Αναγέννηση

Τα πέταλα μάδησαν
και χρωμάτισαν το ξερό χώμα
με χρυσές ανταύγειες.

Η βροχή είχε καιρό να ποτίσει τη γη.
Δεν υπήρχε πια η δύναμη που συνδέει τους κόκκους μεταξύ τους.
Σκόρπιζαν σκόνη στον άνεμο
μόλυναν την ανάσα των ανθρώπων,
θόλωναν τα μάτια τους
που έλαμπαν κόκκινα στα χλωμά πρόσωπά τους.

Όλα ήταν καυτά, πυρωμένα
η ελπίδα φευγάτη
και τα όνειρα είχαν καεί.

Το περιστέρι θυμήθηκε τον κατακλυσμό
με τα νερά ν’ αφρίζουν ασυγκράτητα σκορπώντας τον θάνατο
και τον αφανισμό.
Θυμήθηκε την κιβωτό που έσωσε τα πλάσματα της γης.
Η ζωή έπρεπε να συνεχίσει.
Σκοτάδι που ανέτειλε σε φως!

Σήμερα δεν υπήρχε νερό.
Δεν υπήρχε η ζωοδόχος δύναμη που τότε
είχε γίνει ο θάνατος.

Σήμερα ο καυτός ήλιος τσουρούφλιζε την ύπαρξη
και διέλυε τη γη στους πέντε ανέμους.
Η δίψα έκαιγε τα χείλη.
Λαμπρός, πάνω στο πύρινο άρμα του
ο ζωοδότης ήλιος μεθούσε με τον αφανισμό
που σκόρπιζε…

Ανεμοστρόβιλοι κινούνται βίαια
παρασύρουν τα όνειρα σε βαθιές χαράδρες
ρίχνουν τα δένδρα και ερημώνουν το τοπίο.

Οι δυνάμεις που δίνουν τη ζωή…
Οι δυνάμεις που δίνουν τον θάνατο
Αμφίσημοι πυλώνες της ύπαρξης!

Και όμως, εγώ το άρπαξα το δικαίωμα στην ευτυχία μέσα στη χούφτα μου.
Το άρπαξα σαν στριφογύριζε μέσα στη δίνη
και το κράτησα σφιχτά.
Το μύρισα και μύριζε το άρωμα του λουλουδιού που μάδησε,
ρούφηξα και ένοιωσα τη δροσιά του νερού να με ξεδιψά.
Φώτισε τον κόσμο μου με χρυσές, φωτεινές αχτίδες.

Ο άνεμος κόπασε
Βροχή άρχισε να ποτίζει το χώμα.
Έβρεξε τα χείλη μου με στάλες υπόσχεσης και βεβαιότητας.

Κυλούσε το νερό
και με συνενωτική δύναμη έσμιγε ένα – ένα τους κόκκους της γης.
Οι νόμοι του σύμπαντος λειτούργησαν.
Ο άνθρωπος διεκδίκησε την ευτυχία,
ρυθμίζοντας το μέτρο και ισορροπώντας την υπερβολή.
Αναγέννηση!