
Ζωή
Posted by: Maria Atalanti
Published on: 09/09/2020
Back to Blog1971
Το πρώτο ποίημα που έγραψα
Τα πάντα στρόβιλος
Τα πάντα θαμπά, σε ζαλίζουν.
Την πρώτη κιόλας φορά σε ρίχνουν.
Όταν ξανασηκωθείς τρομαγμένος
Και τα κοιτάξεις
Καταλαβαίνεις πως δω μέσα θα ζεις
Και κλαις.
Κλαις, μα όλο προχωρείς.
Όλο και πιο πολύ στριφογυρίζεις.
Σε λίγο γίνεσαι και συ ένα ηλεκτρόνιο τρελό
Που κυνηγά την τροχιά του.
Γίνεσαι ένα ηλεκτρόνιο που δε θα σταματήσει
Να τρέχει ποτέ!
Τρέχεις για να φθάσεις το άφθαστο
Και να σταματήσεις το ασταμάτητο.
Τρέχεις γιατί δεν ξέρεις να περπατάς.
Leave a Reply