Ζωή

1971

Το πρώτο ποίημα που έγραψα

Τα πάντα στρόβιλος

Τα πάντα θαμπά, σε ζαλίζουν.

Την πρώτη κιόλας φορά σε ρίχνουν.

Όταν ξανασηκωθείς τρομαγμένος

Και τα κοιτάξεις

Καταλαβαίνεις πως δω μέσα θα ζεις

Και κλαις.

Κλαις, μα όλο προχωρείς.

Όλο και πιο πολύ στριφογυρίζεις.

Σε λίγο γίνεσαι και συ ένα ηλεκτρόνιο τρελό

Που κυνηγά την τροχιά του.

Γίνεσαι ένα ηλεκτρόνιο που δε θα σταματήσει

Να τρέχει ποτέ!

Τρέχεις για να φθάσεις το άφθαστο

Και να σταματήσεις το ασταμάτητο.

Τρέχεις γιατί δεν ξέρεις να περπατάς.