Γιορτή της μητέρας

Αφιερωμένο στις μητέρες που ανάθρεψαν παιδιά που δε γέννησαν και στα παιδιά που αγάπησαν μητέρες που δεν ήταν οι βιολογικές τους.

Σήμερα, γιορτή της μητέρας, θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για τη μητρότητα ξεκινώντας από τη θηλυκή θεότητα, τη Γη, όπως την υμνεί ο Ορφικός ύμνος αρ. 26:

Θεά Γη, των μακαρίων μητέρα και των θνητών ανθρώπων
…………………………………………………………………………
Που κυοφορείς με επιτόκιες ωδίνες τον πολυειδή καρπό,
Αιώνια, πολύσεπτη, βαθύκολπη, καλότυχη
………………………………………………………………………

Η γέννα λοιπόν και η μητρότητα ξεκινούν από την ίδια τη φύση και την ικανότητά της να παράγει και να αναπαράγεται. Είναι μια ιδιότητα με την οποία είναι προικισμένα όλα τα θηλυκά όντα, να ποθούν την κύηση, να γεννούν και να μεγαλώνουν τα μικρά τους με στοργή και αφειδώλευτη αγάπη.

Τα τελευταία χρόνια, που έχει ανθίσει η τηλεόραση και τα ντοκιμαντέρ για τα ζώα, έχουμε δει όλοι μας με πόση αυταπάρνηση κάθε μητέρα στο ζωικό βασίλειο, φροντίζει τα παιδιά της και τους παρέχει όλα τα εφόδια πριν τα αφήσει ελεύθερα για να ακολουθήσουν την πορεία τους στη ζωή.

Όλοι μας θεωρούμε τη μητρική αγάπη, σαν την υπέρτατη αγάπη, που ενεργεί με αυταπάρνηση και χωρίς εγωκεντρισμό. Όμως συχνά σε μας τους ανθρώπους αυτό κάποτε είναι λάθος, γιατί πολλές μητέρες ταυτίζουν τις δικές τους επιθυμίες και όνειρα με αυτά των παιδιών τους και πιέζουν για την πραγμάτωσή τους. Όμως, και όταν συμβαίνει αυτό, είναι υπέρβαση της φυσικής δοτικότητας, και όχι έλλειψη ύπαρξής της.

Είμαι μητέρα σημαίνει δημιουργώ ζωή, τη συντηρώ και την αναπτύσσω. Με τον ίδιο τρόπο κάθε δημιουργός είναι μητέρα ή πατέρας του δημιουργήματός του και έχει δικαίωμα να διεκδικεί αυτό τον τίτλο.

Ιδιαίτερα συγκινητική είναι η αγάπη που δίνουν στα παιδιά οι μητέρες που δεν τα γέννησαν και η ανταπόδοση αυτής της αγάπης από τα παιδιά στις μητέρες που δεν είναι οι βιολογικές τους. Αυτό αποδεικνύει ότι φύση της μητρότητας δεν είναι απλά βιολογική, αλλά αποτελεί γενετική ιδιότητα των θηλυκών οργανισμών και λειτουργεί πέρα από τις βιολογικές συνθήκες. Είναι η ίδια η ικανότητα της φύσης να διαιωνίζει την ύπαρξή της. Οι μητέρες αυτές δεν ανταποκρίνονται απλά στη συνέχεια μιας βιολογικής πράξης. Με περίσσευμα ψυχής δίνουν στα παιδιά που μεγαλώνουν,  αγάπη που δεν εγείρεται ενστικτωδώς, αλλά είναι συνειδητή επιλογή.

Κάποτε είχα ακούσει την ιστορία ενός έφηβου που μόλις είχε χάσει τη μητέρα του. Λίγες μέρες αργότερα ήταν η γιορτή της μητέρας και στο σχολείο η καθηγήτρια άρχισε να τους μιλά για τις αρετές κάθε μητέρας και να εκθειάζει τον ρόλο της μέσα στην οικογένεια. Ο έφηβος αυτός ένοιωσε πάρα πολύ άσχημα και έφυγε από την τάξη.

Είναι για αυτό το λόγο που θεωρώ ότι έννοια «μητέρα» δε θα πρέπει να περιορίζεται απλά σε ένα βιολογικό και οικογενειακό ρόλο, αλλά να διευρύνεται και να καλύπτει τη δημιουργικότητα και δοτικότητα στη ζωή, από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι θα πρέπει να δείχνουν σεβασμό και αγάπη σε κάθε άτομο που τους προσφέρει τη δική του αφειδώλευτη αγάπη, έτσι ο πόνος σε περίπτωση απώλειας της βιολογικής μητέρας,  θα μπορεί πιο εύκολα να επουλωθεί.

Τελειώνοντας αυτή την καταγραφή σκέψεων θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό μου σε κάθε μητέρα, που φέρνει σε πέρας τον ιερό αυτό ρόλο με αυταπάρνηση και αυτογνωσία.

Ευλογημένη ας είναι λοιπόν η γιορτή της μητέρας, που στην πραγματικότητα είναι η γιορτή της γενεσιουργού ιδιότητας της φύσης και της δημιουργίας του σύμπαντος.

• Από το βιβλίο «Ορφικοί Ύμνοι» – κείμενο μετάφραση σχόλια Α. Π. Παπαδίτσας – Ελένη Λαδιά
• Φωτογραφία: Βερόνικα, Σωκράτης, Σουλεϊμάν