Αταλάντη

Αφιερώνω αυτό το ποίημα στη μνήμη του πατέρα μου Κώστα, ο οποίος διάβαζε αυτή την ιστορία σε μένα και την αδελφή μου, όταν ξαπλώναμε για ύπνο. Από τότε με είχε μαγέψει o μύθος αυτής της θαυμαστής προσωπικότητας.

Ένας δυνατός κεραυνός έσκισε το ύφασμα του χωροχρόνου.

Μέσα από το άνοιγμα είδα την Αταλάντη να τρέχει.

Ήταν λαμπερή, ήταν άνεμος, ήταν όραμα …

Πριν κλείσει η σκισμή πρόλαβα να δω το χρυσό μήλο που κυλούσε

από τα χέρια του Ιππομένη

Ύστερα η σκισμή έκλεισε.

Σκοτάδι.

Μόνο κάπου σαν να γυάλιζε το χρυσό μήλο.

Σημάδι πώς η Αταλάντη θα υπέκυπτε στον έρωτα.

Σημάδι πως η Αφροδίτη είχε και πάλι νικήσει.

Και όμως, η Αταλάντη δεν έτρεχε μακριά από τον έρωτα.

Η Αταλάντη έτρεχε μακριά από την υποταγή.

Το μήλο που κράτησε στα χέρια της

Δεν την έκανε κτήμα του Ιππομένη, την έκανε κοινωνό στη γνώση.

Ο κεραυνός ξανακτύπησε!

Η σκισμή άνοιξε και πάλι.

Η Αταλάντη έτρεχε ασταμάτητα και δρασκελούσε το σύμπαν.

Χιλιάδες γυναίκες την ακολουθούσαν.

Πόση δύναμη εξέπεμπαν τα πρόσωπά τους!

Ήταν οι γυναίκες της Αφρικής, της Αραβίας,

εκατομμύρια γυναίκες που έτρεχαν μακριά από την υποταγή.

Ξαφνικά το πρόσωπό της πήρε τη μορφή της λέαινας.

Τα μάτια της αγρίεψαν, βρυχήθηκε δυνατά.

Οι γυναίκες βρυχήθηκαν μαζί της.

Και η σκισμή έκλεισε ξανά.

Σκοτάδι.

Μόνο ο απόηχος της κραυγής δονούσε το κενό.

Σημάδι πως η Αταλάντη δεν έχει ακόμα ελευθερωθεί.

Σημάδι πως η Αταλάντη θα εξακολουθήσει να τρέχει…

Αν θέλετε να διαβάσετε τον σχετικό μύθο μπορείτε να ακολουθήσετε τον πιο κάτω σύνδεσμο:

Αταλάντη ο μύθος

Η φωτογραφία έχει ληφθεί από το διαδίκτυο και συγκεκριμένα από την πιο κάτω διεύθυνση:

http://mythiki-anazitisi.blogspot.com/2018/02/blog-post.html