι θα γινόταν στο Μοσκάτ, και η τελευταία πληροφορία αναφερόταν στο Άμπου Ντάμπι, αν φεύγαμε φυσικά.

Ε, δε φύγαμε! Ο υπάλληλος του ταξιδιωτικού πρακτορείου, που κρατούσε τα εισιτήρια μας, δεν ήρθε έγκαιρα στο αεροδρόμιο. Και βλέπαμε το αεροπλάνο να φεύγει και οι κυρίες εκπαιδευτικοί έκλαιγαν και ένας κύριος ήθελε να μπει στο δίαυλο για να σταματήσει το αεροπλάνο, όμως αυτό έφυγε… Εγώ απλά ζούσα τη σουρεαλιστική ιστορία που σας περιγράφω. Παρ όλη την ταλαιπωρία, μου φαίνονταν όλα πολύ κωμικά.

Μείναμε στο αεροδρόμιο μέχρι τις 9 το βράδυ, που μας πήραν σε άλλο ξενοδοχείο και μας διαβεβαίωσαν ότι θα φεύγαμε την επομένη στις 6 το πρωί για Αμπού Ντάμπι, μετά για Αμμάν και σε δέκα ώρες θα φτάναμε στη Λάρνακα. Μεγάλες προσδοκίες! Ξυπνήσαμε στις 2 το πρωί, πήγαμε στο αεροδρόμιο και μπήκαμε στο αεροπλάνο, με δύο ώρες καθυστέρηση. Ήταν Κυριακή, 7 Ιανουαρίου. Όταν φθάσαμε στο Αμπού Ντάμπι, το αεροπλάνο που θα μας έπαιρνε στο Αμμάν είχε φύγει, εξαιτίας της καθυστέρησης της δικής μας πτήσης, και μείναμε να περιμένουμε στο αεροδρόμιο. Το επόμενο αεροπλάνο σε δύο μέρες!

Οι ψίθυροι έδιναν και έπαιρναν. Υπήρχε κίνδυνος οι αρχές του Εμιράτου να μην μας αφήσουν να εξέλθουμε του αεροδρομίου γιατί θεωρούσαν ότι η επίδραση των δυτικών μπορούσε να διαφθείρει τα ήθη του πληθυσμού ή ότι αν φεύγαμε θα έπρεπε εμείς να πληρώσουμε την διαμονή μας και άλλα παρόμοια.

Μέσα στην αναταραχή και τη σύγχυση είδα μία εκπαιδευτικό να κάθεται μόνη της, ακίνητη και δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της. Τη ρώτησα γιατί κλαίει και μου απάντησε:

— Ήταν η τελευταία μας ελπίδα να φύγουμε σήμερα για την Κύπρο. Αύριο ανοίγουν τα σχολεία και εκτός του ότι φύγαμε χωρίς άδεια, εγώ είμαι η διευθύντρια του σχολείου και κρατώ τα κλειδιά του σχολείου! Δε φτάνει που δε θα είμαι εκεί, οι άλλοι δε θα μπορούν να μπουν ούτε και μέσα!

Τραγικό; Θα μπορούσες να το πεις και κωμικό! Αύριο μαθητές και δάσκαλοι στο σχολείο να περιμένουν και η διευθύντρια να παραθερίζει στο πουθενά, σε μία απέραντη έρημο, ακολουθώντας μια οδύσσεια επιστροφής με απροσδιόριστο δρομολόγιο!

Μετά αρκετές διαπραγματεύσεις και αφού πέρασαν δύο ώρες, μας ανακοίνωσαν ότι θα μας μετέφεραν στην πόλη και θα πλήρωναν τη διαμονή μας. Μεγάλη ανακούφιση!

Δεν αντέχω στον πειρασμό να μην περιγράψω έστω και λίγο αυτή την πόλη της ερήμου. Παντού άμμος και στη μέση μία πόλη, εντελώς σύγχρονη, με φαρδιούς δρόμους, πεζοδρόμια, πολυκατοικίες, πολυτελείς οικίες, δενδροστοιχίες και άνδρες ντυμένους με παραδοσιακές στολές και ζωσμένους με όπλα και μαχαίρια (μας είπαν ότι ήταν διακοσμητικά). Γυναίκες δεν κυκλοφορούσαν. Μερικές, που εργάζονταν στα ξενοδοχεία, ήταν Ασιάτισσες.

Προσπαθώντας να αξιοποιήσουμε τη διήμερη παραμονή μας στην πόλη του Αμπού Ντάμπι, πήγαμε και μία εκδρομή στην έρημο και απολαύσαμε άμμο και άμμο και άμμο. Δεν είδαμε οτιδήποτε άλλο.

Υπήρξαν αρκετά ευτράπελα και σε αυτή την πόλη αλλά δε θέλω να μακρηγορήσω άλλο. Σημασία έχει ότι το πρωινό της 9ης Ιανουαρίου, πήραμε το αεροπλάνο για το Αμμάν. Φθάσαμε στη γείτονα χώρα μετά από μία σύντομη διαδρομή, αλλά η πτήση μας για την Κύπρο έφευγε το απόγευμα!

Αξιοποιήσαμε και αυτή τη συγκυρία! Πήγαμε εκδρομή στην αρχαία πόλη της Γεράσιας! Δε θυμάμαι και πολλά πράγματα από αυτή την εκδρομή, γιατί η κούραση μας είχε πλέον καταβάλει.

Το βράδυ της 9ης Ιανουαρίου ανεβήκαμε στο αεροπλάνο της Cyprus Airways και κατευθυνθήκαμε προς το αεροδρόμιο της Λάρνακας. Όταν φτάσαμε δεν το πιστεύαμε! Είμαστε πραγματικά εξαντλημένες.

Δεν ξανάδα τις εκπαιδευτικούς, ούτε ξέρω τι έγινε με την παρατεταμένη απουσία τους από το σχολείο χωρίς άδεια…

Σήκωσα για λίγο την κουρτίνα και σας άφησα να δείτε μία μικρή πτυχή αυτού του ταξιδιού, που μου έχει μείνει αξέχαστο. Δεν ήταν μόνο η περιπέτεια, ήταν που γνώρισα και μια χώρα ενδιαφέρουσα και μαγική. Έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια και το μόνο που θα ήθελα από τη ζωή είναι να διατηρήσει μέσα μου τη χαρά και την έκπληξη – πολλές φορές και έκσταση – για κάθε τι καινούργιο και απρόσμενο!

Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο